De Verwanten

VRIJ EN VERBONDEN IN INNERLIJKE VERWANTSCHAP. De Verwanten wil een podium geven aan het idee over ziel en geestverwantschap. Over in relatie zijn met ons-zelf, de ander en alles wat ons omgeeft.

ALLE COLUMNS

???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????DE COLUMNS zijn weer terug van weggeweest

*Is anders dan prikbord, dat meer voor kortere reacties, gedachtewisseling, filmpjes, e.d. bedoeld is.

*Deze pagina is voor Columns die in kunnen gaan op de actualiteit, dingen aan de kaak kunnen stellen, of gewoon een alledaagse gebeurtenis beschrijven.

Kan lichtvoetig zijn of ernstig, een overdenking, ontmoeting, of een korte verhandeling over een bepaald onderwerp.

Een Column vertegenwoordigt, met nadruk, de mening en gedachte van de columnist, hoe hij of zij de wereld en haar fenomenen beleeft en beziet.

Bijdragen van lezers onder eigen naam  zijn welkom als ze passen in de doelstelling van deze site. Voor de eerste keer…… dan graag eerst een proefcolumn naar info@deverwanten.nl

De redactie behoudt zich het recht voor om columns te weigeren of te verwijderen.

Hieronder kunt u de columns lezen, reageren op een column, of zelf een column schrijven.

(Totaal aantal bezoeken: 2.469, 1 bezoekers vandaag)
  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief van De Verwanten!

(114 Reacties)

  1. Bang voor mijn kleindochter Mijn kleindochter komt altijd om de week een weekend logeren en ik haal haar ook bij regelmaat op uit school. We hebben een vanzelfsprekende en bijzondere...
    Lees meer

    Bang voor mijn kleindochter

    Mijn kleindochter komt altijd om de week een weekend logeren en ik haal haar ook bij regelmaat op uit school. We hebben een vanzelfsprekende en bijzondere band en ik ben een opa en papa tegelijkertijd. Ze woont samen met haar moeder. We gaan samen wandelen in het bos en zoeken dan kabouterwoninkjes onder de bomen, we vertellen elkaar kabouterverhaaltjes en doen: ik zie ik zie wat jij niet ziet, spelen verstoppertje, klimmen in bomen, en eten veel te grote ijsjes.

    Als ik haar ophaal bij school of bij de naschoolseopvang word ik uitgebreid omhelsd. Als ze mij ziet, neemt ze een aanloop en springt in mijn armen en daarna gaat ze nog een poosje aan mijn benen hangen. Er wordt ook voortdurend geknuffeld wat zij, nu ze wat groter wordt, soms ook irritant begint te vinden en zegt dan: nu even niet opa, ik ben nu even zelf bezig.

    Dan opeens is er een coronacrises en hoort opa bij de kwetsbare groep, die oudjes genoemd wordt. Ze is al drie weken niet meer geweest en wij facetimen regelmatig met elkaar en ik vertel dan over de kabouters die ik heb gezien in het bos en dat ik haar de groeten moest doen. ‘Opa ik geloof dat je jokt want kabouters komen alleen in de nacht naar buiten om te werken in het bos.’

    Pasgeleden stonden ze voor het raam en we probeerden te praten, maar dat was voor opa en kleinkind heel verwarrend, eigenlijk was het een klein drama, je kon zien dat ze er geen raad mee wist en dat onbestemde gevoelens door haar heen schoten. Het is voor ons nog amper te bevatten laat staan voor zo’n klein en kwetsbaar kind. Ze ging bedroefd in de auto zitten en als haar moeder soms wat voor de deur neerzet komt zij de auto niet meer uit.

    Vandaag zaten ze even in de tuin en Amelia moest dicht bij haar moeder blijven, ze was ook wat verkouden, en had voortdurend de neiging om op opa toe te lopen. Toen ze even te dicht bij kwam schrok ik en deinsde wat achteruit. Je zag de schrik en het verdriet in haar ogen en ik voelde mij een verrader en had de neiging om haar te troosten, maar deed het niet. Daarna ging ze naar haar moeder en zei: Mama ik wil naar huis en zonder nog om te kijken verliet ze de tuin, en opa bleef in vertwijfeling achter en was de wanhoop nabij.

    Hoe lang gaat dit nog duren, in wat voor maatschappij zijn we nu in verzeild geraakt. De anderhalve meter maatschappij, een maatschappij waar we in bogen om elkaar heenlopen en terug uit deinzen als er iemand te dicht bij komt, waar je bang bent voor je eigen kleindochter?

    • Ja hoelang nog……..Er zijn mensen die het ontkennen en een complot theorie erop loslaten. Ze vergelijken het met een griep. Ik heb zo genoeg van het cynisme en de achterdocht die deze mensen loslaten op onze samenleving. Een zwarte kijk op de samenleving gaat vaak gepaard, met een onvervuld, niet succesvol leven.

  2. Een verhaal, een sprookje van Leo Tolstoj: De tsaar aller Russen was een zeer ongelukkig mens.Hoewel hij alles bezat wat een mens zich op aarde wensen kan, wist hij niet...
    Lees meer

    Een verhaal, een sprookje van Leo Tolstoj:

    De tsaar aller Russen was een zeer ongelukkig mens.Hoewel hij alles bezat wat een mens zich op aarde wensen kan, wist hij niet waarvoor hij leefde. Drie vragen kwelde hem:
    Wat moet ik doen?
    Met welke mensen moet ik doen wat God verlangt?
    Wanneer moet ik dat doen?
    Hij raadpleegde alle wijzen en geleerden, alle heiligen monniken, niemand kon antwoord geven op de vragen die de tsaar kwelden.Tenslotte was er één, een arts, die de tsaar vertelde dat er ergens ver weg een eenvoudige Russische boer woonde die hem het antwoord kon geven op al zijn vragen.
    De tsaar ging meteen op reis en na vele weken kwam hij op het land van de boer aan. Deze was aan het ploegen en ik keek nauwelijks op toen de tsaar zich tot hem wendde.
    “Ik ben de tsaar van alle Russen, ik word gekweld door drie vragen waarop niemand mij het antwoord heeft kunnen geven. Zolang ik dat niet weet, kan ik niet leven. Men heeft mij gezegd dat jij, eenvoudige boer, de enige bent in Rusland die het antwoord weet. De vragen zijn:
    Wat moet ik doen?
    Met wie moet ik doen wat God van mij verlangt?
    Wanneer moet ik het doen?”
    De boer gaf geen antwoorden, ging door met ploegen. De tsaar werd kwaad en zei: “Vooruit, geef het antwoord.” Tenslotte zei de boer: “De zon is nog niet onder. Ik moet eerst mijn werk afmaken.” Toen de staar zag dat al zijn woede niet hielp, berustte hij en keek toe terwijl de boer doorging met ploegen en geen acht op hem sloeg.

    Plotseling kwam er een zwaargewonde man het veld van de boer opgewankeld, zijn hoofd zat onder het bloed. Voor de ploeg van de boer viel hij neer. De boer hield meteen de ploeg stil en zei tegen de tsaar: “Help mij, samen kunnen wij deze gewonde naar de hut dragen.” “Ik zal je helpen.” zei de tsaar, “maar geef jij dan antwoord op al mijn vragen als wij in de hut zijn?” Straks,” zei de boer. Samen droegen zij de gewonde naar de hut.
    De boer legde hem op zijn bed van vodden op de grond en verpleegde zijn wonden. De tsaar moest water halen en de gewonde helpen vasthouden.
    “Zeg het mij nu?” vroeg de tsaar. “Straks ,” zei de boer. We moeten eerst de zieke verplegen.
    Toen zij alles gedaan hadden voor de gewonde wat zij konden, dacht de tsaar dat hij antwoord zou krijgen, maar de boer was nu moe en wilde slapen. “Morgenochtend,” zei hij. De hele nacht was de tsaar slapeloos van de verwachting dat hij het antwoord op zijn drie levensvragen zou krijgen. De volgende ochtend zorgde de boer eerst weer voor de zieke, die al herstellende was, daarna wilde hij zwijgend weer naar zijn land gaan om verder te ploegen. “Je hebt mij een antwoord beloofd!” riep de tsaar vertwijfeld, toen hij zag dat de boer weer aan zijn werk wilde gaan.

    ”Je kunt naar huis gaan,” zei de boer. “Je hebt het antwoord toch al gehad op je drie vragen. “Maar je hebt niets gezegd ,” zei de tsaar, “jij was de enige in Rusland die mij het antwoord zou geven en straks kom ik thuis en weet het nog niet, omdat jij het niet hebt willen zeggen.” “ Het is toch allang gezegd,” zei de boer.
    “Je eerste vraag is: Wat moet ik doen? Je hebt het gezien. Toen ik aan het ploegen was, ging ik door met ploegen tot de zon zou zijn ondergegaan. Toen er een gewonde op mijn veld kwam, hield ik stil.”
    En de tweede vraag ?” zei de tsaar. Met wie moet je het doen?
    Jij was aanwezig op dat moment, dus met jou heb ik de gewonde naar de hut gebracht en met jouw hulp heb ik hem verpleegd.”
    Wat moet ik doen? Wat op mijn weg komt.
    Met wie moet ik het doen? Met diegene die aanwezig zijn.
    Wanneer moet ik het doen? Op het moment dat het zich voordoet.

    Leonie 07-03-2020

  3. Ik kan geen beeld van liefde naar voren halen wat mijn ouders betreft. In mijn herinnering komen deze wel naar boven als ik aan mijn twee opa’s denk. Opa Herman,...
    Lees meer

    Ik kan geen beeld van liefde naar voren halen wat mijn ouders betreft. In mijn herinnering komen deze wel naar boven als ik aan mijn twee opa’s denk. Opa Herman, woonde bij zijn oudste zoon in. Deze woonde in een idyllisch huisje omringt met een bloemen en een groentetuintje. Opa zat altijd in de voortuin op een bankje met zijn pijp, vaak vergezeld met een krant en een bijbeltje; als het weer het toeliet. Op andere dagen zat hij in zijn rookstoel bij het raam met uitzicht op de tuin, zijn voeten in geruite pantoffels gestoken, gekleed in pak met colbert.

    Opa had een hard leven gekend als veenwerker, was een man met een sterk uitgesproken karakter. Mijn vader vertelde dat hij een gelovig man was geweest met een groot gevoel voor rechtvaardigheid.

    Opa bezat een zilveren doosje met een knopje aan de zijkant, als je daar op drukte sprong deze open en zaten er pepermuntjes in. Als eerste wat ik mij herinner, is dat doosje met pepermuntjes. Ik mag er een uithalen, eerbiedig moment waar ik niet dacht aan meer pepermuntjes, juist bij dat ene moest het blijven. Dan de herinnering aan een zomertuin waar ik speel, met opa op het bankje…rustig en stil aanwezig toekijkend op de achtergrond.
    Plotsklaps ben ik geen kind meer, ben leeftijdloos, wezenlijk verbonden met opa; een veel oudere in geleefde tijd.

    Mijn andere opa Martin was meer fysiek aanwezig. Hij was dynamischer, ik was zijn lievelingskleindochter. Hij gooide mij altijd in de lucht, wat ik gierend van de pret onderging. Deze opa raakte niet mijn diepere kant, maar vervulde wel mijn behoefte aan warmte en liefde. Toen hij stierf werd ik uitverkoren om met een krans achter zijn kist te lopen.
    Vanaf die tijd werd de dood een thema, een werkelijkheid.

    30-02-2020 Leonie Heine

  4. De zin van het leven, ieder mens vraagt zich dat wel eens af nietwaar. Ik ben geboren met maar één belangstelling: De mens, en wat de zin is dat die...
    Lees meer

    De zin van het leven, ieder mens vraagt zich dat wel eens af nietwaar.

    Ik ben geboren met maar één belangstelling: De mens, en wat de zin is dat die hier leeft op aarde en er een tijdje rondloopt, om vervolgens dood te gaan.
    Ik vond het een absurt idee!

    Het hield mij al bezig toen ik nog vrij jong was. Ik denk dat ik acht jaar moet zijn geweest, dat ik deze vraag aan een van mijn broers stelde: ‘Dit kan toch niet alles zijn, tot de de dood er een eind aan maakt, waarom zouden we dan in hemelsnaam leven? Hij heeft toen een gedachteloze blik op mij geworpen en zei: ‘Er is niets, dood is dood!’

    Ik weet nog hoe er een diep ellendig gevoel door mij heen trok, alsof alles bedekt werd met een grauwe sluier. In diepe vertwijfeling riep ik: ‘Maar ik kan toch niet alleen maar een niets zijn, alleen maar een lichaam?’ Ongeduldig keek hij mij aan: ‘Wat dacht je dan, meer is er niet.’

    Massa’s aan vragen bevolkten toen mijn hoofd, over bijvoorbeeld het nut dat ik naar een kerk ging, alles werd vanaf die tijd langs de meetlat gelegd van de eindigheid; de dood. Daarin sneuvelde alles en verwerd het tot een totale en onbegrijpelijke zinloosheid.

    Het heeft mijn kindertijd overschaduwd. De zin van het leven werd een persoonlijke queeste. Ik begreep dat er niets te vinden was in de verstandelijke beredeneringen die de mensen erover hadden. Op school zag ik geen verband in kennis en geestelijke ontwikkeling, dus probeerde ik mijn geheugencapaciteit te besteden aan voor mij meer wezenlijke zaken en vragen. Ik ging de dingen bestuderen op hun innerlijke waarden.

    Zo was er in de vierde klas een meisje die zeer intelligent was: ze behaalde overal negens en tienen voor. Ik was absoluut een zwakke leerling en bewonderde deze intelligentie. Op een dag kregen wij een cijfer voor een proefwerk en moesten een voor een naar voren komen. Ik wachtte gelaten op mijn cijfer en zou al blij zijn met een voldoende. Het betreffende meisje kreeg een acht en barste tot mijn verbijstering in snikken uit. Terstond wist ik, dat ‘intelligent zijn’ voor mij geen waarde meer had.
    Veel heb ik moeten ontleren: de ongefundeerde meningen en gedachten van andere mensen, hun kretologieën en dogma’s die zelden vanuit persoonlijk onderzoek zijn geboren.

    Ik leerde ze allen naast mij neerleggen, te luisteren naar een stem die mij meer eigen is, en mijn eigen unieke weg te gaan; die is nooit af.

    Leonie 18-02-2020

  5. Leeftijd! ‘Ja’, zei mijn lieve dochter, ‘je bent nu zover op leeftijd, dat je gerust je uiterlijk aan de wilgen kunt gaan hangen om verder op je lauweren te gaan...
    Lees meer

    Leeftijd!

    ‘Ja’, zei mijn lieve dochter, ‘je bent nu zover op leeftijd, dat je gerust je uiterlijk aan de wilgen kunt gaan hangen om verder op je lauweren te gaan rusten!’
    Ik stond even versteld naar haar te kijken. Hoe kan ik dit nu beantwoorden aan iemand in de bloei-dagen van haar vrouwenleven. Had ikzelf ook niet zo gedacht over mijn moeder? Dacht ik toen ook niet, dat het leven dan ophoudt en over is en niet meer zinvol?
    Zeer zeker dacht ik ook zo!
    Ik deed toch een poging, in de hoop dat zij het zou begrijpen of tenminste, er over zou nadenken.
    ‘Luister’, zei ik, ’tegen de tijd dat jij zo oud bent geworden als ik, dan zul je misschien weten dat het toch anders in elkaar zit dan je nu denkt. Jij denkt, dat ouder worden iets is waar je langzaam indut. Misschien geldt dat voor je lichaam, maar niet voor je geest. In dat opzicht is ouder worden juist een vorm van wakker worden. Het mooie van ouder worden is dat alles niet meer zo nodig hoeft. Jezelf manifesteren enz. Natuurlijk word je daarmee een stuk sulliger en saaier, maar dat is de buitenkant. Wat je achter je hebt moeten laten, compenseer je met de binnenkant.
    Doordat ik mij niet meer hoef bezig te houden met allerlei buitenkanten, heb ik ruimte om mijn innerlijk te versterken en te laten bloeien. Daar leef ik vrij van alles wat mij aan mijn lichaam of leeftijd bind.
    Ik weet zeker, dat je hieraan zult terugdenken tegen de tijd dat jij hopelijk ook oud mag worden.’

    Je moeder.

    • Ja zo ken ik je weer Leonie, dit is weer een column. Kort, inhoudelijk en grappig.

      Hoop dat de inspiratie er weer is, lees ze met plezier. Ook al reageer ik niet zoveel omdat dat bij een column niet past en is geen discussie of leerstuk, immers.

      Ik heb moeite met de columns van de afgelopen tijd. Inhoudelijk wel goed maar geen columns. Ik had zelf ook eens een lange verhandeling verstuurd maar die werd terecht afgekeurd.

      Hartelijke groet,
      Arij

      • Het is zeker prettig, om als columnist van de Verwanten site te horen, dat mijn column gewaardeerd wordt. Mijn streven is er iedere week een te publiceren.

        Dank, Arij voor je reactie!

        Leonie.

  6. Egopijn en zielepijn ♥ Annet Hoeijmans De oorsprong van pijn is een conflict tussen de levenskrachten die gericht zijn op evolutie en groei én de beschermingslagen of overlevings-mechanismen die de...
    Lees meer

    Egopijn en zielepijn ♥ Annet Hoeijmans

    De oorsprong van pijn is een conflict tussen de levenskrachten die gericht zijn op evolutie en groei én de beschermingslagen of overlevings-mechanismen die de levende wezenskern omgeven.

    Deze zelfbeschermingslagen en overlevingsmechanismen houden de levensstroom tegen. Zowel egopijn als zielepijn veroorzaken ervaringen van pijn en lijden. Er is echter een betekenisvol verschil tussen beide dimensies van pijn.

    Egopijn is het gevolg van verwachtingen die niet gerealiseerd worden, van verzet tegen datgene wat plaatsvindt, gebeurt. Egopijn is een gevolg van bewuste en onbewuste weerstand, gevolgd door emotionele pijn, krenking en kwetsing.

    Zielepijn komt voort uit het ondergaan, het doorleven, van een dieperliggend ontwikkelingsproces verbonden met voortschrijdend bewustzijn en noodzakelijke veranderingen in ons leven.

    Tijdens perioden van emotionele en fysieke pijn en lijden worden we geconfronteerd met “waarom” vragen. We hebben te dealen met verwachtingen die niet uitkomen, verliezen die we moeten incasseren en waar we mee moeten leren dealen in ons leven.

    Acceptatie van wat is en wat er gebeurt en -- via ervaring – inzicht verwerven in het dieperliggende proces van ontwikkeling is dan de grootste klus om te klaren en een uitdaging.

    Hoewel het moeilijk kan zijn aan de hand van wat we voelen onderscheid te maken tussen egopijn en zielepijn kunnen we dit onderscheid wel leren maken en daardoor ook helderder leren voelen.

    Zo is er bv een soort pijn die innig verbonden is met krenkingen van het (onbewuste) ego. Deze behoeften zijn o.a. aandacht willen hebben, bewondering krijgen, zeggenschap hebben, macht, seks en geld hebben, moeten presteren. Ons ego-aangeleerd gedrag tezamen met de (onbewuste) diep verankerde overtuigingen zal vaak heel ver willen gaan om aan z’n trekken te komen. De behoeften indruk te maken op anderen, een “centrale” rol te spelen, succes te hebben, rijk te moeten worden, het gevoel willen hebben een “echte man of vrouw” te zijn wortelen altijd in het ego. Wanneer deze behoeften onvervuld blijven veroorzaakt dit ego-pijn, vaak gekoppeld aan een gevoel van leegte.

    Het ego voelt emotionele pijn (weerstand), voelt zich afgewezen, genegeerd. Gedachtes als: ik zal ze eens laten zien wat ik kan….of wie denkt hij/zij wel dat hij is…. nemen de leiding en veroorzaken strijd.

    Ook kan zo’n afwijzing leiden tot zelfafwijzing en minderwaardigheids-gevoelens. Ego-pijn ten gevolge van diepe teleurstelling in niet gerealiseerde idealen kan ook leiden tot een verbitterde geesteshouding, gekenmerkt door zelfmedelijden of soms ook onverschilligheid.

    Gedachtes die hierbij opduiken zijn:

    Waarom overkomt mij dit nou? Ik doe immers zo mijn best. Of: zij snappen er niets van….gelukkig ik wel ( arrogantie).

    Iemand die met een ego/identiteitscrisis worstelt heeft tegelijkertijd de kans om die (ego)pijn en verwarring in het licht te zien van een ontwikkelingsproces dat tot verdieping van zijn persoonlijk bewustzijn en inzicht leidt. Dit gebeurt als we ons openstellen voor de levensles in deze situatie. Die éne verschuiving van perspectief kan de impuls, de doorbraak geven tot het op gang komen van het integratieproces.

    De geleden onmacht en pijn kan wegstromen in plaats van maanden of zelfs jaren opgekropt te blijven. Soms ook gaat zo’n crisis of doorbraak gepaard met angst- of paniekaanvallen, of het idee/gevoel dat je gek wordt.

    Zo’n doorbraak staat echter in dienst van een innerlijke verschuiving van perspectief.

    De keuze om een egocrisis als een leerervaring te zien staat gelijk met de keuze je hart en ziel bij het genezingsproces te betrekken.

    Hierdoor geef jij jouw beleving van deze crisis (die in zichzelf neutraal is) doel en betekenis.

    Zielepijn is het symptoom van het dieperliggend proces waarin we bezig zijn iets te verwerken waaraan we niets kunnen veranderen, iets dat we niet kunnen vermijden, noch op de een of andere manier uit ons leven bannen. Ook hierbij is het essentieel te beseffen en te (durven) doorvoelen dat deze pijn-ervaring in dienst staat van een diepere heling, zonder dat we precies hoeven te weten en analyseren waarom.

    Een bevroren energietoestand komt in beweging en gaat weer deel uitmaken van de levensstroom en de levenskracht.

    Waar egopijn vaak het gevolg is van keuzes (die gemaakt zijn terwijl we weten dat ze niet verstandig zijn en desondanks maken we ze) valt er bij zielepijn niets te kiezen. De invloed voltrekt zich op een dieper niveau en ook het doel en de betekenis liggen dieper verborgen.

    Lijden waarbij de ziel betrokken is leert ons iets over onszelf. Over onze innerlijke sterke punten, over onze schaduwkanten en over ons (on)vermogen om diepe overtuigingen te veranderen en boven vroegere beperkingen uit te stijgen. Deze “lijdzaamheid” is verbonden met diep verankerde religieuze, culturele en maatschappelijke overtuigingen van onmacht die een belemmering vormen voor de verdere ontwikkeling van onze innerlijke Identiteit: ons innerlijke Scheppende Zelf.

    De rol die dit niveau van lijden en lijdzaamheid in de menselijke ervaring speelt houdt rechtstreeks verband met evolutie en creatie. Met het wonder van het Leven verbonden met de bewustwording van co-creatie hierbij.

    Ongeacht hoe iemands persoonlijke conclusies over het doel van het leven ook zijn, altijd zorgt de natuurlijke Intelligentie van het leven ervoor dat ons leven zich voltrekt volgens een opwaarts spiralende cyclus waarin we voortdurend met ervaringen en uitdagingen worden geconfronteerd die ons aansporen om vraagtekens te zetten bij onze inzichten en overtuigingen omtrent de aard van de werkelijkheid; bezinning op deelname aan het Leven. De conclusies die ieder van ons in reactie op deze ervaringen trekt zijn persoonlijk en subjectief.

    Het zou kunnen zijn dat een groot deel van het lijden dat ons overkomt het natuurlijke gevolg is van het feit dat we zijn vergeten dat ons leven een doel heeft en dat, als we niet in overeenstemming met dat doel leven, we vanzelf in een crisis belanden als een neutrale mogelijkheid om de prioriteiten van ons leven opnieuw op een rijtje te zetten!

    We worden ons steeds bewuster van de invloed die emotionele stress op ons fysieke lichaam uitoefent. Pijn dwingt ons onze aandacht naar binnen te richten en beweging te brengen in het onderliggende overlevingspatroon van “lijdzaamheid”.

    In het centrum van “lijdzaamheid” bevindt zich een “willoze” wilskracht.

    Deze willoze wil komt meer en meer in beweging en zet daarbij van alles in beweging ☺

    Allerlei oude beelden over schuld, boete, noodlot en karma transformeren doordat deze potentiële wilskracht ( = schaduwwijsheid) in het centrum van de (overlevingsconditie) van onmacht en lijdzaamheid in beweging is gekomen!

    De levensenergie “beweegt” de mens dan richting ontwaken van het besef van een bewuste keuze. Het besef en bewustzijn van co-creatie ontwaakt ontwikkelt en groeit!

    We kunnen doelstellingen najagen in het leven. Dan hechten we waarde aan de maakbaarheid van het leven en aan succes hebben.

    Het vraagt focus en doelgerichtheid en kan uiteraard een leerroute zijn.

    We kunnen ook doel-geleid leven. Dan volgen we intuïtief de innerlijke groei-impulsen en zachte duwtjes, onvoorwaardelijk, vanuit een diepere verbinding met het zieledoel wat direct gekoppeld is aan het incarnatieverlangen voor dit leven. Dan gaan we succesvol Zijn en co-creëren.
    Een subtiel en essentieel verschil waarin de vrije en bewuste keuze een grote rol speelt. ☺

    © Annet Hoeijmans-Boon
    ennoia.nl

    • het raakt me en tevens herkenbaar, dank voor het delen, zou ook meer met gelijkgestemden in aanraking komen
      warme groet Josefien

      • Dank je wel, Josefien. Ja, contact met gelijkgestemden is voedend en inspirerend en doorbreekt de innerlijke eenzaamheid van eeuwen…Dat is ook het mooie en verbindende aan deze site: verwanten! Mail gerust naar Jan of naar mij of naar andere schrijvers hier. Je krijgt altijd antwoord.

    • Mooi en inhoudelijk stuk maar geen column vind ik. !

      Het zijn meer artikelen, leerstukken. Echt goed verwoord daar niet van. Hier moet je wel voor gaan zitten.
      Fijn dat uw site er bij staat ga er zeker kijken.

      • Annet Hoeijmans-Boon

        29 januari 2020 om 21:40

        Dank je wel, Arij.
        Je mening klopt helemaal. Het is geen column!
        Dat was een misverstand mijnerzijds, maar het mocht hier wel blijven staan deze keer 🙂

    • Mooi en inzichtgevend stuk Annet. Ik ben nog wel even aan het lezen…het zijn hele artikelen. Wel mooi dat mensen hier wat van je kunnen lezen.

      Groet,
      Jan

      • Annet Hoeijmans-Boon

        27 januari 2020 om 21:31

        Dank je wel, Jan. Hopelijk inspireert het veel mensen. Het ou ook leuk zijn als mensen een reactie geven, maar dat is niet zo voor de hand liggend om te doen, begrijp ik.

  7. Licht-taal. Geluid kent vele talen. Zingen, lachen, huilen, schreeuwen, fluitende vogeltjes, sprankelende belletjes, brullende beren, donderslagen, bliksem, vurigheid, prachtige muzikale harmonieën… Geluid zorgt voor een directe transmissie van energie. Denk...
    Lees meer

    Licht-taal.
    Geluid kent vele talen. Zingen, lachen, huilen, schreeuwen, fluitende vogeltjes, sprankelende belletjes, brullende beren, donderslagen, bliksem, vurigheid, prachtige muzikale harmonieën…
    Geluid zorgt voor een directe transmissie van energie.
    Denk eens aan een prachtig muziekstukje dat je zomaar ineens tot tranen roert. Of een vrolijke of stemmige samenzang. Het hart is de zetel van de Ziel. Onze ziel wil het lied van de schepping zingen, tot expressie brengen, en zo onze unieke trillingsfrequentie bijdragen. Levensliedjes, liefdesliedjes, liedjes voor de Aarde, liedjes voor overgangsrituelen, rappen. Er is een overvloed aan muzikale expressies en muzikale evenementen nemen een steeds grotere plaats in.
    Een poosje geleden had ik een boeiend gesprek over muziek met mijn dochter. Ze vertelde super-enthousiast hoe het luisteren naar de previews van verschillende liedjes van de top 2000 deurtjes in haar (klank) geheugen openden. Ze merkte en voelde dat verschillende liedjes haar spontaan terugkoppelden aan bepaalde gebeurtenissen als kind, puber, als kleinkind liedjes zingend samen met haar Oma en Opa, enz. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk en inspireerde me eveneens tot het schrijven van dit stukje.
    Demente mensen blijken ook spontaan te reageren op muziek en op samen zingen. Op wonderlijke wijze wordt het klankgeheugen dan ineens geactiveerd en opent deurtjes in het dit klank-geheugenarchief  .
    Ik maakte het mee met mijn dementerende vader die genoot van liedjes (mee) zingen samen, terwijl samenhangend praten niet meer mogelijk was.
    De kracht van geluidsoverdracht is groot. Denk eens aan dolfijnen die hun weg vinden onder water via een ingenieus sonarsysteem. De zanger Caruso ontdekte de kracht van geluid door een kristallen glas te laten springen via zijn stemgeluid! Hij was met zijn stem in staat de “harmonische trillingstoon” van het glas te ontregelen wat uiteenvallen veroorzaakte. Geluidsgolven worden ook veelvuldig toegepast bij beeldvormende echo’s. Bv van baby’s en bij interne onderzoeken.
    Woorden zijn ook geluidsdragers.
    Woorden verliezen steeds meer hun “oude” betekenis. De context van woorden en hun betekenisgeving verandert in rap tempo. Woorden worden vaak nog ré-actief geïnterpreteerd. Deze misinterpretatie levert spraakverwarring op!
    We worden ook gevoeliger voor de toon van de woorden. Licht-taal geeft een directe interactie en energie-transmissie, zonder tussenkomst van de geconditioneerde (fixed) mind-set. We horen woorden dan innerlijk, telepathisch.

    Jarenlang heb ik door het land heen klankconcerten gegeven met mijn kristallen klankschalen waarbij de (natuurlijke) pure klanken hun eigen in- en uitwerking hadden. Gevoeld en ontvangen, zonder rationeel begrepen of verklaard te hoeven worden. In alle eenvoud een transmissie van energie. Voeding voor de ziel  .
    Ik herinner me daarbij bijvoorbeeld nog helder een gehandicapt kindje, meegebracht door de moeder. Ze lag dichtbij de kristallen schalen en ontspande zichtbaar in het weldadige klanken-bad. Zó puur en ontroerend. Nog steeds bespeel ik vol vreugde en in afstemming de kristallen klankschalen. Inmiddels gebruik ik ook, als het zo uitkomt, de stem erbij. Een lied zingen -- hardop of binnenin je hart -- voor een dierbare of voor iemand waarmee je ruzie hebt werkt ontroerend, helend en magisch!
    Probeer en voel het zelf maar eens?
    Waar ik inmiddels in hart en ziel vertrouwd mee ben is dat klank een (Licht) taal spreekt die mensen verbindt dwars door alle verschillende culturen, semantiek, en tijden heen! Een Lichttaal die ziel en hart direct aanraakt, inspireert en verbindt. Het vraagt moed en vertrouwen om deze kosmische taal van ziel en hart te leren verstaan en toe te passen.
    Uit ervaring kan ik zeggen dat het steeds opnieuw een uitnodiging én een uitdaging is om Aanwezig te zijn en te blijven bij alles wat gebeurt, van moment tot moment. En van daaruit te kiezen en te handelen, zowel in harmonie met de Universele Bron, als met de Natuur, als met mijzelf. Iedereen die daartoe innerlijk bereid is kan dit leren. Het is een scholingsweg van de Ziel via het leven op Aarde.
    Zelfverloochening en dus ook het patroon van ontkenning van de goddelijke (creatief scheppende) Aanwezigheid in ieder van ons lost langzaam op en begint zich vrij te maken. Het menselijke denken komt dan steeds meer onder innerlijke leiding van de Ziel te staan en wordt zo een helder en scheppend instrument.

    Co-creatie en het Akasha-veld.
    Geheugen wordt actief gestimuleerd door geluid. Neuropsycholoog Eric Scherder toont in al zijn enthousiasme aan dat muziek bepaalde verbindingen in de hersenen activeert. In deze tijd leren we steeds bewuster en aandachtiger vanuit creativiteit en vreugde te scheppen. Een nieuwe bewustwordingsweg via transformatie. Niet langer via de oude weg van het lijden.
    Het Akasha-veld is een Universeel veld van Bewustzijn verbonden met de Licht-dragende ether. Het vijfde element. Dit -- zich in deze tijd openende -- trillingsveld is een levendige pulserende Bewustzijnsfrequentie. Een Universele Bron van mogelijkheden van waaruit we nu mogen en kunnen leren mede-scheppen vanuit Zielsverbinding!
    Een gedachte, vanuit dit Universele Bewustzijnsveld tot vorm gekomen, sluit zich vanzelf via de Kosmische Wet van Aantrekking aan bij alle andere gedachten op dezelfde trillingsfrequentie. Zo ontstaat en groeit een Bewustzijnsveld verbonden met hetzelfde concept-idee. Wereldwijd groeit op deze wijze het Bewustzijnsveld dat wij mede-scheppers zijn van ons leven en van een nieuwe wereld. Gaaf toch!!
    Bewustzijn van je gedachten en de richting die ze uitgaan krijgt zo nieuwe betekenis en waarde! Hoe dieper we (durven) beseffen en herkennen dat alles met alles samenhangt en verbonden is des te bewuster komen we eraan toe met onze gedachten (golven) een hoger nieuw octaaf van harmonie aan te boren. Zo gebruiken we onze gedachtekracht bewust scheppend op een hogere frequentie.
    Nieuwe werelden, nieuwe harmonieën, die ons inspireren en stimuleren om te leven vanuit vreugde en geluk en die ons bevrijden van oude structuren die hun tijd gehad hebben. Een prachtige uitdaging om actief en wilsbekwaam een nieuwe structuur, een nieuwe innerlijke Ziele-identiteit op te bouwen en te ontwikkelen. Deze nieuwe identiteit is gefundeerd in de diepere waarden van de Ziel verbonden met het kosmische Christusbewustzijn: het IAM-Bewustzijn. Dit Ware (goddelijke) Zelf wordt dan de schepper van je (toekomstige) ervaringen.
    De scheppende kosmisch-bewuste mens-in-wording….
    Annet Hoeijmans-Boon ©

    • Beste Annet,

      Mooi beschreven. Wonderlijk hoe dat werkt. Ik moet dan denken aan:
      In den beginne was het Woord Alles is uit het Woord ontstaan. Het Woord is God. Zal het geluid ook uit het Woord zijn ontstaan? Een woord en een geluid kunnen geïnspireerd zijn en in harmonie met de omgeving.

  8. Via inzicht, zelfbewustzijn en zelfbesef integreert je denken, voelen en handelen en wordt je persoonlijkheid steeds helderder. Gaandeweg en ervaringsgewijs verbind je je dieper met intuïtie en inspiratie, met een...
    Lees meer

    Via inzicht, zelfbewustzijn en zelfbesef integreert je denken, voelen en handelen en wordt je persoonlijkheid steeds helderder. Gaandeweg en ervaringsgewijs verbind je je dieper met intuïtie en inspiratie, met een verfijndere kwalitatief hogere levensfrequentie.
    Je intuïtieve Bewustzijn werkt als een kosmische GPS, een innerlijk besturingssysteem vanuit een groter Bewustzijnsperspectief, met een duidelijke richting en doel dat in je ziele-DNA aanwezig is en tot ontplooiing, bloei, wil komen. Je persoonlijkheid is daarin een belangrijk instrument.
    Via levenservaringen en bewuste keuzes wordt de persoonlijkheid omgevormd tot een bewust, scheppend instrument om deze innerlijke Aanwezigheid steeds zichtbaarder te laten stralen en zo de kwaliteitsfrequentie van Leven te verhogen. Je BENT het hart, de handen en voeten van de Bron, van Creatieve Universele Bewustzijn, in dienst van nieuwe, innovatieve, verbindende mogelijkheden.
    Motivatie wordt dan niet langer impulsief bepaald door adrenaline, door instinctieve re-actieve impulsen, maar meer en meer door de verfijndere impulsen van de voelende Aard van de Zijn (intuïtieve-inspiratie). Onderscheid voelen en herkennen tussen deze verschillende motiverende bewegingen in onszelf is essentieel in en maakt het verschil!
    Wanneer inspiratie de leiding krijgt, stuurt en bepaalt ze – collectief intelligent – de kwaliteit van ons intellect, ons denken en onze handelingen, die altijd gericht zullen zijn op het Welzijn van allen, voorbij aan eigenbelang en manipulatie van anderen en van bevolkingsgroepen. Durven koersen op dit innerlijk GPS systeem is uitdagend én belangrijk in deze woelige en chaotische tijd waarin de adrenaline-motivatie van het overlevingsinstinct het gedrag nog vaak motiveert en bepaalt.
    In de pauze, de stilte, het rustpunt tussen stimulus en respons bevindt zich de mogelijkheid van bewuste en vrije keuze. Daar kunnen we leren regie te nemen en steeds bewuster een mede-schepper te worden.
    Inzicht is belangrijk en essentieel. Het concreet toepassen van inzichten in denken, voelen en handelen is de grootste uitdaging….
    Wat brengt jou “in beweging”?
    Voel je verschil, onderscheid, tussen reactieve beweging en proactieve beweging in je denken, je voelen en je handelen / willen?

    • Je BENT het hart, de handen en voeten van de Bron, van Creatieve Universele Bewustzijn, in dienst van nieuwe, innovatieve, verbindende mogelijkheden.
      Mooi en helder beschreven Annet. Vooral bovenstaande zin.
      Groet!
      Jan.

  9. De uitdagende en inspirerende kracht van relaties. Leven in partnerschap biedt een uitdagende mogelijkheid tot het ontwikkelen van teamgeest. Het stimuleert om van ik-gerichtheid te groeien naar wij-gerichtheid. Samenwerking en...
    Lees meer

    De uitdagende en inspirerende kracht van relaties.

    Leven in partnerschap biedt een uitdagende mogelijkheid tot het ontwikkelen van teamgeest. Het stimuleert om van ik-gerichtheid te groeien naar wij-gerichtheid. Samenwerking en teamspirit, mét behoud van eigen autonomie, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid en zelfbewustzijn! Eigenlijk is dit van toepassing op allerlei verschillende vormen van samen-leven en samen-werken. Ook bv in de relaties met collega’s op je werk.
    In onze samenleving groeit de behoefte aan kwaliteit van leven en werken, verbonden met levenslust, enthousiasme, innovatie en bezieling. Ook in de persoonlijke sfeer neemt de behoefte aan samen-zijn, verbondenheid en kwalitatieve uitwisselingen toe. Hoe geven wij zelf vorm aan deze behoeften en verlangens?

    Saamhorigheid, verbondenheid en inspiratie worden de nieuwe peilerswaarop de toekomst gebouwd wordt in het Heden.
    Onze ziel is een bewoner van twee werelden.
    Enerzijds is onze intuitieve bewustzijn (als trillingsfrequentie) in staat om informatie te ontvangen vanuit een referentiekader en bewustzijnsperspectief verbonden met een grotere universele tijdloze context. Anderzijds is onze aardse ziel met behulp van onze psyche, in staat ervaringen op te doen in de dagelijkse werkelijkheid. Dit psychische bewustzijn is gebonden aan het lichaam, tijd en ruimte. Het hart is in staat, als een tolkvertaler, met beide werkelijkheden in verbinding te treden, een uitwisseling aan te gaan en een verbinding, een relatie op te bouwen. Van alle wezens op de wereld kunnen alleen mensen hun emoties voelen én de signaalfunctie ervan leren begrijpen. Door dit begrip voor onze emotionele drijfveren in relatie tot het voortschrijdend inzicht binnen het tijdsbewustzijn zijn wij in staat om ons gedrags- en reactiepatroon te veranderen.
    Alleen de mens is bouwmeester van zijn toekomst in het Heden.

    Mensen kunnen met behulp van hun denk-vermogen, waaronder hun beeldende vermogen, én met behulp van zelfreflectie de referentie-kaders van hun geconditioneerde gedrag en de daaraan verbonden emotionele en gecondioneerde reactiepatronen leren begrijpen. Interactie en wederzijdse inspiratie hierbij is uitdagend, avontuurlijk en noodzakelijk.

    Het besef dat de onzichtbare werkelijkheid de concrete werkelijkheid doordringt én vormt dringt gelukkig steeds dieper door in het collectieve menselijke bewustzijn.

    Een veel gehoorde vraag in mijn praktijk als levenscoach is: Welke keuze moet ik maken? Ik voel dat er iets in beweging moet komen, ik weet dat ik iets moet doen, moet kiezen…., maar mijn hoofd zegt iets anders dan mijn hart.
    Deze vraag is niet zo eenvoudig te beantwoorden en al helemaal niet door iemand anders dan degene die met dit dilemma worstelt! Het openhartig volgen van het belevingsverhaal en durven dóórvragen op zo’n dilemma (zonder het te willen oplossen) levert vaak al verrassende inzichten op die “out of the box”, dwz uit een ander referentie-kader, komen.
    Dit referentiekader is verbonden met de intuïtieve wijsheid van de betreffende persoon.
    De wedervraag die van mij uit hier dan ook gesteld wordt is:
    Wat is je diepere verlangen? Herken je deze zachte, innerlijke, duwtjes of vaak zeer verrassende brain-waves ? En zo ja, wat doe je daarmee? Herkenning vraagt immers ook om toepassing daarvan tot in je dagelijkse leven.
    Essentieel hierin is m.i. te ont-dekken, te ontsluieren. Zicht krijgen op je bewuste en onbewuste motivaties. Dat verheldert je innerlijke en uiterlijke richting en je keuze(s).
    Een praktijkvoorbeeld: Als je besluit van Eindhoven naar Schiphol te rijden en onderweg van de route afgaat, de weg kwijt raakt, betekent dit niet dat je niet op Schiphol aankomt. De omweg heeft je misschien een aantal heerlijke vergezichten of interessante ontmoetingen, aangeboden, die je geïnspireerd en verrijkt hebben. Uiteindelijk is het van belang op enig moment weer aansluiting te vinden op de route naar Schiphol aangezien dat je besluit, het doel van deze reis was.
    Wanneer je echter van te voren weet dat je in Schiphol een bepaalde internationale aansluiting moet halen en dit het motief van je reis is, kan een omweg, een file of omleiding een zeer frustrerende ervaring opleveren en je mist je aansluiting!
    Routekaart: Het bestuderen van een routekaart brengt informatie tot ons. Het kan een prima voorbereiding zijn voordat je concreet op weg gaat.Zo kan theoretische kennis een goede voorbereiding zijn. Maar als de kennis niet toegepast, verwerkt wordt, blijft het bij kaartlezen “over” de weg.

    RELATIES ALS PLAATS VAN WIJ-ONTWIKKELING.
    Leven in een liefdesrelatie met een partner is één van de bewustwordings-wegen om openhartigheid en innerlijke verbondenheid te stimuleren. Het is niet de enige route, en ook geen heel gemakkelijke route. Wel een uitdagende! Het vraagt een bewuste keuze deze weg te bewandelen en je te verbinden met de ander (en). Het vraagt van je om deze andere “ ik” toe te laten in je gedachten wereld, je gevoelswereld en je fysieke lichaam. Je te laten inspireren en bewegen zowel door de onzichtbare binnenwereld als door de zichtbare buitenwereld.
    Door licht én door schaduw. Vanuit dit perspectief en referentie-kader gebruik je de gezamenlijke relatie-ruimte om meer van jezelf te laten zien en tot uitdrukking te brengen en je inspireert je partner hetzelfde te doen. Het succes van een relatie wordt mede bepaald door de mate waarin we de schaduwkanten van onze partner kunnen verdragen en bereid zijn onze eigen schaduwkanten te laten zien en te leren kennen. Het hart heeft andere beweegredenen dan het hoofd, en hoofd en hart communiceren niet altijd helder met elkaar in jouw binnenwereld. Laat staan in de buitenwereld! Relaties waarin met elkaar op een effectieve en vaardige manier uitgewisseld wordt over deze ongemakken of strijdpunten vormen een groot speelveld en een bron van inspiratie. We zijn met z’n allen onderweg naar deze openheid, deze helderheid van leven in saamhorigheid en verbondenheid!
    In de intieme liefdesrelatie met een ander kom je jezelf wezenlijk tegen, kun je jezelf slecht verbergen. Je verborgen angsten, twijfels en onzekerheden komen hier naar boven, vaak weerspiegeld in die ander. Dit is de plek en de ruimte waar je persoonlijke individuele ontwikkeling uitgedaagd kan worden via zelfbewustzijn en zelfvertrouwen. Praten en denken over liefde en hoe het zou moeten of kunnen zijn, is uiteraard belangrijk. Maar als je vergeet op weg te gaan blijft het bij kaartlezen! Je kunt wel in je eentje in een klooster of op een berg gaan zitten, maar uiteindelijk gaat het erom de liefde, openhartig Aanwezigheid Zijn én te blijven, temidden van alle omstandigheden en gebeurtenissen. Becoming the mystic in the marketplace. Dwz: inzichten in praktijk te brengen in het leven van alledag, in relaties en in de samenleving. Authenticiteit ervaren te midden van het doen van compromissen. Aanwezig durven zijn en blijven, hoe kwetsbaar of kwetsend soms ook. Het creatieve omvormingsproces levert daarbij vanuit de spirit een eigen en unieke bijdrage.
    Niet iedereen is tegen de diepte en het appèl van deze wisselwerking opgewassen. We vluchten weg in werk en verantwoordelijkheden, in belangrijkheid of in scheiding, verandering van relatie of werk; soms al voordat we een flits van ons schaduwbeeld in de spiegel gezien hebben. Daarom is op deze ontwikkelingsweg weg toewijding, standvastigheid en betrokkenheid essentieel om tot samenwerking te komen. Gelukkig verandert het collectieve vormveld van onze menselijke psyche langzaam maar zeker steeds meer onder invloed en inwerking van het doordringende besef van een groter en tijdloos bewustzijn van waaruit veranderende gedachtebeelden gevormd kunnen worden. Het oude mensbeeld verandert gestaag.
    Samen leven betekent dan: Elkaar stimuleren om het beste van jezelf tot uitdrukking te brengen. Het geeft ruimte en bemoediging om datgene te ontwikkelen wat je het liefste doet en het beste kunt. In deze veilige en stabiele atmosfeer van vertrouwen en openheid kan iedereen dan de benodigde ervaring opdoen en delen. We maken ons vrij van een verwachtingsbeeld, van machtsgebruik of misbruik en leren steeds meer onze wezenskwaliteiten in te brengen, Aanwezig zijn waar we dan ook zijn…
    Miskenning maakt langzaam plaats voor erkenning en acceptatie. Verschillen in positie en verantwoordelijkheid worden niet langer voortdurend bevochten, maar gerespecteerd vanuit acceptatie van verschillen en diversiteit. Creatieve en nieuwe samenwerkingsvormen en mogelijkheden bloeien op. Als we mét elkaar leren vollediger aanwezig én in relatie te zijn en blijven bevordert en inspireert dit vanzelf en organisch ook teamgeest en solidariteit in de samenleving. Het geheel wordt dan meer dan de som der delen ( 1+1 = 3) en deze overvloed komt ten goede aan allen en alles!
    Let’s go for it!
    Annet Hoeijmans – Boon ©

  10. Zekerheden. Ik ging met een paar vrienden, naar de winkel van mijn zoon. Er vond een gesprekje plaats tussen mijn zoon en deze vrienden. Ze hadden mijn zoon al heel...
    Lees meer

    Zekerheden.

    Ik ging met een paar vrienden, naar de winkel van mijn zoon.
    Er vond een gesprekje plaats tussen mijn zoon en deze vrienden. Ze hadden mijn zoon al heel lang niet meer gezien of gesproken.
    Nadat wij hem bezocht hadden, liepen wij gezamenlijk naar buiten. Een van deze vrienden opperde nog even voor zijn vertrek: ‘Deze zekerheid die jouw zoon uitstraalt of heeft, zou jij toch ook graag wat van willen hebben?
    Zoals altijd, overrompelen mij zulke opmerkingen en moet ik ze verteren om een kant en klaar antwoord hierop te kunnen geven. Het zijn van die aannames en uitspraken die anderen vanuit een bepaald perspectief doen, die ik na afloop beproef op de persoon die het gezegd heeft en wat de betekenis in zijn totaliteit van dat woord voor mij inhoudt ?

    Wat is zekerheid vraag ik mij dan af? Wij mensen willen bestendigen in zekerheid. We willen de dingen dichtspijkeren met verzekeringen die ons behoeden voor wat deze zekerheid zou kunnen aantasten.
    Mensen die zekerheid zoeken in relaties, goeroes, in sterke persoonlijkheden zijn er voorbeelden van.
    De meeste gezaghebbende persoonlijkheden zijn vaak grote ego’s die met groot verstand de onzekere personen kunnen bespelen. Ze hebben profijt van hun onzekerheid. Ze hebben er groot belang bij om vermeende zekerheden te bieden die de mensen aan hun bindt. Dit gaat met vele zaken zo in het leven waar mensen gemanipuleerd worden om deze zekerheden te ondermijnen.

    Zekerheden zijn nodig zolang wij nog niet kunnen beseffen dat deze niet bestaan.
    Leven in de onzekerheid….het onzekere brengt ons ergens. Als we niet zeker meer zijn van de dingen om ons heen dan moeten we deze gaan zoeken in ons innerlijk leven, in datgene wat men intuïtie of innerlijke leiding noemt.
    Dan heeft men de antwoorden, de spreekvaardigheid, niet altijd helder of paraat op iedere vraag.
    Dan leef je met deze vragen.

    ‘Nee, beste vriend, zeer zeker ben ik niet zeker, ik zit in een niets-punt waar alles kan gebeuren!

  11. Annet-Hoeijmans-Boon

    14 december 2019 om 23:46

    Liefde en eenzaamheid. Het is ochtend en ik ga op bezoek bij een alleenstaande vrouw. Haar echtgenoot is na een lange en slepende ziekte overleden. Dementie, een verschrikkelijk aftakelingsproces waarbij ze langdurig...
    Lees meer

    Liefde en eenzaamheid.

    Het is ochtend en ik ga op bezoek bij een alleenstaande vrouw. Haar echtgenoot is na een lange en slepende ziekte overleden. Dementie, een verschrikkelijk aftakelingsproces waarbij ze langdurig mantelzorger is geweest voor hem. Totdat ze het niet meer kón en hij opgenomen werd in een verpleeghuis. Dat vond ze emotioneel heel moeilijk hoewel ze rationeel wist dat het niet anders meer kon. Ze bleef worstelen met een schuldgevoel, met een gevoel van tekort schieten.

    De eerste jaren na zijn overlijden sloeg ze zich er makkelijk doorheen omdat ze plezier haalde uit haar uitstapjes met bridgevriendinnen en ook de logeerpartijtjes bij haar kinderen en kleinkinderen waren steeds een welkome afleiding. De drukte in de jonge gezinnen werd haar langzamerhand teveel, de kleinkinderen hadden hun eigen vriendjes en vriendinnetjes,  waardoor de frequentie van contact afnam. Nu voelt ze zich eenzaam en alleen. Haar lichaam wil niet meer zo goed en ze heeft het voortdurend benauwd.

    Als ik binnenkom in haar kamertje in het woon-zorgcentrum ligt ze op bed met haar gezicht naar de muur. Ik groet haar en vraag of ze zin heeft in koffie of thee. Het blijft stil. Mijn hart gaat naar haar uit… Ze straalt woordeloos zo’n eenzaamheid en verlatenheid uit. Hartverscheurend.
    Wat nu?
    Ik ga bij het bed zitten en streel haar zachtjes over haar rug. Geen reactie terwijl ik kan zien dat ze wel wakker is. Rustig ga ik nog een poosje door met haar rug en haar armen te strelen. Dan maak ik een kopje koffie en rommel wat in het kleine keukentje. Als ik terugkom met de koffie ligt ze nog steeds in dezelfde houding, roerloos.

    Dan krijg ik ineens een ingeving. 
    Ik zet de koffie op tafel en kruip tegen haar aan op bed. Ik vouw mijn lichaam om dat van haar, sla mijn arm over haar lichaam heen en zo blijven we een poosje liggen. Ik voel hoe onze verschillende ademritmes langzaam samenvloeien tot één rustige beweging. Ik koester haar oudere fragiele lichaam, zachtjes alsof ze een baby is. Tijd is onbelangrijk in deze intense zachte aanraking. Als we zo een poos gelegen hebben voel ik iets bewegen bij haar. Ze zucht wat dieper en beweegt haar lichaam zachtjes een beetje. Ik blijf haar omhullen maar geef tegelijkertijd meer bewegingsruimte in afwachting van wat er gebeurt…Dan draait ze zich om, kijkt me aan en ik zie tranen in haar ogen. Onmiddellijk voel ook ik ontroering omhoogkomen. We kijken elkaar zonder woorden ontroerd aan. “Dank je wel”, zegt ze. “Nu voel ik weer energie om op te staan en uit bed te komen”. “Heerlijk” zeg ik, “dan ga ik een kopje koffie voor je maken”.

    Zo gezegd, zo gedaan en even later zitten we samen aan de koffie. Dan begint ze te vertellen….  Ik luister en stel zo nu en dan een vraag. Ze vertelt over haar verdriet en het grote gemis. He gebrek aan perspectief als je ouder wordt. En vooral ook het gemis van fysieke aanraking (en). De geborgenheid die ze ervaren had toen ik zo nabij was had iets in haar wakker gemaakt, zo vertelde ze verder… Ik dank haar voor het delen van haar verhaal. Inmiddels is het ook tijd geworden voor mij om op te stappen.

    Terwijl ik naar buiten loop, de zon in, besef ik ten diepste hoe belangrijk en krachtig fysiek contact en aanraking zijn, in onze gedigitaliseerde wereld, ongeacht alle protocollen die er inmiddels overheen gelegd zijn om vermeend misbruik te voorkomen.      
    Annet Hoeijmans-Boon ©.

    • Verrassend mooi kerstverhaal. Deed mij aan de apostel denken die zijn halve mantel weggaf.
      De eenzaamheid kan schrijnend zijn en een aanraking wonderen verrichten.

      Bedankt!
      Adrie

    • Bedankt voor deze mooie column Annet. Echt ontroerend en past bij deze adventstijd. Inlevingsvermogen is de gave van mensen die zelf ook het een en ander hebben meegemaakt in hun leven.
      Het verhaal spreekt verder voor zichzelf.

      Met dank en een inspirerende kerst toegewenst.
      Jan Verduin

  12. Duinhuisje. En daar bevond ik mij eensklaps in een huisje in het duingebied. Mijn schoonzus had geconstateerd dat mijn energie op was en had dit huisje geregeld. Daar zat ik...
    Lees meer

    Duinhuisje.

    En daar bevond ik mij eensklaps in een huisje in het duingebied.
    Mijn schoonzus had geconstateerd dat mijn energie op was en had dit huisje geregeld.
    Daar zat ik nu op een zwart kunstleren en onooglijk bankje met tegenover mij het zwarte beeldscherm dat de hele muur in beslag nam.
    De hele inrichting stond richting het scherm. De vloer grijs betegeld, alles voor praktische gebruik voorzien, maar in schoonheid abominabel.

    Het eerste wat ik dan ook deed was: boeken neerleggen, een kleurig kleed met dito schapenvacht moest het sombere zwart uitwissen,
    op de vierkante tafel plaatse ik een icoon met een kaars en de stoelen verplaatst zodat ik naar buiten kon kijken
    op weliswaar een stenen muurtje van een ander duinhuisje, bekleed met wat schraal opklimmend groen.

    Waarom zat ik nu hier? Ik wist het zelf niet?
    De stroom waar ik de afgelopen tijd in verkeerde had waarschijnlijk de emmer doen overlopen.
    Uiteindelijk was ik opgelost in de dagelijkse gewoonten van constante prikkels en druk uit mijn omgeving.
    Het leven nu terug te dringen tot de geringste voorwaarden is toch ook een proces van afkicken.
    Deze zijn hardnekkig!
    Zo zat ik dan ook wat verwezen voor mij uit te staren in een loze leegte.
    Mijn gedachten stroomden onrustig door mijn hoofd.
    Als een kat in het nauw trachtte ik mijzelf te bevrijden door iets te zoeken, een bezigheid. Al snel constateerde ik een totaal gebrek aan iets te doen.
    Mijn verbeeldingskracht bleek opgedroogd.

    De dagen erna begon ik mij zelf af te stropen, van al het overbodige wat aan mij was gaan kleven.
    Het waren geen dagen van doen. Het waren dagen van overdenkingen. Van wat rondwandelen en fietsen ergens een kop koffie nuttigen en wat voor mij uit mijmeren.

    Ik verlichte donkere ruimtes en bracht ze in het daglicht.
    De kale werkelijkheid onopgesmukt en ontdaan , kwamen voor mijn geestesoog.

    Ik ben nu weer thuis. Buiten waait een harde wind terwijl ik deze column schrijf.
    Nu ik terugkijk op mijn intermezzo, is het of er een engelenvinger de lichtknoppen aan deed.
    In de kersttijd en in het verlengde daarvan de twaalf heilige nachten, hoop ik met deze inzichten verder te kunnen gaan.

    Hartelijk gegroet,
    En een inzichtgevende advent en kersttijd!

    Leonie

  13. Ik heb altijd gedacht dat men pas wat betekende als men grootse daden kon verrichtten. Ik was erg onder de indruk van de knappe koppen die van de hoed en...
    Lees meer

    Ik heb altijd gedacht dat men pas wat betekende als men grootse daden kon verrichtten. Ik was erg onder de indruk van de knappe koppen die van de hoed en de rand wisten, gedegen gedachten hadden en deze ook konden uitdragen en vorm geven.

    Vaak trachtte ik ook mijn betekenis en taak te vinden buiten mijn dagelijkse wereld om, die mij zo onbeduidend toe scheen.
    Ik zorgde voor de huishouding en deed wat onduidelijke nevenzaken, die het wereldnieuws niet zouden halen.

    Ik hoorde mensen in de spirituele kringen, waar ik in verkeerde, bij regelmaat zeggen: ‘Wat is mijn taak,’ zij ondervonden, net als ik, dat hun taak gevonden moest worden.
    Deze zoekenden bezag ik met kritische blik. Ik beoordeelde hun motieven, hun verlangens en wat hun dreef. Ik zag dat sommigen hun huis en haard verwaarloosden om deze taak ruim baan te kunnen geven. Ik zag hoe hun geliefden weg kwijnden onder de aandacht die ze zo moesten ontberen.
    De grote-taak zoekers werden er door opgeslokt, bevangen door eigenwaan en een steeds meer groeiend ego.

    Het besef groeide dat de taak vlak voor onze voeten ligt: dat een ontbijt klaar maken voor het gezin, of een luisterend oor, van betekenis is voor de wereld.
    Te-vrede met mijn rol, besef ik hoe fijn het is er gewoon te zijn in de dagelijkse werkelijkheid.
    Door de ogen van een kind leerde ik deze grootheid der dingen te vinden in elke bloem die ze mij gaf en die ze met verwondering haar adem in blies.

    Leonie: november 2019

  14. ADVIES Mijn rug brand , na inspectie van mijn vriendin ontwaarde zij wat rode grillige plekjes op mijn rechter schouderblad die wat opgezet waren. Mijn vriendin, die zowat alle kruidenboeken,...
    Lees meer

    ADVIES

    Mijn rug brand , na inspectie van mijn vriendin ontwaarde zij wat rode grillige plekjes op mijn rechter schouderblad die wat opgezet waren.
    Mijn vriendin, die zowat alle kruidenboeken, alle encyclopedieën heeft wat betreft gezondheid en ziekte concludeerde: Gordelroos. ‘Gordelroos? Hoe kom ik daar nu aan? Heb ik nooit gehad?’ ‘Ja’, zei ze, ‘maar nu wel. Let op je voeding.’
    ‘Voeding? Ik eet hartstikke gezond! Biologisch geen vlees, nou ja, soms wat kip.’
    ‘Teveel stress dan,’ probeerde ze ?
    ‘Stress?’

    ‘Ik leef al jaren in een achtbaan van gebeurtenissen die ik altijd met souplesse het hoofd heb kunnen bieden.’ ‘Nou ja,’ ging ze verder, ‘ga maar aan de brandnetel thee.’ ‘Brandnetel thee?’ ‘Ja, dat zuivert de boel. Drink maar een liter en smeer je schouder in met een verkoelende zalf.’
    Met dit advies ging ik op weg, richting drogist .

    Ik vroeg aan een dame, die bezig was de schappen van nieuwe voorraad te voorzien , om goede raad.
    Voordat ik maar een pot te zien had gekregen goot ze allerlei huidziektes over mij heen waar zijzelf mee behept was.
    ‘Mevrouw, ikzelf leef met vreselijke pijnen, bindvliesontsteking, slijmbeursontsteking, maar geen dag verzuimd hoor!’ ‘ Dapper hoor,’ riep ik uit, terwijl ik mijzelf afvroeg of allerlei grondoorzaken haar konden dwingen door te gaan en dan is dapper toch ook weer een rekbaar begrip.

    Zichtbaar onder de indruk, had ik het hart niet, over mijn slapeloze nachten of brandende pijn te spreken en dat was zeer zeker ook niet de bedoeling. sowieso heb ik ook nogal moeite met ongevraagde ontboezemingen, als het mij overkomt , dan voeg ik er zo min als mogelijk zelf aan toe, dat zou alleen maar aanmoedigen tot nog meer ontboezemingen, waardoor ik ingekapseld als een vlieg in een web, niet meer uit zou komen.

    Verschillende zalfjes, sprayen, werden voor mij uitgestald dat het mij duizelde.
    Beslist raadde ze mij een product aan wat de pijn terstond zou reduceren. Terwijl ik de pot inspecteerde op de ingrediënten keek ik aarzelend haar aan.
    ‘Ik weet niet, heeft u niet iets natuurlijks?’ Verstoord en geïrriteerd nam ze mij op, hoe durfde ik na haar uitwijding van haar klachten en haar toegevoegde advies, deze naast mij neer te leggen? Enigszins beduusd keek ik haar aan en piepte: ‘Ik gebruik nooit onnatuurlijke dingen.’
    ‘Oké dan,’ sprak ze koeltjes, ‘ik haal dan maar even een van mijn collega’s die meer thuis is in NATUURLIJK!!’
    Even later keerde ik huiswaarts met het gevoel een blauwtje te hebben gelopen.

    Leonie Heine 28.11.2019

  15. Mijn man is aan het brouwen in de keuken. Ik noem het geen koken, nee hij brouwt. Over het algemeen eten wij mensen wat lekker is, smakelijk . Zo niet...
    Lees meer

    Mijn man is aan het brouwen in de keuken. Ik noem het geen koken, nee hij brouwt. Over het algemeen eten wij mensen wat lekker is, smakelijk .
    Zo niet bij mijn man Jan, die eet voor zijn gezondheid.

    Steevast als bij ons iemand komt eten, wordt angstvallig gevraagd , wie er gekookt heeft? Zijn kommetjes van zeewier, gierst, en sesamzaad, doen alle trek verdwijnen terwijl hij tevreden zijn bakkie nuttigt.

    Zijn drankjes zijn heksenbrouwsels van gentiaan-paardebloem-en brandnetel wortel.
    Mijn oudste zoon Eric, die een culinair wonder is, heeft ons wel eens uitgenodigd om te komen eten. Bij deze gelegenheid moest hij het een en ander vooraf weten wat hij voor zijn vader kon klaarmaken. We kwamen uiteindelijk uit op Gierst of boekweit afgerond met een wortel, groen blaadje en een notenmengsel.
    Zijn inspiratie reduceerde tot nul komma nul .

    Ik, die de zon in het eten wil doen schijnen, vind dat wel eens jammer, want uit eten, dat doen wij dus nooit . Bij vrienden neemt hij zijn eigen eten mee. Begrijpelijkerwijze, zou je nu kunnen denken, dat hij een fanaticus is op voedingsgebied…..dat is niet zo. Van hem mag iedereen eten wat hij zelf wil, hij heeft daar geen enkele kritiek of oordeel over. Zijn lichaam verdraagt het gewoon niet, hij wordt ziek!
    Maar hoeveel mensen zijn het niet die hem kritiseren en oordelen…..hij laat zich er niet door verstoren.

    Nu heb ik mij laten verleiden tot zijn brandnetelthee. Eigenlijk is het nog niet eens verleiding, het moet.
    Mijn huid vertoond plekjes die weg moeten en zie….zijn thee helpt.

    Leonie Heine 23.11.2019

  16. Intenties. Het miezerde terwijl ik met mijn volle kar boodschappen de straat oprolde richting fiets . Het wilde niet helder worden, een grauw sluier sierde de straten, mensen in restaurants...
    Lees meer

    Intenties.

    Het miezerde terwijl ik met mijn volle kar boodschappen de straat oprolde richting fiets . Het wilde niet helder worden, een grauw sluier sierde de straten, mensen in restaurants keken naar buiten of zaten in gesprekken verwikkeld.
    Voorbijgangers met paraplu liepen jachtig aan mij voorbij, auto’s reden af en aan, terwijl hun ruitenwissers driftig heen en weer gingen.

    Ach, dacht ik bij mijzelf, laat ik ook maar even een tussenstop maken en even een bakkie doen, thuis was dat erbij ingeschoten. Dat overkomt mij weleens vaker als taken niet te overzien zijn. Ik wil dan alles zo snel als mogelijk afhandelen, om daarna het gevoel van vrijheid te kunnen ervaren, meestal vergeet ik dan ook mijn ontbijt, wat mij dan een voortdurende knorrende maag oplevert .

    Ik ging mijn vertrouwde restaurant in, keek even om mij heen en zag dat meerdere hetzelfde plan hadden opgevat, het was vol en ik kon nog net een plaats vinden kort bij het raam tussen twee druk pratende vrouwen.

    Terwijl ik de blik probeerde te vangen van de ober hoorde ik wat ze met elkaar bespraken, boven het geroezemoes van de overige gasten uit. ‘Ja,’ riep de vrouw, die een knalrode jurk droeg met dito geverfde lippen, ‘het is mijn intentie niet om mij te begeven in zaken van mijn man, het is mij allemaal veel te ingewikkeld, als hij mij maar mijn gang laat gaan!’

    De ober was er inmiddels en ik bestelde mijn cappuccino, mijn oren gespitst over het verdere verloop van dit gesprek.
    De dame tegenover vormde een schril contrast: degelijke schoenen, een over de datum gedragen spijkerbroek en een grijs wollen trui. ‘Ja,’ zei deze ….’het valt ook niet te begrijpen wat nu zijn intenties zijn en waarom hij doet wat hij doet?’
    ‘Kan mij niets schelen,’ zei de rode jurk, ‘ik bemoei mij er niet mee, dat wordt een scheiding als ik dat zou doen, wat niet weet wat niet deert en een scheiding is het laatste wat ik wil, nee geen denken aan. Ik leef heerlijk, kan shoppen en doen en laten wat ik wil en dat geef ik niet op.’
    Het was even heel stil….’Ja zei de de grijze muis, ‘intenties zijn moeilijk te begrijpen.’

  17. Morgenstond heeft goud in de mond : Zoals iedere morgen stond ik om zeven uur naast mijn bed. Op de rand zat ik nog even bij te komen. Ik slaap...
    Lees meer

    Morgenstond heeft goud in de mond :
    Zoals iedere morgen stond ik om zeven uur naast mijn bed. Op de rand zat ik nog even bij te komen. Ik slaap nooit aan een stuk door mijn vriendin daarentegen legt haar oor om tien uur s’avonds op het kussen en wordt om 9 uur wakker ze is daarna kwiek en fris in staat om duizenden dingen te doen waar ik de dag eerst aarzelend en traag moet beginnen en er moet ook geen vlieg op mijn pad komen of ik val erover.
    Pas in de middag dan ook kan ik wereld tegemoet treden. Mijn dagelijkse taak begint met het ontbijt verzorgen voor mijn dochter en het aansporen om haar uit bed te krijgen.Toen ik daar om halfacht mee klaar was en ik rustig mijn eerste kop koffie kon gaan genieten, dook er opeens een hoofd voor mijn raam op. Ik schrok geweldig en dacht, wat moet dit zo vroeg in de morgen ? Ik wuifde verschrikt met mijn hand nee…nee ..wat zoveel moest betekenen ….ik doe niet open …hij bleef koppig staan en resoluut trok ik daarna mijn gordijnen dicht en liep de trap op naar boven.
    Mijn man Jan die daar zijn slaap lag te genieten rukte ik uit zijn slaap roepende….Jan er staat een man voor de deur….{ ik had zijn mannelijke bescherming nodig alhoewel mijn man niet de nodige manhaftigheid uitstraalt } ….waarbij hij uitriep, slaperig overeind komend ….och,ja….? dat is de stukadoor die de muur komt repareren……Jeetje riep ik uit, kon je mij dat niet eerder vertellen!! Vol schaamte liep ik de trap naar beneden met Jan achter mij aan die snel een ochtendjas had aangeschoten, onderwijl verwijtende woorden naar mijn hoofd slingerend even vergetende dat hij diegene was die deze afspraak vergeten was.
    Hevig opgelaten liet ik de man nu binnen, duizend verontschuldigingen uitend, zwijgend liep hij langs mij om de klus te klaren en zwijgend vertrok hij.
    “mijn dag kan dus niet meer stuk”

  18. Bezoek: Het was later dan normaal dat ik uit bed klom. Normaliter sta ik om zeven uur op en nu was het al halfnegen. Meestal kan ik de klok erop...
    Lees meer

    Bezoek:
    Het was later dan normaal dat ik uit bed klom. Normaliter sta ik om zeven uur op en nu was het al halfnegen. Meestal kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik wakker word rond twee en vier uur. De meest wonderlijk gedachten en ideeën wellen in deze onderbroken slaap omhoog waarbij ik dan toch uiteindelijk weer in slaap sukkel.
    Ik zat daar suffig te overleggen of ik nu in pyjama naar beneden zou gaan en zo mijn eerste kop koffie zou nuttigen of…gelijk aankleden? Precair dilemma voor iemand als ik die altijd zweeft tussen hemel en aarde en ook nog een onwillig onvermogen de wereld energiek en vrolijk te betreden.
    Eensklaps schoot ik omhoog richting badkamer en aangekleed en wel toog ik uiteindelijk naar beneden. Bezig met de koffie, hoorde ik mijn echtgenoot al niezende de trappen afdalen Ook goeiemorgen riep ik zo vrolijk mogelijk, want mijn man is net zo een tobber in de ochtend als ik en ik wil hem het idee geven dat ik er wel zin in heb.
    Net nadat het ontbijt achter de rug was en mijn man naar zijn werkkamer, ging de bel, een buurvrouw stond voor mijn deur.
    Het is een leuke vrouw en ze is net als ik, erg op haar vrijheid gesteld en als ze aan je deur komt is daar een gegronde rede voor.
    Nu liep ik met haar de kamer in en het eerste wat ze deed was mij haar schoenen laten zien die ze gekocht had merk “ Barefoot “ Ze zegt Leonie ze lopen zo lekker en dus moet ik dit merk maar even noteren, want ik houd van praktische tips, zeker van mensen die niet zo maar van alles kopen .
    Ze heeft een slechte heup en loopt daardoor moeilijk en met een stok. Ze had geprobeerd dit zelf te genezen door er energie naar toe te sturen, zei ze en ze sloeg daarbij met haar hand op de onwillige heup waar ze zeer boos op was dat hij dat niet deed en dat een operatie het vervolg was.
    Het gesprek ging daardoor opeens over de kracht van de wil en wat de echte wil nu dan wel was.
    Ik zei dat ik altijd het gevoel had dat mijn wil mij uitdagingen op het pad bracht waar ik vaak bang en ook zeer zenuwachtig van werd. Dat ik mij een zwakkeling voelde als ik dat naliet, dat ik dan in gewetensnood belandde met mijzelf en ik dan heel erg in de war raakte. Ze hoorde mij met verbazing aan en zei, ‘maar Leonie wil je daarmee stoppen , deze wil komt niet uit een goede bron. De goede wil , de vrije wil zal je nooit het gevoel geven dat iets moet.’

    ‘Ach ja…kan Jan mij morgen even naar de trein brengen? Daar kwam ze uiteindelijk voor.

  19. Hans is een tevreden mens en heeft geen behoefte om mee te doen aan de massale volksverhuizingen die de overspannen mens van tegenwoordig over de hele wereld doet uitzwermen. Hoe...
    Lees meer

    Hans is een tevreden mens en heeft geen behoefte om mee te doen aan de massale volksverhuizingen die de overspannen mens van tegenwoordig over de hele wereld doet uitzwermen. Hoe verder hoe beter en dat alles ook nog eens binnen een bepaalde vastgelegde periode van de vakantie, en dat niet alleen maar het liefst in grote getalen.
    Op een gegeven moment is Hans, als rasechte anti-toerist, toch weer eens met vakantie geweest. Familie en vrienden bleven zijn ongelijk bevestigen met mooie vakantie verhalen en hoe het toerisme de wereld en de mens kan verrijken.
    Zelf probeerde hij hen uit te leggen dat hij geen behoefte had aan verre reizen omdat het in zijn eigen omgeving en landje mooi genoeg is en dat het wellicht elders anders is, maar niet mooier. Die niet te stuiten behoefte aan alsmaar weer nieuwe indrukken begrijpt hij niet en in zijn eenvoud ziet hij het als een gevolg van de materialistische hebzucht die nooit genoeg heeft. Naast het verzamelen van veel onnodige spullen, wil men ook nieuwe indrukken verzamelen en die vastleggen d.m.v. foto’s, veel foto’s.

    Hij besloot mijn weerzin te overwinnen en nog eens zijn weerstand en vaststaande mening aan een eerlijk onderzoek te onderwerpen en naar het drielandengebied te gaan rond de Bodenmeer. Laat ik het dan maar gelijk goed doen dacht hij en Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk in één vakantie te bezoeken en om er te komen moet je door België en Frankrijk, wat wil je nog meer.

    Daar moet nog bij verteld worden dat Hans niet als held geboren is en zijn leven lang al moet worstelen met overgevoeligheid en een claustrofobische angst. Hij staat nog dicht bij de ziel en voelt zich blijkbaar opgesloten in zijn eigen lichaam. Veel mensen lijden aan onverklaarbare angsten die hier weleens mee te maken kunnen hebben; de ziel wil eruit omdat het de overmaat aan prikkels niet aankan omdat ze in feite onmenselijke proporties hebben aangenomen.
    Zijn zoon is in Californië gaan wonen en zijn vader durft en wil niet mee met een vliegtuig waar hij 10 uur in opgesloten zit. Hij krijg het al benauwd in een lift die omhoog gaat volgepakt met wildvreemde mensen, en voelt zich al opgesloten in zijn eigen schoenen.
    Daarom ook beschouwde hij deze reis als een soort vuurdoop voor de eventuele reis naar Californië.
    Soms moet hij iemand ophalen of wegbrengen van en naar Schiphol en verbaast hij zich over de krioelende mensenmassa die blijkbaar zonder problemen daar rondlopen als ervaren wereldburgers. Hijzelf voelt zich in die massa min of meer bedreigd en ontheemd en totaal niet op mijn gemak en als hij de hal weer mag verlaten voelt hij een opstijgende dankbaarheid en opluchting dat hij er niet aan mee hoeft te doen.

    De auto volgeladen, huisje besproken in het Zwarte woud op zo’n 900 kilometer afstand met de geestelijke ondersteuning van familie en vrienden die appjes stuurden met de volgende teksten: geweldig, we zijn trots op je, de wereld is groter dan de omgeving van je huis, eindelijk word je een normaal mens, het verrijkt je leven, etc., etc.
    Hij had een route uitgestippeld via zijn geliefde Limburg, daarna België, Luxemburg en via Straatsburg naar de eindbestemming. Onderweg passeerde hij links en rechts prachtige gebieden: Zuid-Limburg, De Ardennen, De Eifel, Luxemburg, maar bleef maar door jakkeren over de snelwegen.
    Hij schreef mij over zijn belevenissen via de groepsapp, die hij normaal gesproken vermoeiend en afleidend vond:

    “Als je de vrachtwagens wil inhalen ben je in Duitsland gewaarschuwd omdat je denkt voldoende tijd te hebben, maar de naderende auto’s zijn in een split second, al knipperend met de lichten, achter je. Snelheden van 170 km of nog harder blijken daar normaal te zijn. Als ik te hard rijd, omdat er ingehaald moet worden en mij moet aanpassen aan het verkeer, is het net alsof de auto mij vooruitgaat en ikzelf in vertwijfeling achter blijft; mijn lichaamsdelen kunnen dat niet aan omdat het onnatuurlijk en onmenselijk is, tenminste zo werkt dat nog bij mij. Ik ben waarschijnlijk in de verkeerde eeuw terecht gekomen omdat paard en wagen mij meer nabij zijn.
    Het prachtige huis, volgens de brochure, bleek aan een bouwput te liggen waar een grote kraan heen en weer zwaaide. Naast het huis stond een idyllisch kerkje die ieder kwartier de tijd luidde. Daar ik een lichte slaper ben schrok ik steeds weer wakker omdat het leek alsof iemand naast mij stond en keihard op een gong sloeg.”
    -Zijn ervaring met huisjes is overigens altijd een teleurstelling geweest en meestal pakte hij ruim voor de geboekte tijd zijn spulletjes weer in en vertrok opgelucht naar huis. Kamperen is ook niet aan hem besteed na vroegere ervaringen met storm, regen en overbevolking. --

    “Rond het Bodenmeer kan je fietsen en dat vind ik als Hollander nu een geweldig tijdverdrijf, vandaar mijn keus om daar te willen zijn, maar dat gebied is de toeristische attractie van Duitsland en de anderen omliggende landen en je kon er al in mei over de hoofden lopen of in mijn geval fietsen. Het is er ook werkelijk mooi met aan de overkant de Zwitserse bergen met besneeuwde toppen, kloosters en kerkjes en de natuur op zijn mooist. Ik ben de heuvels in gefietst en voelde mij daar meer thuis. De oorverdovende stilte en de schoonheid brachten mij in ontroering en dan komen er bespiegelingen in mij op en vraag ik mij af hoe het mogelijk is dat de mensheid maar oorlog blijft voeren ondanks de natuurlijke schoonheid waarin ze leven. Dat de menselijke aard zo hebzuchtig en dom is dat ze zelfs hun eigen leefomgeving vernietigen en dat vervolgens ook elders in de wereld gaan doen.
    Reizen maakt dat je avonturen kunt beleven en andere mensen en culturen kan ontmoeten, en dat is zeker waar; ik heb werkelijk mooie en behulpzame mensen ontmoet en dat is een verrijking. Er zijn in feite veel meer mooie, ontroerende en zachtaardige mensen van goeden wille dan dat er ontaarde mensen rondlopen.

    Zoals altijd hield ik het verder voor gezien ruim voor de tijd en vertrok weer, en nu over de autobaan om eerder thuis te zijn. Een aangesloten lint van vrachtwagens en de voorbijrazende auto’s van opgejaagde mensen. Als ze achter mij aan zitten voel ik mij opgejaagd wild en heb de neiging om nog harder te gaan rijden en zoek een opening tussen de vrachtwagens om weer even tot bedaren te komen. Dat het ook levensgevaarlijk is op de weg bleek weer, toen een vrachtwagen een wiel verloor, een auto met oplegger wild uitweek naar rechts en al scharend mijn kant op kwam. Achterom kijkend ontstond er een chaos op de weg en ik reed met kloppend hart door, mij bewust dat ik het op een haar na had overleefd.
    Na negen uur rijden kwam ik aan op Hollandse bodem en was dankbaar dat ik het gehaald had, maar hier bleek het nog veel drukker te zijn en de autowegen stonden propvol met stilstaand en zacht rijdend verkeer van Eindhoven tot ver voorbij Utrecht.

    Drie dagen uit moeten rusten van mijn vakantie en besloten dat het experiment op een mislukking was uit gelopen en ik dit nooit meer zal doen, omdat het in ieder geval voor zo’n figuur als ik een ongezonde situatie is en niet passend bij mijn natuur.”De anti-toerist

  20. In het boek van Sara Maaitland : Stilte als antwoord . Een interessant boek, in die zin dat inzicht geeft in vele soorten van de beleving van stilte. Mensen die...
    Lees meer

    In het boek van Sara Maaitland : Stilte als antwoord . Een interessant boek, in die zin dat inzicht geeft in vele soorten van de beleving van stilte. Mensen die werden achtergelaten op onbewoonde eilanden en zij die de bergen in hun eentje beklommen, zeilers die om de wereld wilden reizen. Daar noemt zij een effect dat kan optreden bij deze mensen die ze “ akédia “ noemt.

    Ik zocht het woord op Google en vond daar een uitleg van de monnik -- broeder Hugo -- een antwoord wat ik niet onvermeld wil laten omdat het mij voorkomt, dat het zeer toepasselijk is voor onze tijd.

    Broeder Hugo:

    Verveling – in de monnikenpsychologie aangeduid met ‘akedia’ – is bij uitstek een kwelgeest die ook in de moderne tijd lustig om zich heen bijt. Van alle acht gedachten is deze echter het moeilijkst onder woorden te brengen, dus vergeef me als dit onderwerp meer woorden nodig heeft dan de andere. Aan het einde zul je waarschijnlijk wel weten waar ik het over heb.

    Akedia wordt het beste vertaald met verveling, maar het is niet zomaar de verveling die je overvalt als je zit te wachten op een trein of wanneer je al een uur zit te luisteren naar een klaagzang van je schoonmoeder over de verminderde kwaliteit van breiwol. De woestijnvaders noemden deze pregnante geestelijke verveling ook wel de ‘demon van de middag,’ en misschien geeft dat nog wel het meeste weg over de aard van deze notoire klier. Hij vertoont zich bij uitstek op het dode punt van de dag. Het gaat om een slapte van de ziel, om ‘er allemaal genoeg van hebben,’ ‘er zat van zijn.’ ‘Het komt me de neus en de oren uit,’ zeggen we dan.

    Ook wordt akedia gekenmerkt door een angstig soort onrust. Een soort zapgedrag, maar dan niet alleen voor de televisie, maar voor het hele leven. Je kent het wel: je hebt werk genoeg te doen, dingen bovendien die je normaal zouden vervullen en bevredigen. Het gaat dus zeker niet alleen om klussen waar je toch al een hekel aan had. Toch kan je er maar niet toe komen eraan te beginnen. In plaats daarvan ga je duizend dingen doen die nergens goed voor zijn. Zes keer je mail checken, in de koelkast sneukelen, reclamefolders doorbladeren, kijken of de buren al terug zijn van vakantie, et cetera, et cetera (en nog meer et cetera). Alles behalve datgene dat je van plan was.

    Dit is de vorm die de meeste mensen wel eens overvalt.

    Het kan echter ook gierend uit de klauwen lopen. Vroeger was dat een typisch monnikenprobleem. Monniken werden vrijgehouden voor gebed en contemplatie, terwijl mensen in de wereld de hele dag werden bezig gehouden door hun broodwinning en het huishouden. Omdat akedia zich – zoals alle kwelgeesten – bij uitstek verzet tegen alles wat met God te maken heeft, liep het probleem in kloosters en kluizen sneller in de gaten. Daar waar er geen adequate leiding aanwezig was bleek het koorgebed in te zakken, roddel en achterklap brachten onmin (rondhangende monniken zijn net rondhangende buurvrouwen) en in minder dan geen tijd was het klooster veranderd in een soort dorp vol chagrijnige luiaards die het de hele dag druk hadden met niks.

    Tegenwoordig zit de maatschappij zo in elkaar dat ze bijna gemaakt lijkt om akedia te veroorzaken. Veel vrije tijd geeft gelegenheid tot rondhangen. Veel lawaai, geuren en kleuren verhinderen het gebed, maar ook het werkelijk smaken van de dingen die ons gegeven zijn. In plaats van het verhaal van ons leven te ervaren, beginnen wij door het verhaal van ons leven te bladeren. De kleuren vervagen, niets wordt meer op waarde geschat. Al het gewone begint onmiddellijk te vervelen, en het buitengewone is na vijf minuten al niet buitengewoon meer. De ontmoeting met God wordt bijna onmogelijk. De weg die naar God voert door het beschouwen van wat Hij geschapen heeft, loopt dood omdat we de schepping niet meer werkelijk zien. De weg die naar God voert door tot onszelf in te keren – waar Hij woont in het diepst van onze ziel – loopt dood omdat er geen stilte is (daarmee bedoel ik niet alleen de afwezigheid van geluid, maar de afwezigheid van dwingende prikkels in het algemeen).

    Het klinkt paradoxaal, maar het lijkt erop dat er niets zo stomvervelend is als een dolgedraaid leven.

  21. Reflecties bij een scheiding De draak die in zijn eigen staart bijt. Ik heb mijn draak al benoemd en gezien toen ik nog geen twintig was. Bij een vriendinnetje waar...
    Lees meer

    Reflecties bij een scheiding

    De draak die in zijn eigen staart bijt.

    Ik heb mijn draak al benoemd en gezien toen ik nog geen twintig was. Bij een vriendinnetje waar ik geen officiële “relatie” mee had, maar we sliepen wel vaak samen en hadden een seksuele relatie. Eind 70er jaren, dus geen god of moraal die ons in de weg stond. Dat we wel een seksuele relatie hadden maar geen “verkering” konden we beiden (voor zover ik me herinner) goed verklaren en benoemen. We waren beiden “bange musjes die bij elkaar schuilden voor de grote wereld”.

    Wat die angst precies behelsde anders dan een vaag gevoel van een “te grote wereld” wisten we niet. En er was ook geen “externe aansporing” om dat uit te gaan zoeken. Externe aansporing openbaart zich meestal in een vorm van lijden of een gevoel dat er iets niet klopt. Geen enkele aansporing dus omdat we door bij elkaar te schuilen we het lijden en het rotgevoel nu eenmaal “voorkwamen”.

    Dat gevoel van “mogen schuilen” is mij altijd als een groot goed bijgebleven. En zeker zie ik daar ook een positief kant. Ik ben er van overtuigd dat een mens niet kan leren als hij zich niet eerst basaal veilig voelt, dus die “basale veiligheid” is een voorwaarde. Een basale veiligheid die ik mijzelf gun maar ook anderen op attent zal maken als zij mijn hulp vragen.
    Dat is ook de reden dat ik jarenlang een praat-/zelfhulpgroep heb geïnitieerd met de onderliggende slogan: “je zult het zelf moeten doen, maar je hoeft het niet alleen te doen”.

    Dat gevoel zit diep in mij, en nogmaals: ik geloof daar oprecht in… tot ik nu dus deze “zich in de staart bijtende draak” tegen kom.

    Ik weet dat er in mij een vaag gevoelde angst is om alleen te zijn. En dat ik die angst “onbewust” mee-neem mijn liefdesrelaties in. Dat wil zeggen: de DIEPTE van die angst houd ik onbewust, niet de AANWEZIGHEID. Sterker nog: ik benoem hem zelfs en zet hem op tafel. Waarschijnlijk vanuit een (wel onbewuste) bezwerings-gedachte: “Het is benoemd dus ik heb hem toch in het licht en er controle over!”. En in mijn liefdesrelaties zal ik dat ook openlijk prediken. Wat vroeger bij dat vriendinnetje werkte zal nu ook werken. “Kom maar in mijn armen. Kom maar schuilen”.

    En weer jaag ik een liefde uit mijn leven.
    Zelf in verbijstering achterblijvend met het enige dat ik nu als enige werkelijkheid ervaar: de paniek die in mij los breekt. De paniek van de gedachte alleen te zijn en nergens, maar dan ook nergens te kunnen “schuilen”.

    En daar zit de staart van de draak. Basale veiligheid is zeker een voorwaarde om überhaupt te kunnen leren maar sommige dingen kun je alleen maar leren door de draak recht in de bek te kijken.
    Leren alleen en veilig bij jezelf te zijn zul je ZELF moeten doen EN je zult het helemaal ALLEEN moeten doen.

    Waar ik vroeger met dat vriendinnetje de “externe aansporing” er met “schuilen” onder wist te houden komt nu de “externe aansporing”, het lijden, dubbel en dwars naar buiten.
    Het verliezen van mijn liefdesrelaties.

    Er rest mij niets dan de draak in de bek te kijken. Maar bang ben ik wel.

    • Leren alleen en veilig bij jezelf te zijn zul je ZELF moeten doen EN je zult het helemaal ALLEEN moeten doen.
      Dat is mooi en o zo waar! Bijna alle mensen zijn op drift geraakt en zoeken wanhopig naar opvulling en intimiteit. Datingsites zijn booming business.
      We leven niet meer in groepen, nauwelijks nog in families of geloofssystemen, maar worden steeds weer op onszelf teruggeworpen, net zo lang tot we door krijgen dat eenheid niet buiten onszelf is te vinden, hooguit voor korte momenten.
      De dualiteit leert ons keuzes te maken vanuit een eigen innerlijk weten.
      Heel veel mensen in ontwikkeling lijden aan onbekende angsten die hier zeker mee te maken hebben. Volledig op jezelf kunnen staan is een grote opdracht.
      De draak in de bek kijken vraagt veel moed. Erkennen dat je daar gewoon bang voor bent is een teken van voortschrijdend inzicht.

  22. peter wolfs

    21 mei 2017 om 14:53

    “integriteit als antwoord op een morele crisis” 1 en 2 november 2016 “Ook hier is de enige remedie: integriteit en gewetensvol handelen. Het is een strijd om je handelen niet...
    Lees meer

    “integriteit als antwoord op een morele crisis” 1 en 2

    november 2016
    “Ook hier is de enige remedie: integriteit en gewetensvol handelen. Het is een strijd om je handelen niet te laten bepalen door angst, haat en egoisme.Je laten meesleuren door 1 van deze drie betekent ten prooi vallen aan een tunnelvisie die vroeg of laat alleen maar ellende zal aanrichten. Hoe verder meegesleurd hoe sterker de tunnelvisie. De vijand zit inderdaad binnen in ons en daar hoort hij bestreden te worden.
    Je handelen niet door angst, haat en egoisme te laten bepalen is in ieder mensenleven iets wat meestal pas na veel vallen en opstaan geleerd wordt. Vaak gaat dit samen met veel innerlijke en uiterlijke strijd waarbij moed,zelfbeheersing, doorzettingsvermogen en onbaatzuchtigheid ontwikkeld moeten worden. Voor de ontwikkeling van een geweten moet innerlijk strijd geleverd worden, en dat is de kern van het proces waar de mensheid inzit. Hoe dan ook is het een strijd waarin iedereen sowieso participeert. Dat gaat meestal onbewust maar het helpt als mensen zich daar meer van bewust worden. We beheersen onze angst, haat en egoisme of we worden door ze beheerst. Hoe die strijd gevoerd wordt door ons allemaal bepaalt letterlijk de toekomst van de mensheid. Wij hebben allemaal keuzevrijheid. Het principe is eenvoudig: Probeer zoveel mogelijk te handelen vanuit je geweten en vooral als dit indruist tegen je eigenbelang en/of je angsten.Heb de moed om je geweten te volgen. Het geweten is ook een bron waaruit veel energie en kracht geput kan worden. Daarnaast is dit principe ook zeer integrerend voor de diverse minderheden. Gewetensvol handelen is het levende hart van de meeste religies, en daar kunnen atheisten en gelovigen elkaar vinden: In het gewetensvol omgaan met elkaar.”

    Citaat uit “integriteit als antwoord op een morele crisis”.

    Geacht Kamerlid eind februari 2017

    Ik stuur u nogmaals een kort schrijven in de hoop dat het u de komende belangrijke maanden kan inspireren.
    Deze 2e brief gaat ook naar de 11 andere Kamerleden die eveneens een oprecht antwoord hebben gegeven op mijn bijbehorende vorige brief van november jl.

    Naar mijn overtuiging staan we de komende maanden voor een grote verandering die m.i. hier in ons land zal beginnen. Waarschijnlijk kan u dat ook al enigszins voorvoelen. Het hangt in de lucht. De figuurlijke sneeuwklokjes en krokussen worden hier en daar ondanks dat het nog Trumpiaans winter is, al zichtbaar.

    Ik hoef u niet uit te leggen dat onze sterkste nationale kwaliteit samenwerken is, dat zijn diepe wortels heeft in onze eeuwenoude strijd tegen het water. Tegelijk met die samenwerkingskwaliteit ontstond er in deze contreien ook een gezond wantrouwen tegenover boven ons gestelde autoriteiten als die autoriteiten niet dienstbaar waren aan het volk. Autoriteiten die niet behulpzaam waren bij die strijd tegen het water, wat voor ons van levensbelang was, werden niet echt geaccepteerd. Het is dan ook niet vreemd dat juist hier in de Nederlanden de eerste republiek ontstond waarbij het bestuur succesvol in eigen hand werd genomen.

    In de 15e-16e eeuw tezamen met het ontwaken van het rationele bewustzijn ontwaakte ook het bijbehorende persoonlijke geweten in het individu. Allereerst veroorzaakte dit een krachtige geloofsvernieuwing in de velerlei varianten van de Reformatie. Dat was een grote stap op de lange weg naar dié zuiverheid van geloof waarbij woord en daad samenvallen in het handelen vanuit het hart, in navolging van Christus.
    Vervolgens inspireerde het geweten ook de vele individuen die vrijheid nastreefden ook als dat impliceerde dat het Christendom aan de kant gezet werd. De heldere schoonheid en kracht van het verlichtingsdenken dat de aanzet gaf tot onafhankelijkheid en emancipatie van de mensheid in alle mogelijke richtingen is een prachtige vrucht van het rationele bewustzijn in samenwerking met het geweten.
    Ten derde stond het geweten ook aan de wieg van een andere vrucht van het rationele bewustzijn, het wereldlijke, strijdbare socialisme. En tezamen met de socialisten stond het geweten dan ook als inspiratiebron mede op de barricades in de lange en moeizame strijd voor sociale rechtvaardigheid.

    Wat ik u eigenlijk zeggen wil is dat de wortels van uw partijen, het Christendom, het Liberalisme en het Socialisme ten diepste verschillende facetten zijn van dezelfde edelsteen. En onze tijd heeft de ongelooflijke eer om dit in te kunnen zien en gezamenlijk, door samenwerking, die edelsteen van de menselijke geest tot stralen te brengen.
    Juist deze drassige uithoek van Europa waar samenwerking in het geestelijke DNA verankerd is, is de plek, net zoals dat in de 16e eeuw het geval was, waar dat proces krachtig in gang gezet kon en kan gaan worden. De wereld heeft behoefte aan een sterk voorbeeld van integere samenwerking van alle mensen van goede wil omdat dat de enige manier is om als mensheid verder te kunnen evolueren. U bent in staat om samen met elkaar een werkende bestuursvorm te scheppen die dienstbaar is aan het volk en waarbij een integere balans gevonden kan worden tussen sociale rechtvaardigheid en ruimte voor individuele vrijheid.

    Bij een doorbraak naar een hoger bewustzijnsniveau of hogere eenheid vindt er altijd een strijd plaats tussen het oude en het nieuwe waarbij oprecht geofferd moet worden wat altijd moeilijk is. Het offeren levert de kracht om het nieuwe geboren te laten worden.
    Dit heeft altijd te maken met het vermogen tot zelfreflectie en de moed om te durven kijken naar de balk in eigen oog i.p.v. te blijven wijzen naar de splinter in andermans oog. Voor de Christenen zal dit herkenbaar klinken daar dit ook de jaarlijks terugkerende Lijdenstijd en Paas thematiek is die dit jaar m.i. herkenbaarder en sterker dan ooit voor u zal zijn.

    Ik wens u alle 12 heel veel inzicht, kracht en wijsheid toe de komende maanden

    PS: Ik zal u allen toch nog even mededelen dat 7 van de 12 hoog op de lijsten staan van VVD, CDA, ChristenUnie, SGP en SP. 4 staan er lager op de lijsten van ChristenUnie, VVD en PvdA en de PvdA heeft er dan nog wel 1 belangrijke burgemeester bij. Totaal heb ik er de eerste keer in november zo’n 30-40 verstuurd in de kamer, tamelijk willekeurig gekozen. Wat mij betreft staat het u vrij om deze brief verder te verspreiden als u dat mocht willen.

    Vriendelijke Groet,

    Peter Wolfs

  23. Schaffen wij de ziel af? Vandaag in trouw: Ben ik gelukkig? Even mijn app checken Je kunt met deze app op je smartphone dus alles te weten komen van je...
    Lees meer

    Schaffen wij de ziel af?

    Vandaag in trouw:

    Ben ik gelukkig?
    Even mijn app checken

    Je kunt met deze app op je smartphone dus alles te weten komen van je innerlijke leven.
    Je hoeft jezelf niets meer af te vragen, dat doet de smartphone voor je,
    Hoeveel je beweegt, hoeveel je slaapt, je eet, er staat letterlijk: je hoeft niet meer te luisteren naar zoiets vaags als verlangens of intuïtie.

    Onder de noemer :Quantified Self (QS) verzamelen miljoenen mensen data over hun dagelijkse leven om zo zichzelf beter te begrijpen en te functioneren. In Nederland begint dit virus zich ook uit te spreiden. De cijfers bepalen of je de dag goed hebt doorgebracht en nemen steeds meer de innerlijke gevoelens over.
    De beweging is ontstaan in de VS, waar een op de vijf mensen zijn dag in cijfers omzet.
    Er zijn ook tegen geluiden.

    Door proeven werd aangetoond dat zelf meten perverse gevolgen kan hebben.
    Door aandacht te verschuiven bleek er minder plezier te zijn en ging het meer om de resultaten die er geleverd moesten worden.
    Iemand die zelf een experiment uitvoerde van drie jaar en positieve resultaten ondervond maar daarna besloot hij een maand te stoppen en niets te registreren.” Bevrijding is een groot woord, maar er was wel meer ruimte voor mijn gevoel”, zegt hij daarover. Na een maand pakte hij die gewoonte weer op. Kennelijk raakt men verslaaft er aan en is men er afhankelijk van geworden!
    Scrollen door je smartphone bepaalt nu of je goed of slecht gepresteerd hebt met het resultaat,

    de afschaffing van de ziel!

    • Mijn hemel, welk een ontluistering. En ik heb begrepen dat we binnenkort helemaal niets meer hoeven te doen, al onze keuzes worden dan bepaald door nanomotortjes. Die krijgen we ingespoten omdat ze ziektes en kwalen kunnen genezen. En gezond zijn willen we allemaal. Wat een rare wereld is het toch aan het worden…

  24. Vrouw tot vrouw: Het is weer woensdag, de dag dat ik spreek van vrouw tot vrouw. We spreken over van alles zonder schroom, zonder rekening te houden ons te vergalopperen...
    Lees meer

    Vrouw tot vrouw:

    Het is weer woensdag,
    de dag dat ik spreek van vrouw tot vrouw.
    We spreken over van alles zonder schroom, zonder rekening te houden ons te vergalopperen of te buiten gaan aan teveel woorden.
    We kunnen in grote mate van eenvoud of vrijheid bereiken-
    Als ik bel en zij zegt: ik heb geen zin om te praten-
    Dan antwoord ik dag , en ga wat anders doen.
    Onze verhalen zijn altijd noemenswaardig, ook in zijn oppervlakkigheid .
    Als ze spreekt hoor ik haar en ervaar ieder woord als een bijzonderheid en wat er achter deze woorden zit.
    Ik begrijp haar-ik ken de slagen die haar zijn toegebracht in haar ziel- ik ken haar verlangen en wat ze bereiken wil.
    Soms dan huilt ze en weet ik daar niet van en soms dan kan ze de wereld in al haar verschijningsvormen niet meer verdragen.
    Dan verteld ze mij na afloop…..
    Maar wat een troost als wij die dag dan onze zielen delen.

    Als ik dan thuis kom vraagt mijn man: en wat hebben jullie zoal besproken? Dan zeg ik: ach niets….
    Hoe leg je een man dat uit dames- dat wij vrouwen -- een Unifersum delen?

    Leonie:)

  25. Hallo Jan en de andere lezers! Zalig nieuw jaar en alles wat wenselijk is! Op die manier zei men dat vroeger in Zuid-Limburg. Het was toen nog overbodig om die...
    Lees meer

    Hallo Jan en de andere lezers!

    Zalig nieuw jaar en alles wat wenselijk is! Op die manier zei men dat vroeger in Zuid-Limburg. Het was toen nog overbodig om die wensen te specificeren. De laatste tijd lijkt het vooral over die wensen zelf te gaan: geen gewone wensen, of goede wensen, nee: de beste wensen. Voor minder doen we het niet. Gewone wensen zijn niet wenselijk.
    Met nieuwjaar ging men verrassen: onaangekondigd binnenvallen bij buren, vrienden en familie die voor dat doel zelfgemaakte oliebollen en wafels hadden klaarstaan. Dat kon toen nog, de keukendeur was altijd open, zelfs als er niemand thuis was. Eerst bellen of het gelegen kwam hoefde niet, bovendien waren er nog maar weinig mensen met zo’n zwart bakelieten telefoontoestel in de gang.
    Hoe anders is het nu. Telepathie is werkelijkheid geworden, iedereen staat immers dag en nacht in contact met iedereen via een beeldschermpje waar druk op gewreven, getuurd en getikt wordt. Toch kijken mensen zelden blij en ontspannen tijdens dat uitwisselen.
    Ach ja, zo zoetjes aan word ik in steeds meer opzichten ingehaald door een tijd waar ik steeds minder van begrijp. En het gekke is dat ik daar nog vrede mee heb ook.

    • Dank Herm,

      Ja laten we dit jaar proberen steeds meer de vrede te vinden in onszelf.
      En vandaar uit vrede vinden met de voortgang van de wereld. En bovenal begrijpende oudere mensen, ook al doen we dan maar alsof. 🙂
      Hartelijke groet en ook een vredig nieuwjaar !

    • Dag Herm,
      op zijn Limburgs dan ( want dat is ook mijn geboortegrond )
      Zalig nieuw jaar en alles wat wenselijk is.
      Ik vroeg mij af of alles goed met jou gaat en het is dan ook fijn je hier terug te zien en wel ook nog met een column.
      Leonie.

  26. Het was rustig op het werk vandaag. Buiten de zon, en loom verlevendigde ik mijn tijd door naar oude zwart-witfilmpjes te kijken. Zowat driekwart van mijn leven zit er op,...
    Lees meer

    Het was rustig op het werk vandaag. Buiten de zon, en loom verlevendigde ik mijn tijd door naar oude zwart-witfilmpjes te kijken. Zowat driekwart van mijn leven zit er op, daar komt het door denk ik.
    Geluid brengen mijn computers niet voort, maar in combinatie met het ontbreken van kleuren versterkt dat nu juist mijn inbeeld.
    Ach, waar is die zalige kinderlijke vederlichtheid toch gebleven bij ons, de op dit moment ademhalenden? Cynisme, sarcasme en achterdocht verheft ons boven de Rotterdamse wolkenkrabbertjes. Of heb ik last van ontbrekende en met onalledaagse namen aangeduide stofjes in mijn brein waardoor ik dingen zie die er niet zijn, en dingen niet die er wel zijn? We zijn er immers van kindsbeen af aan van doordrenkt dat alles aan een stuk door ergens anders door veroorzaakt wordt.
    Er zijn zaken rigoureus tot prut gedraaid. Heus, ik denk dat ik dat zeker weet. Maar ik weet niet wat, ik weet niet waardoor, en ik weet niet of het zorgwekkend is.

  27. Creativiteit en bezinning: Mijn ondervinding van de dwingende vragen in het persoonlijke en dagelijkse leven roepen de nodige vraagtekens bij mij op ! In deze tijd wordt alles gedaan in...
    Lees meer

    Creativiteit en bezinning:

    Mijn ondervinding van de dwingende vragen in het persoonlijke en dagelijkse leven roepen de nodige vraagtekens bij mij op !

    In deze tijd wordt alles gedaan in haast. Stuurt iemand een bericht dan verwacht men gelijk een reactie. Alles moet vooral snel, er is geen tijd om maar iets te overdenken.
    Er moet gelijk beslist worden zelfs op scholen moeten kinderen keuzes maken voor hun verdere toekomstige leven waar ze nog helemaal niet aan toe zijn.
    Overdenken ontwikkeld creativiteit en intuïtie. Ahriman is erbij gebaat deze elementen teniet te doen door alle media die ons ervan af houden om tot overdenking of bezinning te kunnen komen.
    Een nachtje over slapen ” en soms wel meerdere als dat nodig is ” maakt dat we kunnen aansluiten op een vermogen wat los staat van alles wat zich van buiten aan ons wil opdringen en een gevoel van beklemming of onvrijheid kan geven.

    Al meer zelf gaan aanvoelen wanneer een reactie rijp is voor antwoord is een zorgvuldig proces. Het is vooral respect voor de vraag en voor het antwoord. Een reactie is zodoende altijd vrij en ook gereinigd van onze persoonlijke emoties, er kan iets indalen van een hogere orde en het geeft daardoor kracht en zelfvertrouwen. Het ontdekken van een bron van het creatieve zelfstandig denken en handelen.

    Leonie:)

  28. Zuster in nood! We fietsten richting Camperduin, mijn man en ik, onderweg passeren we medefietsers en mensen aan de wandel. Na een lange tocht en nog even wat gedronken te...
    Lees meer

    Zuster in nood!

    We fietsten richting Camperduin, mijn man en ik, onderweg passeren we medefietsers en mensen aan de wandel. Na een lange tocht en nog even wat gedronken te hebben, keerden wij huiswaarts.
    In de duinen doet opeens mijn fiets raar: ratel geluiden en het trappen gaat zeer moeizaam.
    Ik roep mijn man die voor mij fiets, maar die hoort mij niet en fietst stug door. Ik stap af want de fiets gaat nu voor nog achteruit, bekijk het euvel, trek aan de fietsketting die er wat armetierig los bij hangt, probeer dat ding ergens op de juiste plaats te krijgen en veeg daarbij een lastige haar lok uit mijn gezicht.
    Ik kan niet vinden wat er aan de hand is en mijn echtgenoot schijnt mij kennelijk nog steeds niet te missen.
    Daar komt een man aan lopen, een jogger. Zijn gespierde bruine benen steken in een smetteloze witte korte broek; met deze benen loopt hij aan mij voorbij een frisse lijflucht achterlatend!
    Dan plotsklaps stopt hij en komt terug en vraagt: kan ik helpen, wat is er aan de hand? Even later zit hij te rommelen aan de ketting, besmeurd zijn handen en net niet zijn witte broek. Even later zit de ketting er op en ik bedank hem hartelijk, dan zegt hij: ‘Ik help graag een vrouw in nood’ en ik denk: doe mij zo een man!
    Ik stap op, zwaai nog even hartelijk naar hem en fiets verder.
    Even later zie ik in de verte iets wat op mijn man lijkt en als dat inderdaad zo blijkt te zijn stel ik hem bij aankomst de vraag wanneer hij dacht iets kwijt te zijn? Had hij soms gedacht dat ik mij ergens nog stond te vergapen aan een of andere boom? Of dat ik zin had in een ander weggetje?
    Thuis gekomen kijk ik in de spiegel…er loopt een spoor van smeer over mijn voorhoofd alsof ik een indiaan ben op oorlogspad.
    Kennelijk is hij ook nog blind, zelfs in een hoelarokje had ik aan kunnen komen fietsen zonder enig commentaar van zijn kant.

    Leonie

  29. In Ehdde-Waddeland verschilden de mannen steeds meer van mening met elkaar. Voortdurend moesten ze alles aan elkaar uitleggen. Behalve dat dat heel vermoeiend was gaf dat ook veel turbulentie. Er...
    Lees meer

    In Ehdde-Waddeland verschilden de mannen steeds meer van mening met elkaar. Voortdurend moesten ze alles aan elkaar uitleggen. Behalve dat dat heel vermoeiend was gaf dat ook veel turbulentie. Er moest dus iets gebeuren. De Baasman riep ze allemaal bij elkaar op het plein bij de hoogste toren in het midden van het land.

    Kameraden, zo sprak hij vanaf die toren, het moet anders. Zo kan het niet langer. Wij moeten wat meer op elkaar gaan lijken. Er klonken instemmende geluiden. Dat had de Baasman goed gezien! Een gevoel van eenheid daalde over hen neer en verblijde hun harten. Verwachtingsvol keken ze naar hem op.
    Ik heb lang nagedacht en ik heb een oplossing gevonden: We gaan we allemaal een hoofdpetje dragen. Even viel er een eerbiedige stilte, iedereen voelde opeens dat dit een historische dag was. De Baasman haalde een hoofdpetje tevoorschijn en zette het op. Toen barstte de menigte in luid gejuich uit. Waarom waren ze zelf nooit op dat idee gekomen? Eindelijk zou er een einde komen aan die lange droevige periode van grote onderlinge verschillen. Met opgeheven hoofd en een constructietekening van een hoofdpetje ging iedereen tevreden huiswaarts.

    De daaropvolgende dagen verschenen steeds meer mannen met hoofdpetjes in de straten. Het duurde niet lang of een man zou zich nog liever zonder broek dan zonder hoofdpetje vertonen. Het was de kunst het hoofdpetje op de juiste manier te dragen. Dat luisterde nauw. De Lentemannen droegen het klepje opzij of aan de achterkant. Dat symboliseerde een quasi nonchalante openheid. De Zomer- en Herfstmannen droegen het klepje aan de voorzijde. En wel zodanig dat het voorhoofd volledig bedekt was. De meesten gingen nog een stapje verder en verborgen ook de ogen. Ogen waren om te zien, en niet om gezien te worden vonden ze. Vaak completeerden ze het geheel nog met een grote observatiebril, liefst met mistige glazen. De echte durfals lieten het haar op hun bovenlip flink uitgroeien om zodoende ook hun mond aan de waarneming te onttrekken. De Lippenmannen echter hadden een afkeer van gezichtshaar. Zij bogen het klepje zodanig dat het boogje precies dezelfde ronding kreeg als hun naar beneden hangende mondhoeken, de ‘neerwaartse boog’ genaamd. Dat luisterde erg nauw en moest dan ook eerst voor de spiegel geoefend worden. Er waren wel eens mannen die een uitbundig gekleurd petje opzetten. Maar dat duurde nooit lang. Discreet werd hen medegedeeld dat de kleuren volgens de procedure grijs, zwart, of hooguit donkerblauw moesten zijn. Dat zagen ze dan zelf ook wel in en dan werd het hoofdpetje meestal geverfd met donker zwaar water uit de oostelijke bronnen. Toen de maand Vendémiaire aanbrak was de grote egalisatie eindelijk voltooid en het leven was weer eenvoudig en overzichtelijk geworden. Spoedig was de apostel Viloery -die indertijd het Bovengewoon Denken geïntroduceerd had- door iedereen vergeten. En dat was volgens de meeste mensen ook beter voor Ehdde-Waddeland.

  30. Onder het grijze druipende afdakje stonden ze dicht tegen elkaar aan, in innige omhelzing. Een groepje van ongeveer 8 of 10 mensen, dat was niet goed te zien en bovendien...
    Lees meer

    Onder het grijze druipende afdakje stonden ze dicht tegen elkaar aan, in innige omhelzing. Een groepje van ongeveer 8 of 10 mensen, dat was niet goed te zien en bovendien verschilde hun aantal voortdurend. Er werd nauwelijks gesproken. Af en toe hoorde je iemand zachtjes ‘Tja.’zeggen, of: ‘Het is wat.’, maar soms ook iets langere zinnen als: ‘Zo gaan de dingen nu eenmaal.’ of: ‘Morgen zal het wel weer anders zijn.’ Een vrouw klopte een man vriendschappelijk op zijn schouder. Een andere vrouw zuchtte even. Aan haar lichaamshouding was op te maken dat ze geheel ontspannen was.
    Regelmatig maakten mensen zich met duidelijke tegenzin los uit het groepje om weer naar binnen te gaan. Even later kwamen er weer anderen naar buiten en liepen rechtstreeks naar het afdakje toe. Die werden dan liefdevol door de anderen opgenomen.

    Het gedrag van deze mensen viel echter niet in de smaak bij de mensen die binnen bleven. ‘Daar gaan ze weer naar het afdakje, alsof ze niets beters te doen hebben!’ De afdakkertjes verontschuldigden zich dan steevast door te zeggen dat ze dat ook niet voor hun plezier deden, daar buiten in de kou gaan staan. Maar ze moesten wel, omdat het binnen nu eenmaal niet mocht. De ouderen onder hen herinnerden het zich nog goed. Die tijd toen het nog wel mocht. Maar ze vertelden dat ook toen niet iedereen gelukkig was met de situatie. Zo was het erg vervelend als je omhelsd werd terwijl je over iets moeilijks moest nadenken. Dat kwam vaker voor. De meesten lieten dat wel duidelijk merken door de ander van zich af te duwen, maar er waren er ook die dat lastig vonden. Dat kwam omdat ze het enerzijds toch ook wel weer prettig vonden, en anderzijds juist helemaal niet! Maar terwijl ze daar inzicht in probeerden te krijgen was het kwaad al geschied. Het was dan wel prettig als je er na afloop over kon praten. Dat was niet altijd gemakkelijk, maar voor dergelijke gevallen was er een rustig en aandachtig persoon aangewezen waarbij je steun kon zoeken.

    Breed gedragen overeenstemming over het afdakje was er niet, en het zag er ook niet naar uit dat het ooit zover zou komen. Maar het leven was er wel een stuk overzichtelijker door geworden. Als je onder het afdakje ging staan kwam je uit voor je behoefte aan omhelzing en nabijheid. Als je weer naar binnen ging gaf je daarmee te kennen dat je niet langer weerstand kon bieden aan je schuldgevoel. Als je dan een tijdje binnen was geweest nam het verlangen naar het afdakje steeds meer toe, totdat verzet ertegen zinloos was geworden. Het was verbazingwekkend welke methoden er in omloop waren om meerdere malen per dag naar het afdakje te kunnen gaan. Sommige mensen dwongen respect af door de wijze waarop ze die methoden in een overtuigende volgorde wisten te zetten. Het was dan ook van het grootste belang daar goed in te worden.

  31. Het door een marmot aangetroffen skelet van de eenzame bergschavuit Viloery Graubenviërs werd zorgvuldig onderzocht door hoog afgeleide beenderologen. Zij stelden vast dat de Egoïsche Spelen op 22 floréal in...
    Lees meer

    Het door een marmot aangetroffen skelet van de eenzame bergschavuit Viloery Graubenviërs werd zorgvuldig onderzocht door hoog afgeleide beenderologen. Zij stelden vast dat de Egoïsche Spelen op 22 floréal in het jaar van de Aalscholver plaats moesten vinden.
    De jaren waren voorbij gekropen maar vandaag was het dan eindelijk zover. Op de laagvlakte bij de rivier was alles in gereedheid gebracht en er waren veel mensen op de been. De zon scheen volop, maar het was zeker niet te warm. Een jonge vrouw in een lichtblauwe jurk trad naar voren. Het geroezemoes verstomde want het was duidelijk te zien dat ze een volkomen verbrijzeld ego had. Het feit dat ze geen enkele moeite deed om dat te verbergen maakte diepe indruk op de menigte. Ze hief haar rechterhand omhoog en onmiddellijk stegen er 12 zwarte zwanen op. Gracieus en met trage vleugelslag begaven ze zich op weg naar het oosten.

    De Egoïsche Spelen waren begonnen…

    Ontspannen kwamen de spelers uit de grotten tevoorschijn en bogen deemoedig voor de toeschouwers. Geapplaudisseerd werd er niet omdat dat als ongepast zou kunnen worden beschouwd. Op een teken van de vrouw kwamen de pompers tevoorschijn. De spelers gingen liggen en de pompers brachten slangen op hun speciaal geprepareerde zonnevlechten aan. De hoofdpomper startte de machine en onmiddellijk begonnen zijn medewerkers zorg te dragen dat de lichamen van de deelnemers zoveel mogelijk ruimte innamen. Dat viel nog niet mee! Het zilte zweet stroomde met liters van de lichamen van de pompers en zoutkristallen werden duidelijk zichtbaar op hun voorhoofden. Toen de zwanen uit het zicht verdwenen waren gaf de vrouw met het verbrijzelde ego een teken met haar linkerhand waarop de pompers direct stopten en de slangen opruimden.

    Zelfverzekerd betraden de Ego’s nu het speelveld en iedereen begon meteen aan het innemen van zijn territorium. Giga Ego had een zelfgemaakt krukje bij zich. Hij zette het in het midden en ging er op staan. ‘Kijk.’ sprak hij minzaam. De gezichten van de andere ego’s betrokken. Groot Ego verloor het beetje zelfbeheersing dat hij had. ‘Ellendige egogerichte belhamel!’ schreeuwde hij. Giga Ego deed alsof hij het niet gehoord had. ‘Niet op het Ego spelen maar op het gedachtegoed.’ corrigeerde Klein Ego hem hoofdschuddend. ‘Deze man is doordrenkt van zijn gedachtegoed!’ meende Gekwetst Ego. ‘Toe nou, hij heeft zich toch ook niet zelf gemaakt?’ vond Onderdanig Ego. ‘Gelukkig maar. Want dan zou het allemaal nog veel erger zijn geweest.’ riep Egogericht Ego uit. Defensief Ego beende op Giga Ego af en schopte pardoes het krukje omver waardoor Giga Ego lelijk ten val kwam. Gekwetst Ego rende er heen en greep Defensief Ego hardhandig bij zijn lurven. Toen de situatie volkomen onbeheersbaar dreigde te worden verscheen een der beenderologen met een messing toeter in zijn hand. Net op tijd want omdat deze beroepsgroep in hoog aanzien staat was het op slag muisstil. ‘Beste mensen.’ riep hij nadat hij de toeter voor zijn mond had gebracht, ‘Het spijt ons zeer. We hebben een heel klein rekenfoutje gemaakt. De Spelen hadden morgen pas plaats moeten vinden.’

    Enkele uren bleef iedereen sprakeloos op zijn plek staan. Pas tegen de avond begaf men zich kalm huiswaarts.

    • Ik reageer niet snel maar nu moet het toch even van het hart:
      Meesterlijk….in één woord!!
      Bedankt……ik volg uw columns met interesse.
      Vriendelijke groet,
      Adriaan

      • Hartelijk dank voor je sympathieke reactie Adriaan! Enne.. zeg maar gerust ‘jij’ hoor 🙂

        • Die blaasbalg:) het doet vermoeden dat je niets moet hebben van flauwekulletje:)

          • Ik bedoel dus juist het omgekeerde, teveel ernst en gedoe, die ego’s uit je verhaal:) kunnen behoorlijk de boel verstieren.

          • Haha, juist wel natuurlijk Leonie. Die neerdrukkende zwaarte op Nietsamen benam veel mensen de adem. Dat had tot gevolg dat de leuke mensen met bubbeltjes de site allemaal de rug toe keerden. Heel jammer want op spiritueel gebied kende de site zijn gelijke niet in Nederland.

            Maar ja, de oude Rozenkruisers zeiden het al: opgaan, blinken en… verzinken.

        • Ja het is mooi bedacht Herm. Als ik om uitleg vraag zal het verhaal denk ik niet ten goede komen. Het heeft nu iets mysterieus en dat is waarschijnlijk ook je bedoeling.
          Na een aantal keren gelezen te hebben gingen de ego.s wel leven.
          Groet

          • Hoi Jael,

            Bedankt voor je reactie! Ik schreef dit verhaaltje een paar jaar geleden op Nietsamen, waar ik toen lid van was. Indertijd werd daar ‘wel eens’ geredetwist over het ego. Nu ben ik zelf nooit onder een gefragmenteerd bewustzijn gebukt gegaan, maar ik hing wel graag zo af en toe de blaasbalg uit met de bedoeling wat vrolijke verwarring te stichten. Zo moet je dit schrijfseltje dus zien. Er zit geen diepere wijsheid in of zo, althans: niet dat ik weet 🙂

            (bij jouw reactie zit geen reageerknop Leonie, dus ik hoop dat deze uitleg ook een antwoord op jouw vraag is?)

          • Ja, wat is je punt Herm 🙂 ik breek mijn hoofd erover? Misschien minder hoofd?en….intrigerend is het wel:)

  32. ‘Bea Lazermans, aandachtverlener’ stond er op het naar lijnolie ruikende blankhouten bord naast de voordeur. Resoluut drukte de man net ietsje te lang op de deurbel. Hij schrok er zelf...
    Lees meer

    ‘Bea Lazermans, aandachtverlener’ stond er op het naar lijnolie ruikende blankhouten bord naast de voordeur. Resoluut drukte de man net ietsje te lang op de deurbel. Hij schrok er zelf van. Een volslanke vrouw gekleed in een appelgroene ruimvallende jurk deed de deur open.
    Sorry voor het lange bellen, ik dacht dat u mij niet hoorde, verontschuldigde hij zich.
    Geeft niet, zei de vrouw. Zo gaat dat hier wel vaker. Gaat u zitten en maak het u gemakkelijk. Wilt u koffie?

    Is het de laatste tijd erger geworden? vroeg ze en zette de koffie voor hem neer.
    Wat heet. Ik hunker voortdurend naar aandacht. Soms sta ik opeens midden op straat stil. Dan zet ik mijn handen aan mijn mond en roep: Kijk! Hier ben ik!
    Hoe reageren de mensen daar op?
    Allemaal anders. Sommigen zelfs door te doen alsof ze me niet opmerken. Een keer kwam een vrouw naar mij toe en ze zei: Bedankt dat u zich tot mij gericht heeft vandaag. Dat had ik net nodig. Mijn dag is weer goed mijnheer. Dat was wel een vreemde ervaring.

    Weet u, ik bega ook verkeersovertredingen om aandacht van medeweggebruikers en politieagenten te krijgen. Bea fronste haar voorhoofd. Hij zag het en kleurde even. Maar ik pas wel op hoor. Geen echt gevaarlijke dingen.
    Zeg eens. Hoeveel aandacht heeft u eigenlijk nodig?
    Dat vroeg ik mij dus ook af. Ik heb het de laatste weken eens bijgehouden. Hij haalde een groezelig schriftje tevoorschijn en gaf het haar.
    Mooi zo! prees mevrouw Lazermans en stak haar duim met ongelakte kortgeknipte nagel omhoog.
    Die grafieken geven mijn aandachtsbehoefte weer op elk moment van de dag.
    Ze knikte goedkeurend terwijl ze belangstellend door het schriftje bladerde. Hij verkneukelde zich zichtbaar bij die aanblik.

    Ze keek op. Zou u het fijn vinden als ik u nu een aai over uw bol zou geven? vroeg Bea. Die heeft u immers verdiend! Op dat moment rinkelde de ouderwetse bakelieten telefoon. Dat was best jammer.

    • test of de foto er goed opkomt

      • Ja hoor, papa (of is het mama?) aap met ukkepukaapje 🙂

        • Ze zijn met de site bezig, blijft gedoe, nu twee keer kies bestand en de foto toch weer bovenaan. Tja, Herm apenstreken:)

          • Zucht, ja, een ding is 100% zeker: het blijft altijd gedoe.

            Ik werk zelf al jaren in de ict en ik heb intussen al voor meer dan 10 grote Nederlandse bedrijven gewerkt. En raad eens? Het is eigenlijk overal kommer en kwel, nergens is de zaak op orde. Daar komt nog bij dat veel voor de buitenwereld gemaskeerd wordt. Wij worden geacht de schijn op te houden.

            Probleem in de ict is dat het zo complex geworden is dat niemand meer het totale overzicht heeft. Iedereen ziet alleen zijn eigen eilandje. En iedereen zegt dat zijn eigen stukje in orde is. Dat zal ook wel zo zijn, alleen moeten die stukjes wel met elkaar kunnen praten en, lach niet, naar elkaar luisteren. En daar schort het nu juist aan. Weet je, computers lijken wel wat op mensen.

            Cornelis Vreeswijk zong het al: Misschien wordt het morgen beter, al wordt het toch nooit goed.

    • Bij het lezen van je column dacht ik aan iets wat eens grote indruk op mij gemaakt heeft en in welke mate aandacht van belang is. Zonder werkelijke aandacht geen leven.
      Huub Schellekens 15 maart 2003, Volkskrant archief.
      Volgens de destijds geldende opvatting was het gedrag van kinderen alleen maar aangeleerd. Ouders werd voorgehouden dat moederliefde een ernstige bedreiging voor de gezondheid was. Kinderziekenhuizen werden volgens deze nieuwe inzichten ingericht met steriele, met muskietengaas overdekte wiegjes. De patiëntjes werden verzorgd en verschoond met zo weinig mogelijk contact met de verpleegsters. Uiteraard was bezoek door ouders verboden. In weeshuizen werden de kinderen zelfs ontmoedigd onderlinge vriendschappen te sluiten.De gevolgen van deze harteloze praktijken waren dramatisch. In sommige instellingen was 90 procent van de kinderen binnen een jaar dood. Meestal overleden ze aan kinderziekten, zoals mazelen of roodvonk. Niemand besefte dat de verminderde weerstand van de kinderen het probleem was. De ommekeer begon toen in de oorlogsjaren in Engeland zevenhonderdduizend kinderen uit de grote steden bij pleeggezinnen op het platteland werden ondergebracht als bescherming tegen bombardementen. Een groot aantal van die kinderen leed aan bedplassen, concentratiestoornissen, nachtmerries en apathie, precies zoals de kleintjes die in ziekenhuizen en weeshuizen verbleven.Britse en Amerikaanse wetenschappers begonnen de boodschap uit te dragen dat liefde en aandacht voor de normale ontwikkeling van een kind essentieel zijn. Ze vonden weinig gehoor.Het definitieve bewijs dat een baby niet zonder aanraken, liefde en knuffelen kan, moest wachten op het onderzoek van de Amerikaanse experimenteel psycholoog Harry Harlow. In zijn tijd gold de rat als het standaardmodel voor gedragsonderzoek. Toen hij in 1930 tot hoogleraar werd benoemd op de universiteit van Winsconsin bleken de rattenstallen daar net gesloten. Een nieuwe fok moest hij wegens stankoverlast sluiten.Ten einde raad ging hij met zijn studenten het gedrag bestuderen van de apen in de lokale dierentuin. Daar raakte hij overtuigd dat deze dieren meer konden leren over menselijk gedrag dan ratten. Hij besloot eigenhandig een gebouw voor apenstudies op het universiteitsterrein te bouwen.Aanvankelijk was hij geïnteresseerd in de intelligentie van apen. En hij ontdekte dat een aap die in zijn eentje werd grootgebracht, meer moeite had met het oplossen van problemen, maar dat het diertje ook ernstige gedragsstoornissen ontwikkelde.Zodoende raakte hij geïnteresseerd in de rol van de moeder bij de ontwikkeling van pasgeboren apen. Zijn beroemdste experiment berustte op een keus tussen een kunstmoeder van ijzerdraad met een melkfles of eentje van pluche.De aapjes kozen steeds voor de zachte kunstmoeder, zelfs als dat verhongering betekende. Werden de dieren aan het schrikken gebracht, dan renden ze ook naar de moeder van pluche om bescherming. Kortom: zachtheid en bescherming hebben de voorkeur boven voedsel.De conclusie dat liefde en affectie het belangrijkste zijn voor de ontwikkeling van het kind maakte Harlow tot een gevierd wetenschapper. Hij stierf in 1981 door depressies en alcoholisme vervreemd van zijn eigen kinderen en verfoeid door dieractivisten die zijn experimenten met apen wreed vonden. Maar daarmee heeft hij talloze kinderen het leven gered en een liefdevolle opvoeding bezorgd, zoals te lezen is in zijn recente biografie Love at Goon Park door Deborah Bloom.

      • Pfoe, een indrukwekkend verhaal Jan!

        Citaat: “De conclusie dat liefde en affectie het belangrijkste zijn voor de ontwikkeling van het kind maakte Harlow tot een gevierd wetenschapper.”
        Wat een gekke wereld is dit toch! De wetenschapper ’toont aan’ dat een fikse portie liefde goed is voor een kind en wordt daardoor een held .

        En wat triest hoe het met hem afliep. De strijd in de grote wereld glansrijk gewonnen en in zijn eigen kleine persoonlijke kring weggezakt in kleurloze modder.

    • Ja dit is een heel herkenbare 🙂
      handje hebben als je wandelt, jij naar bed hij naar bed. Jij naar buiten hij naar buiten. Koken….hij wil mee koken!!!!
      Mijn hemel, die geef ik een schop en zeker geen aai:)

  33. Zondag morgen, Helder fris zonlicht valt de huiskamer binnen.Het belooft een fijne dag te worden.Ik ontbijt met op de achtergrond de muziek van Sibelius . Mijn partner heeft kennelijk onderwijl...
    Lees meer

    Zondag morgen,
    Helder fris zonlicht valt de huiskamer binnen.Het belooft een fijne dag te worden.Ik ontbijt met op de achtergrond de muziek van Sibelius .
    Mijn partner heeft kennelijk onderwijl al de benen genomen, maakt waarschijnlijk een wandeling in bos of langs het strand.Ik moet mijn draai vinden,na zo een week van onder de mensen zijn:
    Dan loop ik wat door het huis, doe geen dingen die het vermelden waard zijn, kijk in boeken, krant en bijlagen, soms een of andere suffe film, het maakt niet uit. Vooral nu even geen diepzinnigheid en ook geen verzorgd uiterlijk, want zondag loop ik erbij als een slons.
    Meestal heb ik de hele dag een soort pyjama-achtig nachtdinges aan,het is ondefinieerbaar. Mijn vriendin,een paar huizen verder, heeft dezelfde eigenschap en het komt voor dat ik op afgetrapte sloffen even door de steeg ren ” om te ontkomen aan Burenblik” en om haar als enige persoon te mogen bezoeken! Dan vind ik haar onderuitgezakt, zie ik haar hangen, haren ongekamd, een versleten badmantel en afgetrapte sloffen,als een clochard onder een platte stenen brug!
    Alleen zij en ik verstaan de kunst van het slonzen.

    Mijn vriendin en ik praten dan in alle toonaarden uitgebreid over onze ervaringen van de achter ons liggende week!
    Soms …dan komt er iemand argeloos aanbellen en dat bezorgd ons een grote schrik ,dan duiken wij achter een bank totdat het gevaar geweken is en soms zijn we net te laat en dan vinden wij daar zo een opgestreken en kraakheldere persoon als van een andere planeet.
    Hij of zij herkent ons even niet,voelt ook aan dat hij niet verwacht nog gewenst is.Het gesprek is daarna ongemakkelijk,ook als wij ons verontschuldigen voor ons voorkomen en het door de persoon in kwestie ruiterlijk weggewuifd wordt.
    Als zo iemand dan weg is zijn we kapot en moeten we opnieuw beginnen.
    Het is zaak het weekend optimaal in verslonzing door te kunnen brengen willen we de volgende start in de week weer aanvangen.
    Het ergste is toch eigenlijk wel geweest toen er in zo’n weekend, die leuke man voor de deur stond die bedoelt is/was voor door de week. Inmiddels zien we hem niet meer.

    Leonie

  34. John Hogervorst

    9 januari 2016 om 10:28

    Fietsend naar de driegeleding Het aanleren van een nieuwe vaardigheid gaat soms gepaard met heel wat inspanning. Daarna, wanneer de vaardigheid in de praktijk beoefend wordt, vraagt dit steeds minder...
    Lees meer

    Fietsend naar de driegeleding

    Het aanleren van een nieuwe vaardigheid gaat soms gepaard met heel wat inspanning. Daarna, wanneer de vaardigheid in de praktijk beoefend wordt, vraagt dit steeds minder bewuste inspanning. Weer later vergt het uitoefenen van deze vaardigheid nauwelijks nog een bewuste inspanning en kan soms zelfs tegelijkertijd met het beoefenen van andere vaardigheden gebeuren. Zo gaat het bijvoorbeeld met het lopen of het spreken, maar ook met het fietsen of autorijden.
    Deze voorbeelden liggen besloten in het leven van een individueel mens. Op een ander vlak lijkt, maar dan voor wat betreft de mensheid als zodanig, een verwant proces werkzaam te zijn. Dat andere vlak, daarmee duiden we hier op het gebied van de ontwikkeling van het menselijk bewustzijn. Dat ontwikkelt zich ook in de stroom van de tijd en daarbinnen lijkt het zo te zijn dat nieuwe denkbeelden, nieuwe inzichten en dergelijke aanvankelijk met moeite en inspanning gedacht kunnen worden -- beginnend bij enkelingen -- maar in het verloop van de tijd steeds ‘makkelijker’ te begrijpen zijn en dus door steeds meer mensen na-gedacht kunnen worden.
    Wat vandaag binnen het algemeen menselijk bewustzijn gemeengoed is, begon daar (binnen het menselijk bewustzijn) ooit als moeizaam bevochten gedachte van enkelingen. Het denken van een gedachte, het worstelen met een denkbeeld om het beter te begrijpen, heeft -- zo kunnen we aflezen aan de ontwikkelingsweg van de mensheid -- niet alleen een individuele maar ook een bredere betekenis: dit individuele proces maakt denkbeelden stap voor stap, tot gedachten-gemeengoed. En dit gedachten-gemeengoed wordt tot de basis van onze dagelijkse praktijk.
    Wat een enorm bemoedigend besef valt hieruit te putten! Dat wat wij, met vallen en opstaan, stamelend en stotterend, denkend veroveren winnen we niet slechts voor onszelf maar voor de hele mensheid. En: al laten uiterlijke omstandigheden, een gebrek aan initiatiefkracht en dergelijke een volle verwerkelijking van de sociale driegeleding op dit moment, misschien, niet toe -- de actieve poging meer en meer van de driegeleding te begrijpen is niets meer of minder dan het helpen incarneren van de driegeledingsimpuls in de werkelijkheid van het sociale leven.
    De meest concrete hindernis op deze route is er dus één die uitsluitend in onszelf wortelt -- en die we dus ook in ‘eigen hand hebben’. Dat wat ons afhoudt van een dieper begrip van de sociale driegeleding is onze neiging tot het niet-wezenlijke. Een neiging die we allemaal heel concreet kennen, die ons dagelijks en in vele vormen besluipt maar ook één die we op ieder moment dat wij willen kunnen overwinnen. Steeds opnieuw.
    John Hogervorst Voor meer informatie over driegeleding https://deverwanten.nl/sociale-driegeleding/

  35. Midden jaren 90 werkte ik als cameraman, samen met een theatergezelschap. De acteurs speelden twee weken lang op straat in het centrum van een middelgrote stad, ergens in Nederland. Het...
    Lees meer

    Midden jaren 90 werkte ik als cameraman, samen met een theatergezelschap. De acteurs speelden twee weken lang op straat in het centrum van een middelgrote stad, ergens in Nederland. Het geheel moest echter niet als theater herkenbaar zijn, en mijn taak was het om onopvallend de interactie tussen de acteurs en de voorbijgangers vast te leggen.

    Zo was ik die ochtend al vroeg op pad om de opnamelocaties voor die dag te bekijken en om de apparatuur in te regelen. De winkels waren nog niet open en het was stil op straat. Mijn aandacht werd getrokken door een oude vrouw die iets op een bank legde. Ze zag mij ook en schuifelde naar me toe.
    ‘Goedemorgen mijnheer. Lekker rustig nog nu hè? Bent u van de televisie?’
    ‘Zoiets ja.’
    ‘U heeft mij toch niet gefilmd zeker?’
    ‘Nee mevrouw. Maakt u zich geen zorgen.’
    ‘O, gelukkig. U zult wel denken: wat doet die mevrouw daar?’
    ‘Ja, dat klopt. Dat dacht ik inderdaad.’ zei ik geamuseerd.
    ‘Nou, weet u, hier zijn altijd veel junkies. U weet wel, van die opgeschoten jongelui die van die akelige drugs gebruiken.’
    ‘O ja?’ vroeg ik. ‘Zijn die hier? Ik ben hier niet bekend.’
    ‘Jazeker. Elke dag.’ verzekerde ze me. ‘Ik vind dat verschrikkelijk. Die zijn zo bleek en zo mager. Wat moet dat erg zijn voor die ouders. Zelf heb ik jammer genoeg geen kinderen. Ik kon ze niet krijgen. Maar ach, als je kind dan een junk wordt, daar moet je toch niet aan denken. Wat een verdriet zullen ze hebben, die mensen. Als ze hun zoon of dochter zo zien. Vreselijk. Dat is mij dan wel bespaard gebleven.’
    ‘U heeft gelijk. Dat gun je niemand.’ zei ik.

    ‘En nu wilt u natuurlijk wel weten wat ik daar op die bank heb gelegd hè.’ vroeg ze.
    Ik lachte. ‘Vertel het maar mevrouw. Het is ons geheimpje.’
    ‘Boterhammen!’ antwoordde ze. ‘Die moeten goed eten! Elke ochtend, als ze nog slapen, dan leg ik daar een pakketje dubbele boterhammen neer. Met kaas, met ham en met hagelslag. Gesmeerd met goeie boter. Dat weten ze. Als ze wakker zijn komen ze naar de bank. Dan vouwen ze dat zilverpapier open, halen er uit wat ze lekker vinden en eten dat op. Ik zit dan boven verstopt achter de vitrage te kijken. Ze zien mij niet, en dat hoeft ook niet, maar ik zie hen wel. En dan geniet ik mijnheer. Dan vegen ze de kruimels van hun mond en gaan ergens heen. Waarheen weet ik niet. Maar dan hebben ze in elk geval geen honger meer!’

    • Herm krijgt een gezicht:) prettig als je, vooral bij het digitale, je een gezicht ziet, het maakt het persoonlijker en menselijker.

      Mooi stukje weer Herm,de liefde en schoonheid is overal te vinden.
      Wie mij in dezer dagen ontroerde was Herman Finkers! Deze man zijn uitstraling is zo hartverwarmend.
      Ik ontwaar trouwens veel mooie mensen, maar ja, die die halen de kranten niet!

      Hartelijke groet,
      Leonie

      • Haha, ja Leonie, dat is zo. Als je mij volgende week donderdag om 9u17 in de Geleenstraat in Amsterdam Zuid ziet lopen zul je denken, verrek, die ken ik toch ergens van? 🙂

        Zeker, liefde en schoonheid zijn overal. Op de wandverhullende high definition televisieapparaten worden ze 24/7 in de hoofden van de kijkmensen geramd. Nu maar hopen dat ze zich af en toe herinneren dat daar buiten ook nog een alledaagse wereld met gebeurtenissen op postzegelformaat is.

    • Mooi verhaal Herm! Bedankt

      • Graag gedaan Jan 🙂

        Ik vond dat een mooi voorbeeld van iemand die elke dag een kleine en ongeziene daad stelt. En dan vanaf de 5e etage van haar bejaardenflat met kleedjes naar beneden kijken, geduldig wachtend, tot ze weer op komen dagen.

  36. De twaalf heilige nachten. De twaalf heilige nachten, een mogelijkheid om via je dromen lichtboodschappen te ontvangen. Dezer afgelopen nachten hebben mij bezocht met geen licht maar juist met schaduwkanten...
    Lees meer

    Bijlage:

    De twaalf heilige nachten.

    De twaalf heilige nachten, een mogelijkheid om via je dromen lichtboodschappen te ontvangen.

    Dezer afgelopen nachten hebben mij bezocht met geen licht maar juist met schaduwkanten en het duister wat er plaatst vindt in de wereld. De lijdende ziel van de verkrachte vrouwen en kinderen en het verdere oorlogsgeweld wat er heerst in de wereld, ben er door aangeslagen en het houdt mij bezig!

    Ik dacht erover na wat het doet met een kind dat op jonge leeftijd verkracht wordt, wat het met zo een ziel doet en hoe zo een kind zich nog met met de wereld kan verbinden?
    Toen ik zelf kind was ontbeerde ik liefde en zorg, ik weet nog dat op school er een meisje was waarvan de moeder de mooiste vestjes voor breidde, dat meisje vond dat heel gewoon daarentegen wist ik dat het iets heel bijzonders was.
    Is het niet zo dat juist de ontbering van iets je wakker maakt voor datgene wat ongewoon is? Dat als er alleen liefde en schoonheid is het als vanzelfsprekend en slapende wordt opgenomen en dat je het duister als zodanig niet kent en ook niet kunt onderkennen of tegen bestand bent? Natuurlijk bedoel ik hier niet mee dat je nu een kind in het duister moet dompelen en veelal ook heeft dit te maken met het persoonlijk karma van het kind wat voor een ervaringen het wil doorlopen. Daarom zijn er mensen die ” juist ” ondanks een goede jeugd wel het licht en duister waarnemen en krachtige mensen zijn.

    Maar globaal genomen neem ik waar dat een mens die geen oorlog nog geweld gekend heeft daardoor in staat is mensen, vluchtelingen, met veel ongevoeligheid het land uit te willen zetten? Zijn ze alleen in staat iets te voelen als er een dood kind licht aangespoeld op het strand? Komen ze met sentiment en kaarsen bij iedere ramp en lopen stille tochten! Hier wil ik niet mee neerhalen ieder goed bedoelde intentie, doch een globaal beeld en antwoord schetsen op wat het met de mens kan doen als hij geen persoonlijke ontberingen op bepaalde gebieden heeft gekend of ervaren. Dat hij daardoor denkt alles te kunnen zeggen, overal denkt recht op te hebben en strekken zich zijn zorgen zich zover uit als het niet zijn eigen welbevinden aantast. De citaten bloeien weelderig daar waar daden uitblijven en we geven lichtboodschappen voor hen die in het duister van de nacht hun kreten laten horen maar we hebben geen balsem voor hun wonden ! We strooien wijsheden te pas en te onpas bij iedere waarachtige vraag die komt uit een smartelijk hart.

    De twaalf heilige nachten laten mij achter in overpeinzing ..
    Ben benieuwd wat deze twaalf heilige nachten de andere lezer gebracht heeft aan inzicht?

    In verbondenheid
    Leonie Heine

    • Ook ik doe al jaren de twaalf heilige nachten. De advent is een voorbereiding voor mij op deze tijd. Ik laat me leiden door mijn dromen en heb deze dit jaar weergegeven in collages. Mijn uitgangspunt voor deze nachten was het gedicht van Pierre Kemp:

      Het licht is rond

      Het licht is rond en rolt naar alle kanten
      de bergen op en af, de dalen door,
      de wezens in en uit en langs de planten
      stijgt het de bomen in en gaat het alles voor.
      Waarheen? Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
      omdat mijn handen en mijn voeten,
      mijn ogen en mijn hart zo moeten
      en ik het licht nu een maal zo versta.

      Uit: Transitieven en immobielen, 1940

      Per maand werk ik de collages uit om te zien wat de boodschap is. De eerste mand januari 2016 was duidelijk, ‘mijn waarheid drukt op het licht’ waardoor ik nu mijn normen en waardepatroon aan het observeren ben. Toen ik de collage klaar had waren de eerste woorden die opkwamen het verhaal van Khalil Gibran:

      Over Pijn

      EN EEN VROUW sprak, zeggende: Vertel ons iets over pijn.
      En hij zeide:
      Je pijn is het breken van de schaal die je inzicht omsluit.

      Zoals de steen van de vrucht breken moet, opdat haar hart in de zon moge staan, zo moet jij pijn kennen.

      En zo je in je hart de verwondering levendig kon houden om de wonderen in je dagelijks leven, zou je pijn je niet minder wonderlijk voorkomen dan je vreugde; en je zou de seizoenen van je hart aanvaarden, zoals je steeds de seizoenen hebt aanvaard die over je velden gaan.

      En je zou met gelijkmoedigheid de winter van je verdriet gadeslaan.

      Veel van je pijn heb jezelf gekozen. Zij is de bittere drank, waarmee de heelmeester je zieke zelf geneest. Heb dus vertrouwen in de heelmeester en drink zijn geneesmiddel in stilte en rust:

      Want zijn hand, al is zij zwaar en hard, wordt geleid door de tere hand van de Ongeziene.

      En de beker die hij brengt, ook al brandt zij je lippen, is gevormd uit de klei die de pottenbakker bevochtigd heeft met zijn eigen heilige tranen.

      Khalil Gibran

      De vreugde, pijn, ervaringen uit het verleden kleurt je zicht en bepaalt mede je normen en waarden patroon. Door mijn ervaringen van nu als meditatie te gebruiken wil ik helderheid krijgen of dit patroon nog in deze huidige tijd van mij past.

      Ik zal de collage met bijbehorende tekst plaatsen als januari voorbij is.

      Marialenn

    • Zeer herkenbare analyse Leonie.
      Eentje die ook nog wel buiten de 12 nachten van grote waarde zal blijken te zijn.

    • Was dit nu een voorspellende of vooruitziende droom, gezien de situatie in Keulen?
      Ik vond je stukje eerst wat eng maar opeens lijkt het een schril toekomstbeeld.
      Dit gebeurde ook in Egypte met de omwenteling daar, dat vrouwen ingesloten werden. Angstaanjagend dat het nu ook naar ons toekomt.
      Wat een trauma moet dat zijn als je hulpeloos overgeleverd bent.
      Je noemt de ongevoeligheid naar de vluchtelingen, maar dit maakt het er niet beter op. Hoewel dat helemaal niet duidelijk is wordt het direct gebruikt om al die mensen te diskwalificeren tot verkrachters. Toch nog een gelukkig nieuwjaar, je hebt een mooi stukje geschreven. Met dank,
      Adriaan

      • Adriaan het was voor mij ook een verassing dat ik dit vandaag op het nieuws zag. Ik droomde het nu zowat vier dagen geleden. Het was vooral in symbolen uitgedrukt wat ik zag.

        Zwarte robotachtige mannen, hun geslacht hing los van hun lichaam en was niet met hun wezen verbonden. Het geslacht werd tot zwaard in hun handen en daarmee penetreren ze de vrouwen . Schrikwekkende beelden. Het enorme leed onder kinderen.
        Het is niet de ver van ons bed show meer blijkbaar.

        We moeten nu vooral niet een groep mensen gaan stigmatiseren en onze angsten laten zegevieren en verder Adriaan ….laten we diegene in onze kringen onze aandacht en liefde schenken dan doen we al heel veel:)
        Hartelijke groet,
        Leonie

  37. Paula Lemmen Praktijk Aardewerk

    31 december 2015 om 21:02

    Paula Lemmen Praktijk Aarde-werk Oudjaar: Moeder aarde roept! Ontsteek je innerlijk vuur, richt je naar binnen, wat is voor jou dat mooie licht dat je wilt voelen, wilt zien, dat...
    Lees meer

    Paula Lemmen Praktijk Aarde-werk

    Oudjaar: Moeder aarde roept! Ontsteek je innerlijk vuur, richt je naar binnen, wat is voor jou dat mooie licht dat je wilt voelen, wilt zien, dat gevoel van geluk, dat gevoel van het paradijs? Je kunt ervoor kiezen je blik niet meer op de uiterlijke wereld te richten, je mag en kunt je naar binnen richten naar je innerlijke stilte waar je waarheid van je ziel verborgen ligt. Je ziel waar je oneindig veel liefde voelt en de kracht kunt putten om dat uit te dragen naar je medemens, een lichtje in de duisternis kunt zijn.
    Je kunt kiezen vanavond om 24.00 uur vuurwerk af te steken, de aarde te vervuilen, de lucht te vervuilen, met haar verontreinigende stoffen. Je kunt ervoor kiezen het geluk in dat korte vervuilende moment te zoeken, in de uiterlijke wereld, het geluk buiten je zoeken, dat kan! De keuze is aan jou! Je kunt ook je bij jezelf te rade gaan en eerlijk in je ogen kijken en misschien ook voelen dat het misschien veel moeilijker is om het licht in jezelf te vinden en dat wanneer je dat even durft te doen misschien wel heel veel pijn tegenkomt! De wereld roept, moeder aarde roept, wij steunen je als jij diep en in waarheid in je hart durft te kijken en durft te leven vanuit jou zuivere waarheid, onbegrip trotserend, eenzaamheid voelend. Deuren zullen open gaan, diepe ontroerende liefde zal je voelen! Medemensen zal je ontmoeten, het innerlijk vuur in jou zal ontstoken worden!
    **** Zojuist Oudjaar 11.00 uur in de ochtend ontmoette ik een medemens, in oude termen kun je hem een mongooltje noemen. Ik liet mijn hond uit en op 100 meter afstand stonden 3 jongeren vuurwerk af te steken. Mijn hond was doodsbang, elk dier weet intuïtief dat vuurwerk geen liefde is, geen vrede, het dier wil vluchten, in mijn ogen een gezonde reactie. ( Maria en Jozef, Elizabeth en Zacharias waren ook voor Herodus gevlucht uit Bethlehem ) Ik riep naar de jongeren of ze als je blieft wilden stoppen met knallen en wees naar mijn hond die als een bezetene aan de riem trok.( Ik zei dit niet boos maar begrijpende dat zei zich er niet van bewust waren) Ik vertelde hun wat dit teweeg brengt. Twee van de drie jongens werden wakker geschut, zich van niets bewust, ze waren met knallen bezig zonder na te denken, het stond buiten hunzelf maar ze hielden op, zich bewust van al die dieren om hun heen(een omgeving met allemaal flatgebouwen) waar vele dieren zaten te bibberen van angst door hun knallen. maar de derde was………..
    een Ziener, een mongooltje, hij stond erbij, WIST dat dit niet helend is voor moeder aarde en alle zielen die erop leven. Hij hield zijn hoofd heel mooi scheef, opgeheven naar de hemen en luisterde naar mijn woorden en WIST!!!!!!! Hij was in zijn diepe ZIJN, hij wist dat het klopte. Hij ontroerde mij en bracht mij tot dit schrijven, dit moet de wereld in vanuit Waarheid, vanuit Vrede. Ik dank deze jongens voor deze ervaring. Wie weet mag dit verhaal jouw hart raken en een beetje licht brengen en een gevoel van liefde voor jezelf en de wereld om je heen. Ik wens je een jaar van licht, liefde en bewustwording. Paula

    • /De wereld roept, moeder aarde roept, wij steunen je als jij diep en in waarheid in je hart durft te kijken en durft te leven vanuit jou zuivere waarheid, onbegrip trotserend, eenzaamheid voelend. Deuren zullen open gaan, diepe ontroerende liefde zal je voelen! ///
      Bedankt voor de support, ik voel mij gesteund en ga met meer moed het nieuwe jaar in!
      Adrie

    • Vandaag Paula, ging ik met een vriendin een glas drinken om het oude jaar af te sluiten. Na gezellig samenzijn stonden we op en rekende af. Toen ik richting uitgang liep stormde er een jongeman, met duidelijk een verstandelijke beperking, op mij af en omhelsde mij met een stralende en blije blik. Ik was even perplex maar daarna ontroert en omarmde hem.

      En lees ik jou verhaal, mooie ervaring Paula:) dank voor het delen en voor jou een vruchtbaar en liefdevol 20016!!

  38. Samen met twee vrienden liep ik door de Rembandtlaan. Druk pratend zagen wij opeens een oude, enigszins vervallen villa. Die werd voor het grootste deel aan het oog ontrokken door...
    Lees meer

    Samen met twee vrienden liep ik door de Rembandtlaan. Druk pratend zagen wij opeens een oude, enigszins vervallen villa. Die werd voor het grootste deel aan het oog ontrokken door een weelderige, maar verwaarloosde tuin. Verbaasd hielden we stil en keken elkaar aan. Hoe was dit nou mogelijk? Genoemde straat was in de jaren 60 van de vorige eeuw aangelegd en dit huis was niemand van ons ooit eerder opgevallen. Opgetogen voelde ik aan het ernstige gietijzeren tuinhek, dat bleek gewoon open te gaan. We keken even om ons heen en glipten naar binnen. De verstilde schoonheid van de weelderige planten en struiken was werkelijk adembenemend.

    De voordeur van het huis bleek op een kiertje te staan en onbevangen gingen we naar binnen. Alles zag er uit zoals we verwacht hadden: bijna overal lambrisering, prachtige mozaïektegeltjes van lang vergeten blauw in de hal, een door een gebroken kettinkje scheef hangende kroonluchter in de woonkamer, een romantische bolle kachel in de keuken en alles behoedzaam toegedekt met dikke lagen stof.

    Hier was zo te zien al heel lang niemand meer geweest, terwijl de merkwaardige woning toch zonder enige moeite te betreden was, zoals we zojuist hadden ondervonden. Intussen waren wij op de eerste verdieping aangekomen. De metalen bedden, die zelfs nog opgemaakt waren, stonden er nog allemaal. Ze waren van een ontroerend sobere vorm, maar de schoonheid en de volmaaktheid ervan troffen ons, zonder dat we daar op dat moment overigens enige uiting aan gaven.

    Kijk. Een onopvallend vlizotrapje in een hoek. Daarboven was een opening zichtbaar in het plafond. Dat moest de zolder zijn. Bovengekomen was ik even niet meer tot ademen in staat. De vloer was geheel leeg, behalve 4, in een vierkant opgestelde, glanzende metalen paaltjes welke met een dik, slap hangend koord donkerrood met elkaar verbonden waren. Een bundel door het zolderraampje binnentredend zonlicht verlichtte het door de paaltjes begrensde vloeroppervlak. Enkele seconden later stapten mijn vrienden naar voren en beenden vastberaden op de paaltjes af. ‘Afblijven!’ riep ik ontsteld. Het had geen enkel effect op hen, maar nadat het eerste paaltje los van de vloer gekomen was begon het huis flink te schudden. Hevig geschrokken keken we elkaar aan. Toen klonk een zware, diep uit de aarde komende en tot in het botmerg doordringende basstem: ‘Wie heeft de moed mij wakker te maken?’

    Ik schrok wakker, maar viel tenslotte toch weer in slaap. Aan de beoefening van kundalini yoga was een einde gekomen.

    • Wat een prachtige en beeldende droom Herm. Kundalinie energie kan niet vroegtijdig met kunstgrepen gewekt worden zonder grote schade aan te richten. Jaren geleden, ik geloof nu 35 jaar, overkwam mij het volgende…. we waren net vertrokken met ons gezin naar Bergen NH en verbleven tijdelijk in een zomerhuis met onze zes kinderen.
      Het was op een dag dat ik het huisje had geordend en ik moe was en even ging rusten. Om twee uur had ik een afspraak maar ik had nog een uur de tijd voor vertrek. Toen ik ging liggen en zo wegsluimerend doortrok mij van af mijn voeten een warmte die zich naar boven kronkelde en eindigde bij mijn kruin en daar openspatte een een prachtige witte bloem. Woorden kunnen niet omschrijven hoe van een grote schoonheid dit was. Spiralend in blauw en levendige kleuren omvatte de bloem. Tinkelde belletjes die zo mooi klonken dat het van een teerheid was in je in vrede lieten verzinken. Ik kwam bij mijzelf precies op tijd voor mijn afspraak en wist … Daar boven vermorsen ze geen tijd.

      Nog steeds voel ik de emotie en ontroering van deze ervaring en is het zo een keerpunt in mijn leven geweest dat ik mij verbonden weet met de geestelijke wereld en dat alles zijn tijd heeft en zijn juiste moment!

      • Dank voor dit indrukwekkende verhaal Leonie! Zo moet het ook gaan denk ik, vanzelf, en niet met kunstgrepen.
        Ik meen me te herinneren dat in de bijbel ergens staat: Zoek eerst het koninkrijk Gods, en al deze dingen zullen u gegeven worden. Zo voelde ik dat toen ook: zoiets als tijdens de 4-daagse stiekem af en toe ergens de bus nemen.

        Intensieve beoefening van Kundalini Yoga had zeer zeker een krachtige uitwerking, maar het voelde onnatuurlijk voor mij. Die droom hielp mij toen om het juiste besluit te nemen.

        • Ben gerust gesteld door je reactie, het was toch wel een intiem bericht wat ik daar deelde!
          Ken weinig mensen waar ik dit mee kan delen of bespreken behalve Jan dan natuurlijk en dat is mooi meegenomen Herm:)

    • Prachtig droombeeld Herm, bedankt voor het delen. Op de site heb ik daar eerder aandacht aan gegeven.
      Zie link.

      https://deverwanten.nl/kundalini-energie-en-het-vuur-van-inzicht-deel-1/

      • Hoi Jan,

        Graag gedaan! Klopt, dat verhaal van jou herinner ik me nog heel goed. Ik heb er toen ook nog op gereageerd en schreef kort iets over mijn waarschuwende droom, ik beloofde hem nog eens op te schrijven, is die belofte bij deze ook weer ingelost 🙂

    • Bedankt Herm,

      Een werkelijk prachtige droom, misschien moet je hem nog eens nader verklaren.
      Of juist niet omdat de goede verstaander direct de waarschuwing begrijpt.
      Op deze site heb ik twee mooie artikelen gevonden over deze materie/
      Kundalini energie
      “Het opwekken van de kundalini energie is geen proces van een paar jaar, maar kan tientallen jaren in beslag nemen en in feite veel meer dan dat; het is een proces van vele levens! Niet zoals ons wijs gemaakt wordt door allerlei cursusaanbod en boeken met titels als…’spoedcursus verlichting’; het is geen grap maar echt waar!”

      • Hoi Arie,

        Ik heb er idd wel aan gedacht om er een verklaring bij te leveren. Niet zo moeilijk omdat ik mij al zowat sinds mijn jeugd in het occultisme en de esoterie heb vastgebeten. Dan schud je dat met het grootste gemak uit je mouw.
        Toch besloot ik uiteindelijk om dat niet te doen, juist omdat woorden je vaak onbedoeld verder van huis brengen.

        Helemaal mee eens, wat je over die vele cursussen schrijft. Dit is de tijd van wat ik noem: magnetron-esoterie. Heel wat flapdrollen en mafkezen vinden dat geld erg lekker ruikt en gaan toverformules aanbieden waar je bij wijze van spreken alleen maar wat warm water bij hoeft te doen. Maar ja, laat ze maar, Peter Gabriel zong het al: you got to get in to get out.

        (Zie svp ook mijn reactie op Leonie)

  39. Hij keek bedachtzaam naar zijn ouder wordende handen die ontspannen in zijn schoot lagen. ‘Ontroerd door haar echtheid was ik.’ zei hij zacht. ‘Ik durfde haar nauwelijks aan te raken....
    Lees meer

    Hij keek bedachtzaam naar zijn ouder wordende handen die ontspannen in zijn schoot lagen.
    ‘Ontroerd door haar echtheid was ik.’ zei hij zacht. ‘Ik durfde haar nauwelijks aan te raken. Maar een warme golfstroom die zomaar ineens opwelde vanuit mijn hart zorgde er voor dat mijn vingers als vanzelf haar mooie haren begonnen te strelen.’ Hij glimlachte even, aandoenlijk als een verlegen schooljongetje.
    ‘Ach,’ zuchtte hij, ‘plotseling wist ik het. Haar ziel was lang geleden verdronken in een raadselachtige onpeilbare diepte. Troostend legde ik een hand op haar voorhoofd en met de andere streelde ik zachtjes haar wang. Gaandeweg versmolten mijn handen met haar gezicht. Opeens opende ze haar ogen en keek mij aan. In volle overgave verzonk ik in haar blije meisjeshart dat nu voor mij begon te stralen. Menselijke woorden waren overbodig omdat ze toch geen betekenis meer hadden. Kalm vertraagde de tijd en kwam spoedig geheel tot stilstand.’

    Nu zweeg hij en boog zijn hoofd. Ik zag van opzij dat zijn ogen vochtig waren geworden. ‘Is die vrouw… nog steeds in uw leven?’ vroeg ik aarzelend. Het antwoord liet even op zich wachten. ‘Zeker wel.’ zei hij toen, ‘Maar niet op de manier die voor de hand zou liggen. Weet u, werelds gezien waren wij volstrekt vreemden voor elkaar. Ik geloof zelfs dat wij elkaar niet eens zouden herkennen op straat.’
    ‘Wat een bizar verhaal.’ vond ik, en probeerde te begrijpen wat hij precies bedoelde. ‘Geloof mij, ik heb veel verdriet gehad omdat ik dit met niemand kon en wilde delen.’ antwoordde hij. ‘Maar wij wisten allebei drommels goed dat dit de prijs zou zijn voor een zielverbinding als deze.’ Hij pakte een zakdoek, snoot vluchtig zijn neus, stond toen op en verdween langzaam tussen de bomen zonder afscheid van mij te nemen.

  40. jan Verduin (Post author) /WOORDENSTRIJD. // Nu de storm weer een beetje is uitgewoed bedenk ik mij wat een grote uitdaging de mensheid wacht. Een uitdaging in hernieuwde broederschap. In...
    Lees meer

    jan Verduin (Post author)

    /WOORDENSTRIJD. //

    Nu de storm weer een beetje is uitgewoed bedenk ik mij wat een grote uitdaging de mensheid wacht. Een uitdaging in hernieuwde broederschap. In Frankrijk werden de leuzen van de Franse revolutie gescandeerd door meer dan drie miljoen mensen: Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. De jihadisten willen angst zaaien, maar misschien ontstaat door die terreur het tegenovergestelde: een hernieuwde verbondenheid in broederschap? Het is een niet te keren revolutie in de mensheidsontwikkeling dat de volkeren zich gaan vermengen, en dat de rassen op den duur ophouden te bestaan. De wereld zal dan bevolkt worden door die prachtige mensen van gemengd bloed die de nieuwe vertegenwoordigers van de mensheid worden. In mijn familie is dat al gaande en ik heb kleinkinderen en schoonzoons van Marokkaanse en Arabische afkomst. En weet je wat nu zo mooi is: dat ik mij geen zorgen hoef te maken over mijn oude dag, omdat zij het vanzelfsprekend vinden om die oude behoeftige vader in hun huis op te nemen, daar bestaat geen discussie over. Alleen mijn dochters zie ik dan wel enigszins moeilijk kijken, dus of het doorgaat betwijfel ik wel enigszins. Niet dat ik daar naar uitkijk maar het idee is mooi en regelmatig plaag ik mijn dochters ermee. Voor de drukke kerstdagen ging mijn dochter boodschappen doen bij A.Heyn. Haar kind voelde zich niet goed en schreeuwde de hele winkel bij elkaar. Niemand schonk er enige aandacht aan en bij de kassa moest zij aansluiten en eindeloos wachten op haar beurt. Dodelijk vermoeid ging ze ook nog een Marokkaanse supermarkt in, haar dochter bleef krijsen. Direct kwam de eigenaar naar haar toe en vroeg of hij haar mocht helpen. Hij nam het boodschappenbriefje aan en zocht persoonlijk al haar spulletjes bij elkaar. Aan de kassa stonden vijf mensen van Marokkaanse afkomst die allen mijn dochter met medegevoel aankeken en haar direct lieten voorgaan, gepaard gaande met vriendelijke woorden. Ik bedoel maar…………

    Jammer dat een omwenteling altijd gepaard moet gaan met geweld, omdat conservatieve krachten zich gaan verzetten. En dat allemaal ook nog eens uit naam van hun God, net als de Christenen hun kruistochten hielden en mensen op de brandstapel zetten, zo hakken de djihadisten van nu graag handen en hoofden af.
    Ik bedacht mij dat het een strijd is van woorden die men aan de Goden gegeven heeft van Allah, God, Christus, Brahma, tot Shiva en noem ze maar op. Iemand zei eens: “laten we onze God ook gewoon Allah gaan noemen, wat maakt het uit, het is immers precies hetzelfde, alleen de naam……”.
    Zo bezig ik zonder schroom de woorden: Christusbewustzijn, God, Akashakroniek, broederschap e.d. Voor mij zo normaal en onbeladen dat ik mij erover verwonder dat anderen zich daar blijkbaar aan storen en denken dat ze op de site van een enge sekte zijn beland.
    Zo kreeg ik van iemand de volgende reactie:
    Over je vraag of je dit mag plaatsen op je site, moet ik even nadenken. Ik heb moeite met termen als broederschap, christusbewustzijn, en akashakronieken. Bij mij gaan dan onmiddellijk allerlei alarmbellen rinkelen en waarschuwingslichten knipperen. Ik snap wel wat jij ermee bedoelt maar onder diezelfde noemers wordt er in mijn beleving ook zo veel tergende nonsens verkondigd… Ik vind die woorden ook echt de lading niet dekken. Veeleer beperkend en vernauwend van datgene wat juist zo alomvattend en onvoorwaardelijk is… Dan wil ik daar niet mee geassocieerd worden, snap je?
    Hij wilde dus niet geassocieerd worden met zo’n site die dat soort oubollige termen gebruikt en adviseerde om andere benamingen te gebruiken:

    *Christusbewustzijn >> “universeel bewustzijn”.
    *Akasha kroniek>>> “collectief geheugen”.
    *Broederschap>>> Het is wat archaïsch, en stamt uit een tijd dat zaken als spiritualiteit, esoterie en mystiek beschouwd werden als specifiek voor mannen, waar vrouwen buiten dienden te blijven. Waarom zou je zulke terecht verouderde termen nieuw leven in willen blazen? Waarom niet kiezen voor modernere temen waar mensen zich beter in kunnen herkennen?
    Ik doe deze persoon te kort door deze opmerkingen uit de context te halen, omdat het goed doordacht en met levenservaring was doorweven, maar voor een column is de ruimte beperkt. We komen er nog op terug.
    Ik wil alleen maar laten zien hoe woorden bepalen of we elkaar serieus nemen, naar elkaar willen luisteren en voor vol aanzien. Ik bedacht mij dat we niet leven in een mensenstrijd, maar al eeuwen vastzitten in een woordenstrijd. Men gelooft in woorden die scheiding aan brengen en in feite hetzelfde betekenen.

    DUS ALS WE VREDE WILLEN LATEN WE DAN VERDER ZWIJGEN!

    • Hallo Jan,

      Interessant: een man waarbij alarmbellen gaan rinkelen bij het lezen van woorden, en alsof dat nog niet genoeg is gaat dat ook nog gepaard met knipperende waarschuwingslichten. Als ik dit zo lees is het mij wel duidelijk dat hij totaal niet begrijpt wat jij feitelijk zegt.
      Woorden zullen altijd tekort blijven schieten op momenten dat het echt ergens over gaat. Het leven is nu eenmaal geen exacte wetenschap. Wijsheid is volgens mij de kunst om aan minder dan een half woord genoeg te hebben. Bekrompenheid daarentegen heeft aan duizend woorden nog steeds te weinig.
      Hoe zal die man reageren als een vrouw tegen hem zegt : ‘Ik hou van je’? Ik vermoed dat hij tegen haar zal zeggen dat hij wel begrijpt wat ze daarmee bedoelt, maar dat dit archaïsch taalgebruik is en dat ze beter kan zeggen: ‘Ik voel mij intens met je verbonden.’ Of iets van die strekking.
      Overigens is ‘collectief geheugen’ zeker niet hetzelfde als ‘akashakroniek’! Die mijnheer heeft er duidelijk geen flauw idee van wat de akshakroniek eigenlijk is anders had hij wijselijk zijn mond gehouden. Waarschijnlijk is hij er ook van overtuigd dat holle vaten zo hard klinken omdat ze een klepel hebben horen luiden.

      Blijf wat mij betreft maar gerust je eigen woorden gebruiken Jan. Levende woorden verwarmen immers mensenharten in tegenstelling tot betweterige letterbreisels die mensen nodeloos uiteen drijven.

      Kerstnachtgroet,

  41. /Findhorn/ Jaren geleden was mijn man, Jan, werkzaam als bedrijfsleider bij Proserpina, een verdeelcentrum met biologische dynamische producten. Hij maakte deel uit van een groep mensen die pionierde met andere...
    Lees meer

    Bijlage:

    /Findhorn/

    Jaren geleden was mijn man, Jan, werkzaam als bedrijfsleider bij Proserpina, een verdeelcentrum met biologische dynamische producten. Hij maakte deel uit van een groep mensen die pionierde met andere levensvormen. Jan en ook ik hebben daar veel ervaringen opgedaan totdat er een punt kwam om iets anders te gaan doen. In die tijd was vooral Jan de leidende kracht die de beslissingen nam tot verandering. Ik vertrouwde volledig op zijn ingevingen en ondersteunde ze. Zodoende kwamen wij in Bergen NH terecht: De Garve natuurwinkel, daar zochten ze een nieuwe winkelier. Jan ondervond het als te af, hij wilde ergens nog zijn schouders onder zetten en dus volgde ik, met het gevoel dat ik hier zou terugkeren, zijn idee op.
    We vertrokken naar Emmen om mede eigenaar van de natuurwinkel aldaar te worden. Het was niet mijn plek, het was vooral een leerplek, we deden ervaringen op met zogenaamde licht centra’s en commune vormen. We stonden op het punt in Emmen met bepaalde mensen een centrum te gaan opstarten, maar dat werd op het laatste moment door Jan afgeblazen. We hadden al afstand genomen van de winkel met de mooie naam: De Dove Netel.Een vriend van ons had deze taak op zich genomen en wilde zeker niet dat wij op ons besluit zouden terug komen, wat wij ook zeker niet van plan waren.

    Vlak daarop keken we in het tijdschrift “Jonas” ,een antroposofisch blad, ze zochten weer een winkelier in Bergen voor de Garve natuurwinkel en zo keerden wij alsnog terug op de plek waar ik mij thuis voelde!
    Het terrein waar de winkel stond was van een echtpaar en de man met name was geïnspireerd door de leefgemeenschap Findhorn. Hij wilde het terrein, waar ook de natuurwinkel deel vanuit maakte, omvormen en er een bijzondere plek van maken! Het was een man sterk en stevig met een grote wilskracht en een waar godsvertrouwen. Ik voelde mij zeer verbonden met hem. Zelfs in de nacht was hij aanwezig in mijn dromen. Later las ik in een boek van Rudolf Steiner dat mensen waar je vorige incarnaties mee hebt doorgemaakt niet zijn weg te slaan uit je dromen. Je droomt er direct na de eerste ontmoeting over. De ander hoeft dat zelf niet te ervaren maar jij weet daardoor wel waar ze wezenlijk mee bezig zijn. Dus deze mens was daar en was bezig ons te betrekken in zijn plan!
    Hij werd helaas ziek, tot de laatste dag ging hij gestaag door tot het echt niet meer kon! Hij ging over in totale overgave en liet het terrein achter in de handen van zijn vrouw.

    Findhorn leefde verder in mij voort en ik kocht er de boeken over, vooral de biografie van Eileen Caddy, raakte mij zeer.
    Vandaag de dag is Findhorn uitgegroeid tot een grote leefgemeenschap, mensen die er wonen of tijdelijk aanmeren, komen uit allerlei geestelijke/godsdienstige stromingen daar tezamen. Er is een kern die de basis ervan vormt en deze kern neemt de grote beslissingen. Soms komen ze er niet uit en gaan in meditatie met de vraag, meestal komen ze dan met een eenduidige oplossing. Soms ook niet en dan gelden de meeste stemmen. Iedereen die komt krijgt een taak te vervullen. Een arts maakt de wc schoon een masseur werkt in de tuin. Er zijn sjamanen die er hun sessies geven voor hen die daar zich toe aangetrokken voelen en er zijn er die mantra’s zingen enz. Er is geen enkele dwang om een geloof aan te nemen maar wel de voorwaarde dat je meedoet aan het dagelijkse werkzaamheden. Betalen doe je ook gewoon voor je onderhoud
    Eens kwam er een indiaanse goeroe met zijn “onderdanige vrouw ” naar Findhorn, hij wilde daar zijn leer verkondigen. Hij werd met met open houding toegelaten en ze lieten hem vrij zijn gang gaan. Hij was vol van verhalen en sprak dat hij plannen had met Finhorn en dat hij van plan was eerst een tempel te bouwen. Hij vond ook dat er teveel stromingen waren het moest gekanaliseerd in zijn stroom en ook moesten er voedingsrichtlijnen komen. Met een glimlach luisterde een leidinggevende naar zijn woordenstroom.
    Later ondervond hij dat niemand op een goeroe of tempelbouwer zat te wachten dat ieder hier een goeroe was van elkaar en dus vertrok hij om elders een goeroe te kunnen zijn.
    Er zijn ook jongeren die drugs problemen hebben en daar een andere levensinstelling ontwikkelen zodat ze weer verder kunnen.
    Ik geloof dat deze organische levensvorm mensen de groots mogelijke vrijheid biedt om te groeien in wat voor hun zinvol is.

  42. /EMOTIES EN VREDE / Hallo lezer, Door het lezen van de mooie schrijfsels van anderen begon ik ook te schrijven. Eerst als reactie op. Het lukte niet die te plaatsen...
    Lees meer

    Bijlage:

    /EMOTIES EN VREDE /

    Hallo lezer,

    Door het lezen van de mooie schrijfsels van anderen begon ik ook te schrijven. Eerst als reactie op. Het lukte niet die te plaatsen en toen heb ik het laten zitten, misschien doe ik het alsnog. Nu wil ik het volgende er op zetten. Ik ben benieuwd naar de ervaringen en reacties.

    We zijn gewend om onze emoties weg te duwen. Het kan niet, mag niet, te erg, nu niet, schaamte enz. Onder de deksel ofwel achter ons masker, “met mij is het goed, niks aan de hand, alles onder controle” Je bevriest als het ware. Of we laten het lekker naar buiten ontsnappen als een woede of drama en zeggen dan “ja zo ben ik nu eenmaal” “ik kan er niets aan doen“ het ontsnapt je als het ware. Het lucht wel vaak op maar voor hoe lang? (Vaak roept het ook weer schuldgevoel op omdat er meer energie naar buiten kwam dan met die situatie te maken had.) In elk geval vertel je jezelf een verhaal. Het komt door…. De omstandigheden of die ander(en). De schuld ligt buiten jou. Je voelt je ‘of’ beter dan de ander of minder of allebei afhankelijk van de situatie.

    Als er nu eens helemaal geen sprake is van schuld! Schuld ontstaat pas als je er een verhaal van maakt en dat steeds weer herhaalt en je gelijk wil halen of je slachtofferschap wil bevestigen. Want dat geeft je in elk geval aandacht waardoor de pijn van de onderliggende emotie niet hoeft te voelen.

    We hebben het tegenwoordig over in het “nu” blijven, hoe doe je dat dan.
    Wat als je de emotie nu eens omarmt, helemaal accepteert en voelt in je lichaam. Ergens voel je dan een kramp of pijn. Het is de Emotie =(E) energie in (Motie) beweging. Ervaar dat helemaal, ga er met je aandacht naartoe en adem er ontspanning naartoe. Laat het zijn, met al je aandacht omarm je die energie. Na enige tijd verandert of verdwijnt dat gevoel. Dat kan heel snel zijn. Er komt vaak een andere emotie omhoog die je dan ook weer helemaal accepteert en volledig blijft voelen. Net zolang tot je tot rust komt en vrede of ruimte o.i.d. voelt. Let erop dat je niet in een of ander verhaal stapt. Alleen voelen, ervaren. Stap je in het verhaal dan houdt je de emotie in stand en komt het slachtoffer of de ‘ik heb gelijk’ weer boven.

    Dit vraagt oefening en dat kan je eerst oefenen door je even terug te trekken en dan de situatie die je erg van je stuk bracht voor de geest te halen. Haal een paar keer diep adem. Wat gebeurde er? Voel, Waar voel je dat in je lichaam , Adem, Ontspan, wat in het hart van die emotie ook die voelen, adem, ontspan… tot er Rust is.
    Dan ga je overdag ervaren wat je in je lichaam voelt in allerlei situaties. Oh! Ik voel me goed, Gelukkig waar ervaar je dat? Andere situatie. Mmmm dat voelt niet leuk. Waar voel ik dat? Adem ernaartoe. Zo leer je de emoties herkennen op het moment zelf. Is de situatie en dus de emotie sterk, dan voel je die en dan spreek je je uit. Hou het bij jezelf. Dit voelt voor mij zus of zo. Geeeeen verhaal. Laat je niet verleiden. Zodra je naar binnen gaat en de energie voelt, verandert je reactie. Die is meer in het nu. Als je zo met je ervaringen om kunt gaan komt er meer vrede.

    Het kan zijn dat de verhalen die je jezelf steeds hebt verteld heel sterk zijn en natuurlijk zit daar ook wel iets. Namelijk oud zeer. Alles wat je vanaf het moment dat je naar de aarde kwam, hebt ervaren (en vanuit andere levens meeneemt) en niet hebt verwerkt, zit je in het “nu” dwars.
    Het is zo dat elke situatie die je tegenkomt iets zegt over jouzelf. Eigenlijk een uitdaging is om te kijken wat er in jou speelt. Wat er naar boven komt om bevrijd te worden, onder ogen te worden zien. Waarom kom je dat tegen? Blokkeert het je in wat je werkelijk wil? Blokkeert het je het open en vrij kunnen leven?
    Daar kan je wat mee doen. Namelijk alsnog alles voelen en uitspreken wat je in die oude situaties namelijk niet kon of hebt gedaan. Dit hoeft niet met de persoon in levende lijve. Dit kan je in een proces doen. Er zijn vele mogelijkheden, therapieën voor om naar boven te halen welke traumatische ervaringen daar aan ten grondslag liggen. Hoe meer je opruimt hoe meer vertrouwen en liefde er in je leven komt. Je hoeft dus niet bang te zijn voor emoties. Het is pure energie die je als pijn kunt ervaren ja. Het vasthouden ervan met de verhalen is vele malen pijnlijker.
    Wat belangrijk is bij het opruimen, dat je de emoties alsnog ervaart in je lichaam, alles hardop uitspreekt en de ander volledig en echt kan vergeven. Dan verdwijnt het pas echt en merk je dat in het contact met die persoon of situatie waarin je vroeger blokkeerde. Je bent weer vrij en voelt meer vrede. Steeds meer vrijheid, heerlijk.

    Cecile

  43. /EEN VREEMDE VOGEL / Het was nog vroeg dat ik in een restaurant in ons mooie Bergen achter een kop koffie zat. Er waren op dit uur nog niet al...
    Lees meer

    Bijlage:

    /EEN VREEMDE VOGEL /

    Het was nog vroeg dat ik in een restaurant in ons mooie Bergen achter een kop koffie zat. Er waren op dit uur nog niet al te veel gasten aanwezig, de dag aarzelde nog en de mensen ,nog niet goed wakker geworden, zaten gevangen in een eigen overpeinzing. Soms werden een paar woorden gewisseld om dan weer zwijgend en stil voor zich uit te kijken.
    Plotseling ging de deur open en een nieuwe gast kondigde zich aan. Als door de bliksem getroffen aanschouwde ieder de vreemde vogel die zich in ons kleurloze nest aandiende.

    De man groette joviaal en uitbundig en alle gasten werden terstond bevrijd uit hun eigen gedachten.
    Het hoofd werd opgesierd door een uitbundig opgevrolijkte hoed met speltjes, deze kreeg men ooit vroeger bij bepaalde levensmiddelen, als bijzonder detail waren de klompjes ze tikten bij ieder beweging mee met zijn hoofd.
    Zijn polsen zaten vol met armbandjes, zijn broek was een soort ouderwetse drollen vanger versiert met linten. Zijn borst had hij ook niet overgeslagen… daar had hij kleurigen stukjes opgenaaid van stof. Aan zijn voeten… laarzen waar linten omheen zaten, rood wit en blauw, daarmee gaf hij kennelijk aan dat hij made in Holland was.

    Om zich heen kijkend nam hij plaats aan een tafeltje verder van mij verwijderd. Ik zag hem naar mij kijken, zijn blikken betroffen mijn zelfgemaakte sieraden.
    Hij zei: ‘zo, jij hebt ook mooie armbanden’, dit in zeer beschaaft Nederlands en met aangenaam stemgeluid.
    Hij wees op zijn armbanden en zei dat hij ze allemaal zelf gemaakt had en dat hij zijn kleding ook zelf ontwierp en dat hij nog meer verschillende kleding in deze stijl had.
    Mijn zintuigen pleegde overuren om hem te kunnen plaatsen. Een clochard waarschijnlijk die ooit vroeger een beschaafd leven leidde.
    Onderwijl keek hij begerig naar een armband die hij blijkbaar heel mooi vond. Het was niet een echt kostbare armband maar vooral kleurig en vrolijk, het was verder geregen op elastiek. Ik voelde zijn behoefte om deze te willen bezitten dus ik schoof hem van mijn pols en reikte hem aan en zei: ‘je mag hem hebben.’
    Als een kind zo blij riep hij daarna de ober om af te rekenen, uit de flappen van zijn jas trok hij een grote portemonnee die uitpuilde van de briefjes waar hij er nonchalant een tussenuit trok. Ter afscheid lichtte hij zijn hoed en buiten gekomen liep hij naar zijn dure geparkeerde auto, stapte in, zwaaide nog even en reed weg.

  44. /Van Tasje naar Weefgetouw / Om zeven uur stond ik naast mijn bed en altijd overkomt mij dan weer hetzelfde als ik wakker word namelijk,waar ben ik en waar waren...
    Lees meer

    Bijlage:

    /Van Tasje naar Weefgetouw /

    Om zeven uur stond ik naast mijn bed en altijd overkomt mij dan weer hetzelfde als ik wakker word namelijk,waar ben ik en waar waren we gebleven. Dan stroomt zo langzaam aan de info binnen en stap ik weer binnen in de realiteit van de dag.
    Drie maanden geleden was ik begonnen aan een tassen project en daar moest de draagband van geweven zijn, dus kocht ik een klein getouwtje en weefde daar banden op. Daarna ontdekte ik dat ik toch tekort schoot in een bepaald opzicht om tot een goed patroon te komen.
    Zodoende gaf ik mij op bij een weverskring . Daar bleek dat ik toch thuis goed moest kunnen oefenen en dus een echt weefgetouw nodig had, want wat ik had was kinderspeelgoed en dus ongeschikt. Het trof….. de weef juf had er een staan, een niet al te grote Finse toika, oké doen!
    Het ontmantelde getouw opgehaald met een boedelbak. Thuis lag het hele spul op de grond en ik dacht: “hoe maak ik daar in hemelsnaam weer een geheel van.
    Iemand van de weversclub kwam en wilde mij helpen, struise dame …en strategisch ging ze te werk totdat ze het spoor bijster raakte en met zweetdruppels op haar voorhoofd de pijp aan Maarten gaf.
    Daar stond nu een half opgebouwd getouw en wat nu gedaan. Op mijn echtgenoot hoefde ik niet te rekenen, die had ooit een kippenhok in elkaar getimmerd waar de kippen zichzelf ophingen aan de uitstekende spijkers. Op de weversclub kreeg ik te horen dat ik alvast kruislatten scheermolen/plank en wol nodig had en dat toen ook maar even aangeschaft.
    Nu boven in mijn hobbyruimte zie ik die hele uitstalling en kijk naar het tasje wat een hengsel behoeft. Peinzend vraag ik mij nu toch af….heb ik iets verslapen?

  45. /EEN ONTMOETING / In ons dorp heb ik jarenlang in onze natuurwinkel gewerkt, ik vervulde een mercuriale rol en voelde ik mij als een vis in het water in de...
    Lees meer

    Bijlage:

    /EEN ONTMOETING /
    In ons dorp heb ik jarenlang in onze natuurwinkel gewerkt, ik vervulde een mercuriale rol en voelde ik mij als een vis in het water in de interactie met mensen. De winkel herbergde niet alleen voeding maar ook stenen, mineralen en een spirituele boekhandel.
    In de boekhandel leerde ik aan de hand van hun boekenkeuze mensen kennen vanuit verschillende spirituele stromingen. Iemand had een bijzondere manier om een boek uit te kiezen: als ik haar een boek had aangeraden moest ik even uit haar aura gaan staan en dan werd het boek zogenaamd ingevoeld. Ook had je mensen die bij ieder product hun pendel er boven hielden en zo hun boodschappen deden. En een enkeling moest ik soms assisteren, die moest ik de arm naar beneden zien te drukken terwijl ze aan de andere hand een product vasthield. En dan ook nog de hooggevoelige waar je dus ernstig rekening mee moest houden, dan moest ik in een lagere frequentie afdalen. Toch genoot ik van zoveel verschillende mensen en het stoorde mij niet echt.

    Er waren ook ontmoetingen die mij dieper raakten zoals op een dag toen er een man onze winkel binnen kwam lopen: doorleefd gezicht waarin de ogen het meeste opvielen, hij was tenger en zeer beweeglijk. Hij noemde mij bij naam en eiste direct mijn aandacht op, hoe hij mijn naam wist weet ik niet want ik had hem nog nooit in onze winkel gezien. Zo tussen de inlichtingen over voeding door vroeg hij mij om samen eens koffie te gaan drinken. Ik wimpelde hem af en vergat het verder weer .

    Een paar weken later ging ik ergens in het centrum van ons dorp koffie drinken nadat ik een boodschap had gedaan en daar zat hij warempel ook weer. Ik probeerde net te doen of ik hem niet zag, maar hij riep mij en gebaarde naar zichzelf en toen naar mijn tafel en ik dacht: ‘alla doe niet zo moeilijk Leonie, een kop koffie wat kan het kwaad’, vergenoegd in zijn handen wrijvend nam hij plaats tegenover mij, een fototoestel om zijn nek hangend. Nogal afstandelijk en stijf reageerde ik op al zijn vragen die hij op mij afvuurde. Toen ik zo stijf zat te wezen greep hij opeens mijn hand en trok mij zijn kant op met de woorden: “moet je daar nu eens naar kijken wat mooi!” Totaal uit mijn rol vallend keek ik in de gewezen richting en zag wat hij zag: klimmende ranken en prachtige bloesems tegen de muur van de kerk. Hij zei: ” ga mee, dan gaan we daar een foto van maken”, daaraan gehoor gevend liep ik even later gedwee met hem mee. Hij nam verschillende foto’s van wat hij waargenomen had, daarna voerde hij mij mee richting gemeentehuis want daar stond volgens hem een prachtig beeld. Daar aangekomen ging hij vlak onder een struik liggen en vroeg mij hetzelfde te doen. Nou dat was wel een vreemde uitnodiging. Even later lag ik daar ook… enigszins opgelaten, “nu moet je eens kijken van uit deze hoek naar dat beeld”, zei hij… ik keek en vroeg …..’wat moet ik zien?’
    Hij liet me weer staan en naar dat beeld kijken, daarna terug in de vorige positie en toen zag ik dat het beeld kracht uitstraalde en vanuit een andere positie er gewoon hoekig en statisch uit zag. Hij leerde mij anders kijken en waarnemen.
    Paar dagen daarna ging ik mee naar de duinen met tekenspullen bij de hand, daar stond in de verte een mooi (vredes) kerkje wat hij wilde tekenen… in miniatuur, zeer verfijnt en teer. Deze schilderijtjes hebben we samen later nog verkocht op de kunstmarkt. Een andere keer nam hij mij mee naar zijn huis met wonderlijke voorwerpen: dingetjes, prulletjes, schelpen e.d. die hij gevonden had, alles stond er vol mee. Hij liet mij zijn lievelingsmuziek horen en droeg wat gedichten voor.

    Op een dag belde hij mij in de winkel en vertelde mij dat er een monstertje in zijn longen zat, ik begreep hem eerst niet, maar het bleek longkanker te zijn en hij zou er aan dood gaan. De daarop volgende maanden leefde hij steeds stiller en vrediger. In zijn appartement verdwenen steeds meer spullen uit zijn verzameling en de laatste keer trof ik hem aan in zijn huis waar alleen nog een bed, tafeltje en stoel stond, centraal een mooie kleine icoon met een enkele kaars er voor. Sterk vermagerd stond hij daar en hij zei verheugd: “ik mag weer terug naar de vader.”
    De week daarvoor had ik hem nog ontmoet, in het dorp, ik trof hem daar toen aan in een restaurant aan de koffie en zoals altijd kaarsrecht zittend met zijn rode sjaal om zijn tengere schouders, en zoals altijd schrijvend en observerend. Hij schreef zijn In Memoriam. Het was allemaal ook weer zo natuurlijk dat ik geen verdriet voelde.

    De dag dat hij stierf was ik aan het werk en kreeg daar telefonisch te horen dat hij overleden was. De begrafenis kwam en ik was overdonderd daar de kerk stampvol zat met vrienden die ik niet kende en niets van afwist. Nooit hebben wij een woord gesproken over religie, nooit heeft hij mij iets willen mededelen over zijn verleden. Het bleek pas op de begrafenis dat hij een ex-vrouw en een al grote zoon had. Zijn vrouw zei: “hij kon niet gebonden zijn maar heeft steeds voor ons gezorgd.” Hij was leraar geweest en had zich daarnaast verdiept in de leer van Osho, Soefisme, Krishnamurti, Gurdjieff e.d. en uit al deze stromingen had hij vrienden overgehouden. Een bond gezelschap was daar bij elkaar van alle leeftijden. Tussen al deze vrienden lag hij nu opgebaard in een kerk! Zijn lichaam als van albast, een kleine monnik die daar vredig lag, indrukwekkende muziek van Rachmaninov klonk op de achtergrond, de muziek die hij aan de hemel vond reiken.

    Dit was een van mijn dierbare ontmoetingen waar ik warm op terug kijk.
    Leonie Heine

  46. /DE ROMANTISCHE BOSHUT / /Ridzert en de romantische boshut./ Ik was al van plan naar bed te gaan maar ging nog even buurten bij Ridzert deze heeft een site” De...
    Lees meer

    Bijlage:

    /DE ROMANTISCHE BOSHUT /

    /Ridzert en de romantische boshut./

    Ik was al van plan naar bed te gaan maar ging nog even buurten bij Ridzert deze heeft een site” De Grote Rudolf Steiner Citatensite”. De naam Ridzert roept bij mij beelden op van koene ridders en de hogere liefde. Ik vind namen zoals, Godfried, Boudewijn, Siegfried, echt namen van allure en wat graag had ik gehad dat de man waar ik mee samen zou leven, Magnus had geheten en ik dan de naam Hadewijch.Zeg nu zelf dat zijn namen die wat wezenlijks uitstralen. Nu is dat verloren gegaan in wat we de trends noemen.

    Maar goed ik dwaal af want ik wilde het over Ridzert hebben.
    Ridzert is geen koene ridder maar een origineel mens met een mooie combinatie van hart en verstand. Daarnaast verkoop je Ridzart geen knollen voor citroenen, aan gezever heeft hij een broertje dood. Maar goed gisterenavond las ik, voor het eerst, zijn eigen schrijverij en daar kwam ik het verhaal van de Romantische bos hut tegen en ik heb daar werkelijk ongelooflijk plezier om gehad. Ik vond het een must het hier te plaatsen om meerdere te laten meegenieten van zijn schrijverij en temeer, lieve mannelijke lezers, dat het een aantrekkelijke eigenschap is als naast al het verstandelijkheid een man een soort naïviteit behouden heeft, een speelsheid in zich heeft bewaard, dus ik zou jullie willen uitdagen, kom eens met een uit het hart geschreven verhaal en laat ons glimlachen naast alle spirituele ernst, want humor en zelfspot kunnen zo genezend zijn.
    Met toestemming van Ridzert plaats ik zijn verhaal en geef ik dan nu het woord aan hem.
    Romantische boshut.

    Wie kan zeggen dat hij in zijn leven nooit een stommiteit heeft begaan? Ik in ieder geval niet. Eén van de grootste blunders beging ik wel in 1973, toen ik op mijzelf ging wonen in een flat. Het leek
    mij wel een goed idee om mijn woonkamer het aanzien te geven van een eenvoudige, maar gezellige en romantische boshut.

    Het meest voor de hand liggend zou dan wel zijn om alle wanden te betimmeren met houten schrootjes of planken. Maar dat werd mij te duur en het was mij ook te veel werk. Daarom besloot ik alle muren donkerbruin te verven. Terwijl ik nog met dit karwei bezig was, begon ik al te twijfelen of het wel zo’n goed idee was. Maar ik was nu eenmaal begonnen en tegen beter weten in zette ik door. De eerste die mijn donkerbruine woonkamer zag, was de man van wie ik een tweedehands gaskachel had gekocht, welke hij nu kwam bezorgen. Het is nu al zo lang geleden, maar nog zie ik het peinzende, bedenkelijke gezicht van die man toen hij de kamer eens rondkeek. Hij dacht waarschijnlijk dat ik niet goed snik was en ik kon hem geen ongelijk geven.

    Ik heb nog enkele weken geprobeerd mijzelf wijs te maken, dat het allemaal wel meeviel en dat het best gezellig was, maar het viel niet te loochenen: mijn romantische boshut was een lachwekkend fiasco. In zo’n kamer kon men geen mens met goed fatsoen ontvangen. De gehele ruimte straalde zo’n overweldigend sombere en troosteloze sfeer uit, dat ik nog even heb overwogen een bordje op de deur te spijkeren met de spreuk: “Laat af van alle hoop, gij die hier binnentreedt.”

    Dit kon zo niet langer, ik schaamde me dood met mijn romantische boshut. Er zat niks anders op, alles moest overgeschilderd worden.

    Dus raapte ik opnieuw al mijn moed bij elkaar en schilderde alle muren in de kamer okergeel, wat een heel karwei was. Want lichte verf over donker dat dekt niet zo goed. Als men een witte muur overschildert dan valt het wel mee, maar een donkerbruine kamer helemaal lichter schilderen… nu ja, ik wens het niemand toe.

    Maar het loonde wel de moeite, want mijn okergele kamer was een groot succes. Het was een stralende, zonnige kamer geworden en bezoekers zeiden: “Het lijkt wel of je er een binnenhuisarchitect bij gehad hebt.”
    “Ja”, zei ik dan, “aan ideeën geen gebrek. Dit is de Toscaanse zomerhuisstijl, als ik er genoeg van heb, doe ik het in de romantische boshutstijl.”

  47. /VREEMDE ANGSTEN / /DEURBELANGST / Gisteren was het weer eens zover, de bel ging …. de avond daarvoor had hij ook al een paar keer geklingeld . We leven vrij...
    Lees meer

    Bijlage:

    /VREEMDE ANGSTEN /

    /DEURBELANGST /

    Gisteren was het weer eens zover, de bel ging …. de avond daarvoor had hij ook al een paar keer geklingeld .
    We leven vrij solitair en vrienden overstromen ons niet, daarbij zijn familie en vrienden op de hoogte van onze bel angst.
    Ik herinner mij nog dat ik woonde op een woonboot in Alphen a/d Rijn, ‘een van mijn schoonmoeders’ bewoonde een ark naast de mijne. Op een dag, het was mooi en zonnig weer, zag ik een man aankomen lopen met een map onder zijn arm richting mijn loopplank. Schoonmoeder had net de benen genomen na een bakje koffie samen en de twee kruisten elkaar onderweg. Zonder nadenken en in reflex verschool ik mij achter een kastdeur. De man was inmiddels aanbeland en liet de losse bel schellen, doodsbenauwd, stil als een muis, wachtte ik af tot het gevaar geweken zou zijn. Maar mijn schoonmoeder was stil blijven staan en teruggelopen. Ik hoorde haar zeggen, “ze moet er toch gewoon zijn”, de kamer inlopend keek ze achter de deur en zag mij daar staan met grote ogen van schrik en schaamte. Bevreemd keek ze mij aan, herstelde zich terstond en zei, “nee kennelijk toch niet thuis.”
    Ik peins er over…..
    Ik denk dan toch dat ik stuit op een van mijn vele kindertrauma’s, mijn moeder had er ook last van en stuurde mij altijd naar de deur als er mensen stonden die ze weg wilde hebben. Dan moest ik zeggen: “mijn moeder is niet thuis.” Die mensen geloofde dat natuurlijk niet want mijn gezicht zag rood van het liegen. Ik weet ook dat mijn moeder altijd een kreet uitsloeg bij een speciaal familielid ach God , riep ze dan, ‘daar heb je Moele Jo’, wat in het Nederlands zoveel betekent als kletsmajoor. Dan verdween iedereen naar boven of verstopte zich als in het sprookje van de wolf met de zeven geitjes en in dit geval waren dat twee grote geiten en 10 kleintjes, vier waren al elders gaan wonen.
    Jehova’s bestonden toen ook al, maar daar had ze dan weer geen moeite mee, die stuurde ze persoonlijk weg. Mijn vader heeft ze nog wel eens een keer binnengehaald en ging een filosofisch gesprek met ze aan, daar was ik persoonlijk nog bij aanwezig en hoorde wat een bijbelkennis mijn knappe vader had. Daarna werden ze weer als gewoonlijk van de deur gejaagd door mijn moeder.
    Mijn vader daarentegen heb ik eens een keer meneer pastoor het huis uit zien zetten, die vond veertien zieltjes nog wat aan de krappe kant blijkbaar. Ook heeft mijn vader een verzekeringsman bij de kraag gevat die bij een poging tot een verzekering af te sluiten lollig wilde zijn en tegen mijn vader zei, toen hij hoorde van onze kinderschare”, ” zo jij hebt hem ook niet alleen voor het .puntje puntje gebruikt,” mijn vader, een kalme man, werd vuurrood pakte hem bij zijn kraag en smeet hem de deur uit.

    Maar ik dwaal af….mijn echtgenoot heeft dus hetzelfde maar nog geeneens een trauma, geen enkel excuus, en als dus de bel gaat….kibbelen we heel wat af voordat de deur opengaat. Nu twijfelen we toch wel aan onze sociale vermogens en is mijn vraag dan ook:
    Is er iemand die zich herkent in bel angst, ook daaraan gekoppeld telefoonangst? Dan graag een reactie en misschien moeten we denken over een kleine rubriek met als titel:
    Ongewone angsten bij mensen in ontwikkeling?

  48. /BROEDERSCHAP EN LIEFDE-ZIJN / Onder het artikel LIEFDE VOOR HET ONVOLMAAKTE staat een uitgebreide gedachtenwisseling met bovenstaande schrijver. Het onderstaande is slechts een kleine weergave daarvan. Broederschap wat houdt dit...
    Lees meer

    /BROEDERSCHAP EN LIEFDE-ZIJN /

    Onder het artikel LIEFDE VOOR HET ONVOLMAAKTE staat een uitgebreide gedachtenwisseling met bovenstaande schrijver. Het onderstaande is slechts een kleine weergave daarvan.
    Broederschap wat houdt dit in voor onszelf? Willen we werkelijk wel iemands broeder zijn. Beseffen we werkelijk dat wij het zoonschap zijn, de Christus. Zolang we vasthouden aan het lichamelijke en niet beseffen dat we geest zijn die het lichaam alleen maar gebruikt om zich te tonen in de wereld. Het lichaam kan niet ziekte creëren het is onze geest die dit bewerkstelligt, om ons iets duidelijk te maken.

    Zolang wij streven naar dit broederschap zal het ons niet lukken, omdat iedere keer als we iets verbeteren of loslaten doemt er weer een volgend probleem op. het is toch het ego dat dit wil en geniet van deze eindeloze bezigheid, die ons daarmee zijn eigen voortbestaan ondersteunt.
    Dit proces is bewustwording net zoals in de maatschappij waar de medische wetenschap de strijd tegen ziektes voert. Al zolang als de medische wetenschap zich hiermee bezig houdt en oplossingen zoekt is een groot deel van de bevolking ziek. Er wordt resultaat behaald op bepaalde ziektes, maar iedere keer doemen er weer nieuwe ziektes op. Zolang we hiertegen strijden blijven ze bestaan.
    Om ziektes op te lossen zijn er ziektes nodig, het houdt hiermee zichzelf instant. Ditzelfde geld met het streven naar de perfecte broederschap. Willen we echt liefde gaan zien in de wereld dan is het belangrijk dat we liefde willen zijn.

    Geloven wij werkelijk dat dit mogelijk is en dat wij liefde ZIJN?
    Als ik tegen jou als lezer zeg:” Ik weet dat jij van mij houdt en ik hou van jou. Iedereen en alles om mij heen houdt van mij”. Wat komt er dan in je op? Is het weerstand of kun je meteen volmondig ja zeggen? Als je dit werkelijk beseft en hiervoor open staat, dan zal het geen probleem wezen, maar als er iets tegensputtert dan zit je ego in de weg. Dan zit je alweer vast in het proces. We ZIJN liefde of we het willen zien of niet. Ieder moment stralen we deze liefdesenergie uit in elke situatie, ook al hebben we een onenigheid met iemand. Als we onze focus op de onenigheid richten, richten we ons op het ego. Als we naar bed gaan en we kunnen de situatie herbeleven en beseffen dat tijdens deze onenigheid wij beiden lichtenergie naar elkaar stuurden, dat plaatsvindt op een ander bewustzijns niveau. Dan zijn we steeds meer en meer bewust wat er werkelijk gaande is. We staan dan toe om deze hele situatie in een ander licht te zien. Je kunt zo je hele leven doorlopen en bewustzijn dat dit altijd in iedere situatie heeft plaatsgevonden. Gewoon een uitwisseling van licht, waardoor ons bewustzijn zich kon verruimen. Dit licht is jouw Christus licht en hoe meer je dit bewust wordt in iedere situatie, hoe meer het gedrag van je lichaam en je reacties zullen veranderen .

    De oorzaak van alles leg je weer in handen van je eigen goddelijkheid. We hoeven hier niets voor te doen alleen maar het toe te laten, dat het licht zich door ons manifesteert ieder moment, waar je ook bent. Willen we werkelijk iedereen als onze broeder beleven en voelen, dan kan dit het moment zijn om tot het besef te komen.
    Nu is het bewust ZIJN en is in harmonie met je goddelijke geest. Straks of in de toekomst is bewustwording. Als je vandaag iemand tegenkomt, wie het ook is, wat hij ook doet, besef dan in je hart: IK HOU VAN JOU. JIJ bent degene die God stuurt om mij dt bewust te worden. Dit is liefde in broederschap. Iedere keer dat er een ja maar in je opkomt is ego, je weerstand tegen EEN ZIJN. Daarom zie je de wereld die je ziet. Je kunt dit overstijgen omdat je liefde BENT en liefde kunt ZIJN hier op dit moment. misschien wil je meteen reageren hierop, maar laat dit gewoon eerst op je inwerken en voel wat er gebeurt. Besef werkelijk dat je liefde BENT en niets anders kunt geven om je wareZELF te gaan voelen. Als je iemand iets ziet doen waarvan jij denkt hoe kan iemand daar nu liefde aan geven, wees dan bewust dat je je laat leiden door je zintuigen die door de afgescheiden geest bestuurd worden. Tegelijkertijd heeft er iets anders op een ander bewustzijns niveau plaats. Om dit te gaan zien en alles te doorzien wat hier op aarde gebeurt besef dan dat er altijd een uitwisseling van licht tussen jou en jouw geschapen wereld plaatsvindt, dan zal jou langzaam een andere wereld gegeven worden, die reeds al bestaat.
    Voorbij het lichamelijke kunnen we onszelf vnden in eenheid met alles. Het dagelijkse leven gaat gewoon door, maar je zult steeds meer bewust ZIJN van de werkelijkheid.

  49. De Verloren Eenling Net terug van een wandeling langs de zee en door de duinen. Het kostte mij vandaag bijna de halve wandeling om mijn repeterende gedachten tot rust te...
    Lees meer

    De Verloren Eenling

    Net terug van een wandeling langs de zee en door de duinen. Het kostte mij vandaag bijna de halve wandeling om mijn repeterende gedachten tot rust te brengen. Dus dat wil zeggen dat ik gedurende de halve wandeling in feite niets echt waargenomen had. Ik kwam pas tot bewustzijn toen ik een visje zag spartelen op het strand, waarschijnlijk door de golfslag uit het water gegooid. De meeuwen cirkelde al boven deze lekkernij en wachtten tot die eenzame wandelaar verdwenen was. Voorzichtig pakte ik het hulpeloze visje op en bracht het terug in de zee, ondertussen krijsten de meeuwen mij scheldwoorden toe en het scheelde niet veel of ze hadden mij ook fysiek aangevallen.

    Na deze goede daad was mijn zelfvertrouwen weer hersteld en liep ik tevreden verder, mij bewust van de schoonheid om mij heen en een dankbaar gevoel dat ik in zo’n omgeving mag wonen. Ik kan soms heel moe aan mijn wandeling beginnen, maar al lopend voel ik dan mijn krachten terugkeren en besef dan dat mijn lichaam niet zozeer moe is, maar vooral het hoofd. De natuur neemt op een bijzondere mannier die spanning van ons af, omdat we als het ware wandelen in iets wat we van nature zelf zijn.
    Veel kennissen, vrienden en familie reizen de hele wereld af om steeds weer nieuwe natuurfenomenen te zien en nieuwe ervaringen op te doen, ik daarentegen heb daar geen enkele behoefte aan en blijf rustig wandelen in de buurt van mijn woning en bedenk mij dat het nergens mooier kan zijn dan hier, misschien wel anders, maar niet mooier, zonder overtreffende trap.
    Op het gevaar af dat ik voor een saaie man wordt aangezien, loop ik ook nog eens het liefst een seizoen lang dezelfde wandeling, en iedere keer weer zie ik nieuwe dingen, iedere keer weer word ik verrast. Ik heb met het ouder worden ook geleerd om langzamer te lopen en daardoor ben ik zoveel meer gaan zien, maar nog steeds kan ik erg schrikken als er plotseling iemand achter mij loopt te hijgen en mij ploeterend en zwetend voorbij rent.
    De natuur komt tot ‘zelfbewustzijn’ door onze aandacht, maar die voorbijrennende ploeteraar met de koptelefoon(oortjes) op, helpt daar nu niet bepaald aan mee.
    Dan voel ik mij even een verloren eenling.

© 2024 De Verwanten

Website door DunicoBoven ↑

Translate »