De Verwanten

VRIJ EN VERBONDEN IN INNERLIJKE VERWANTSCHAP. De Verwanten wil een podium geven aan het idee over ziel en geestverwantschap. Over in relatie zijn met ons-zelf, de ander en alles wat ons omgeeft.

Tweelingzielen en zielsverwanten Deel 1

images-4Regelmatig of meer dan regelmatig hoor ik mensen praten over tweelingzielen en zielsverwanten. Op datingsites is het vinden van de tweelingziel of minimaal een verwante ziel het hoogst haalbare in de zoektocht naar de ideale partner. Men zoekt niet naar iemand die een aanvulling kan zijn, die een leemte kan opvullen in de eenzijdigheid, maar de voorkeur gaat uit naar iemand die dezelfde eenzijdigheden vertegenwoordigt. Een lange lijst met eigen hoogstaande kwaliteiten gaat gelijk op met verwachtingen van een eventuele partner die minimaal gelijksoortige kwaliteiten ontwikkelend moet hebben.
Nergens is de illusie zo opgeblazen dan in de zoektocht naar de ideale partner en de desillusie is dan vanzelfsprekend navenant. Het woord tweelingziel draagt die illusie al in zich; een ziel die hetzelfde is, net als bij de eeneiige tweeling die er uiterlijk bijna hetzelfde uitzien. Als je toch een beetje zelfkennis hebt,  jezelf kunt relativeren en door levenservaring een zekere humor ontwikkeld… dan wil je toch niet iemand die op jou lijkt in doen en laten, dat is toch verschrikkelijk om ieder moment op zo’n manier met jezelf geconfronteerd te worden? Wat maakt ons persoonlijk leven en de maatschappij nu juist zo interessant, dat zijn toch de verschillen en juist niet het gelijksoortige? Dat is niet de uitdaging voor onze ontwikkeling en kan alleen leiden tot conservatisme, zelfgenoegzaamheid en saaiheid. Dan krijg je van die echtparen die gaan fietsen op een tandem met dezelfde kleren aan en voorop de fiets een mandje met zo’n klein hondje met een zelfde soort jasje aan.
Toch is er blijkbaar diep in ons een hunkering en een diep innerlijk weten dat we gespleten zijn en dat ergens iets is dat ons weer heel kan maken, kan helen, maar is dat buiten onszelf of in onszelf?

Voordat we nu verder gaan wil ik eerst mijn eigen ervaring over mijn ontmoeting met een verwante of tweelingziel uit de doeken doen. Het zijn vrij intieme beelden, maar ik acht het aan de tijd om open en vrij te schrijven en te spreken over geestelijke ervaringen. We moeten beseffen dat we nu eindelijk de vrijheid hebben, tenminste hier in het Westen, om zonder gevaar voor eigen leven te praten over de geest en geestelijke ervaringen. Nog niet zolang geleden werden er mensen voor op de brandstapel gezet en broederschappen uitgemoord, omdat de kerk van Petrus tijdens het concilie van Constantinopel in 869 de geest had afgeschaft en iedere vrije verbinding met de geest, vanaf dat moment, in de kiem probeerde te smoren, vele eeuwen lang. Alleen d.m.v. de sacramenten was dat nog maar mogelijk, alles daarbuiten was ketters en een gevaar voor de kerk. Nu de kerk haar machtsbasis verloren heeft is het van belang dat we elkaar vertellen over onze persoonlijke ervaringen, om elkaar te bemoedigen vol te houden, het geloof en de hoop niet te verliezen. Gelukkig vertellen steeds meer mensen over hun ervaringen, omdat het heel menselijk is en steeds gewoner.

Er was al een tijdje een gevoel dat er iets te gebeuren stond dat mijn leven drastisch zou veranderen. Ik was al zo’n tien jaar redelijk gelukkig getrouwd en had twee kleine kinderen. We woonden naar ons zin en ik had een goede baan met toekomstperspectief. In ons bedrijf moest een nieuwe medewerker aangenomen worden en ik koos uit de sollicitanten iemand die ik normaal gesproken nu niet direct gekozen zou hebben, maar nu wel, hij moest en zou komen, tegen de keus van mijn collega’s in. Hij kwam bij ons werken en op een personeelsavond, die ik regelmatig organiseerde om elkaar beter te leren kennen, ontmoette ik zijn vrouw en was diep onder de indruk. Ik voelde mij door haar direct gezien in wie ik werkelijk was en ben. Vrij spoedig werd ik bij hen thuis uitgenodigd, of beter gezegd liet mij uitnodigen: Het was of de hele wereld stil stond, een wederzijdse herkenning vond plaats. Wij zaten met z’n vieren in de kamer en binnen de kortste tijd bestonden de anderen niet meer voor ons, zij keken verbijsterd toe hoe wij geheel in elkaar opgingen. Na deze “fatale” avond was het proces onomkeerbaar, hoe ik mij ook innerlijk verzette, we werden steeds weer naar elkaar toe gedreven. Als we gingen wandelen voelden wij ons één met alles om ons heen; de kleuren, geluiden en de stilte waren vervuld van een wonderlijke kracht, het was een terugkomen in mijn vroege kindertijd. We droomden letterlijk dezelfde dromen; zij vertelde mij een deel van een droom en ik vulde het aan met het ontbrekende deel, wat ik die zelfde nacht gedroomd  had. We schreven elkaar sprankelende gedichten en hebben ongelooflijk veel gepraat, alsof we beiden los van elkaar een lange reis gemaakt hadden en nu elkaar moesten bijpraten. Nu had ik iemand ontmoet wiens behoefte aan praten zelfs mij naar de kroon stak. Er was een eind gekomen aan mijn monologen waar echt naar geluisterd werd. Niet alleen was er een intens helder droomleven, maar ook in het dagbewustzijn wist ik mij enorm gedragen.

Veelal voelde ik een soort aanwezigheid die mij door alle problemen heen leidde en op cruciale momenten heel duidelijk ingreep. Toen ik dodelijk vermoeid van een vergadering in de auto naar huis reed kon ik mijn ogen met moeite open houden. Opeens schrok ik op van een soort geklop op de auto, verbaasd keek ik naast mij en achter in de auto, ik had toch echt iemand gehoord!   UnknownLangzaam drong het tot mij door dat ik in slaap gevallen was en behoed voor een zeker fataal ongeluk. Een andere keer reed ik met haar in de auto en al pratend gingen we weer eens in elkaar op, ondertussen naderde ik, zonder het echt te zien, een kruispunt en zag niet de auto die van rechts met grote snelheid op ons afkwam. In een flits gebeurde wat je achteraf pas beseft: het stuur werd letterlijk en figuurlijk overgenomen, ik liet het ook echt los. Het was een wonder van stuurmanskunst die geen coureur had kunnen nadoen. Op een haar na ontweken wij een grote vrachtauto die al toeterend voorbij schoot. We zaten langs de kant van de weg bij te komen en beiden voelden we een diepe ontroerende dankbaarheid in ons opkomen. Het was een intens leven op het scherp van de snede en alle geestelijke hulptroepen waren blijkbaar opgeroepen om ons er levend door heen te helpen.
Het was ook een soort sprookje, ware het niet dat we allebei ook in een andere wereld stonden en een biografie met anderen deelden. Momenten van geluksgevoel werden evenzoveel keren afgewisseld met momenten die ik onderging in een poel van diepe schuldgevoelens.
Nooit heb ik zo’n diepe smart beleefd als op het moment dat ik mijn vrouw en de twee kinderen voor het raam zag staan zwaaien toen ik wegging. Huilen was voor mij bepaald geen alledaags verschijnsel, maar toen heb ik echt gehuild. Ik hing over het stuur van de auto en beleefde een intense pijn die mijn hele lichaam deed trillen en diep doordrong in mijn ziel. Nooit is dit beeld uit mijn bewustzijn verdwenen en nog altijd kan ik het zo naar boven halen en die pijn voelen. Het wonderlijke van het hele gebeuren was dat mijn vrouw en de beiden kinderen, haar man en kinderen zich niet werkelijk verzet hadden tegen alles wat er gebeurde. Het was alsof iedereen zag en nog onbewust wist dat het waar was en dus onomkeerbaar. Ik pendelde tussen mijn en haar gezin en raakte dodelijk vermoeid van het steeds weer afscheid moeten nemen. Ik had niet alleen mijn twee meisjes maar nu ook de drie kinderen van haar, waarvan de jongste nog in de wieg lag. Deze jongen heb ik vanaf het eerste moment als mijn zoon aanvaard. Hier bleek dat echt vaderschap zeker niet alleen door vlees en bloed bepaald hoeft te zijn. Toch bleef het schuldgevoel en de twijfel knagen, wat het nieuwe gezin weer als een bedreiging beleefde en daardoor liepen de spanningen soms hoog op.

Temidden van die geestelijke en lichamelijke teloorgang zag ik een helder visioen voor mij verschijnen waarin een lichtend wezen mij een kind bracht. Ik zal niet trachten het te beschrijven daar zo’n gebeurtenis van een hogere orde is en moeilijk  in woorden te vatten. De volgende dag hoorde ik iemand een naam roepen en terstond begreep ik dat het zijn naam zou zijn. Vanaf dat moment wist ik dat het onafwendbaar was en dat dit kind bij ons wilde komen en ons mede daarvoor bij elkaar gebracht had. Ik keek goed uit maar toch raakte zij al snel in verwachting. Gedurende de hele verwachtingstijd bleef ik ondanks het visioen mij verzetten en tegelijkertijd smeekte ik innerlijk om vergeving. Ik vond het verschrikkelijk voor mijn meisjes dat hun vader bij een andere moeder een kind kreeg. Ook vroeg ik mijzelf vertwijfeld af of dit wel liefde was, omdat ik tegelijkertijd anderen die ook van mij afhankelijk waren zo’n pijn deed en min of meer in de steek liet. Toen onze zoon kwam nam hij vrede met zich mee en vanaf dat moment kwam er rust, alles viel op zijn plaats. Haar man vond een vriendin en mijn vrouw een nieuwe man. En zo leefden we nog lang en gelukkig in een nooit eindigend sprookje.

Dus dit is zielsverwantschap zul je denken, wellicht denk je wel: “daar heb ik altijd naar gezocht, een relatie waar de dualiteit is opgeheven en waar je vredig verder kunt leven in opperste harmonie.” Maar ik durf te beweren, ondanks de bovenstaande ervaring, dat het zo niet werkt en dat een ideale droomrelatie niet bestaat, omdat relaties ook niet bedoeld zijn voor eeuwig geluk. Als we om ons heen kijken en de worsteling van mensen zien, dan is dat vaak zo’n egostrijd die zich afspeelt op het scherp van de snede. Wie heeft ons toch wijs gemaakt dat we voor het geluk geboren zijn? De filmindustrie en de reclame spiegelen ons een ideaalbeeld voor van de grote liefde en het ideale gezin en daar meten wij onze eigen situatie aan af. Als we nu toch eens doorkregen dat het huwelijk of relatie een werkveld is waar voor onze ontwikkeling grote kansen liggen. Dat we eens, voor de geboorte, met elkaar afgesproken hebben om elkaar te helpen om een authentiek, zelfstandig en vrij mens te worden en niet om elkaar te kluisteren en klein te houden. Al met al kan ik zeggen: hoe groter de herkenning en liefde in het begin, hoe groter het werk en de daarbij behorende strijd. Hopelijk is de liefde en het bewustzijn dan toereikend om het vol te houden en tot een goed einde te brengen. Bedenk ook, dat zeker bij latere huwelijken, iedereen al een rugzak meebrengt die hopelijk lichter wordt in plaats van zwaarder. Ook ons sprookje kwam tot een eind en toen begon het pas echt: een 25 jaar durend losmakingsproces dat we met (meer) vallen en opstaan hebben overleefd en de kluisterende band van de tweelingziel omgezet in vrijmakende vriend en geestverwantschap.

images-6Er is tegenwoordig heel wat te doen over tweeling en verwante zielen. Het is of het iets met onze tijd te maken heeft, alsof we er nu aan toe zijn om onze tweelingziel te mogen ontmoeten. Wat is dat toch, een tweelingziel en waarom hunkeren mensen daarnaar? Als we zo’n soort ziel ontmoeten is dat een enorme ingrijpende gebeurtenis die alles op z’n kop zet. Het is een grote herkenning van onszelf of een deel van onszelf dat we kwijt waren. Mensen denken ook wel dat het letterlijk je andere helft is van voor het moment dat de ziel gescheiden werd in een vrouwelijk en mannelijk deel. Als men dan in de ontwikkeling ver genoeg gevorderd is, vindt die ontmoeting plaats en ben je klaar en hoef  niet meer te incarneren en leef je verder in heelheid en gelukzaligheid. Ik durf te beweren dat dit een onjuiste veronderstelling is. Een tweelingziel is iemand die ongeveer hetzelfde niveau heeft bereikt als jij en waar je vele levens mee bent opgetrokken. De grote herkenning kan nu plaats vinden en je vindt in de ander het nog ontbrekende deel van je eigen ziele-ontwikkeling. Eigenlijk houd je elkaar een levensgrote spiegel voor, waar je niet meer voor weg kunt lopen en je kan elkaar een grote stap voorwaarts helpen. Het grote probleem doet zich voor, dat je enorm aan de ander gehecht blijkt te zijn, afhankelijk en onvrij. Je hebt de ander heel erg nodig en je bent geneigd om je hele hebben en houwen in de handen van de ander te leggen. In plaats van jezelf te vinden, raak je jezelf kwijt in de ander. De ander kan het echter niet voor je doen, die ander is ook werkelijk een ander en niet jij! Vanuit een andere invalshoek zijn we wel een eenheid, maar niet vanuit de egodualiteit gezien en daar hebben we hier op aarde nu eenmaal mee te maken of we dat nu willen of niet. Daarbij komt dat als we de eenheid in onszelf verwerkelijken een relatie in feite niet meer nodig is. De opdracht van zo’n grootse ontmoeting is juist om elkaar nu te bevrijden en elkaar te ondersteunen en te helpen om jezelf te vinden. Je hebt dus eindelijk de ander gevonden en juist die komt je terugverwijzen naar jezelf! Al met al is de ontmoeting van enorme betekenis en een groot wonder, om heel dankbaar voor te zijn. De grote uitdaging is om het nu werkelijk samen af te ronden, elkaar te bevrijden en wederzijds tot steun te zijn om op te staan in het Zelf.

images-5
Wat te denken van mensen die letterlijk en figuurlijk als tweelingen naar de aarde komen? Het zijn ‘tweelingzielen’ die levenslang samen opgetrokken zijn en hun ziel als het ware verloren zijn in de ander. Voor hen nu de opdracht om er achter te komen wie ze zelf zijn en zich te bevrijden van de ander. Van nabij heb ik ervaren hoe die mensen moeten worstelen om zich van elkaar te bevrijdden en niet weinig gaan op den duur letterlijk en figuurlijk afstand scheppen, omdat ze innerlijk beseffen dat ze nu eindelijk eens los van elkaar moeten komen en de moed dienen op te brengen om op zichzelf te gaan staan. Hoe zou je in dit kader de Siamese tweeling geestelijk kunnen verklaren, die letterlijk en figuurlijk aan elkaar vastgeklonken zijn?

Verwante zielen zijn van een enigszins andere orde en niettemin ook van grote betekenis omdat ze een gelijksoortige weg bewandelen en elkaar tot steun kunnen zijn. Deze zielen hebben als het ware een zelfde soort ‘stamboom’ en dat herkennen ze in elkaar. Vaak wordt dan de vergissing gemaakt om het te verwarren met een liefdesrelatie, want dat is het niet, het is van een andere orde. Die relaties lopen vroeg of laat stuk en de gemeenschappelijk opdracht kan niet meer vruchtbaar werken in de aarde en dat is geestelijk gezien een ramp te noemen. Omdat deze ontwikkelde zielen terug op aarde komen met een aan elkaar verwante opdracht. Het kan van een grote betekenis zijn dat ze elkaar herkennen en de gemeenschappelijke opdracht ook werkelijk in daden weten om te zetten. Zij zullen echter geconfronteerd worden met enorme tegenkrachten; het is alsof zij door hun samenkomst hele vijandelijke legers aantrekken die maar één opdracht hebben: voorkomen dat zij hun talenten en krachten samenbundelen en hun gemeenschappelijke opdracht ook echt uitvoeren. Hoe groter de tegenstand, hoe groter de opdracht! Daar is veel moed, wijsheid en wakkerheid voor nodig.

Er wordt in dit kader ook wel gesproken over de reïncarnerende zielengroepen. In het algemeen incarneer je binnen deze groep. De kans dat je in een andere groep reïncarneert is niet zo groot omdaimages-1t je met de leden daarvan weinig karma hebt opgebouwd, maar het is niet geheel onmogelijk. Soms zijn er mensen die zich als displaced persons voelen, ze kunnen maar geen verbinding krijgen met de mensen om hen heen. Door het verschijnsel abortus kan het ook gebeuren dat mensen, die hun incarnatie wel langdurig voorbereid hebben in een situatie komen dat ze een andere stroom moeten kiezen omdat ze vanwege de tijdsverschijnselen toch willen incarneren, maar fysiek gezien dan niet het meest passende lichaam kunnen vinden en dan voor een tweede keus gaan.
Als een hogere groepsziel zich vormt zoals met het optreden van de Pinkstergeest met de 12 discipelen (ieder houdt daarbij zijn eigen individuele bewustzijn) is dat ook iets dergelijks. Een hogere vorm van broederschap. Oude broederschappen stoelden op de bloedverwantschap, de nieuwe stoelen op geestverwantschap.

Bloedverwantschap is a priori onvrij omdat er geen vrije keus aan ten grondslag ligt, zoals bij het koningshuis waar de bloedband bepaald wie de nieuwe koning wordt. In de geestverwantschap daarentegen is absolute vrijheid, daar komt het veel meer aan op verantwoordelijkheid, met als dragende kracht de liefde. Een vrijheid die niet meer is gebouwd op uiterlijke geboden, maar op een zuiver innerlijk ge-weten.
Er is naar mijn mening geen groter geschenk dan om bewust geestverwanten te ontmoeten, mensen met wie we ons verwant weten en waar we dezelfde drijfveren bij herkennen. Er is echter ook een probleem op dat gebied en dat is: dat de ander jou niet herkent en door de aardse problemen zijn of haar herkomst min of meer vergeten is en daardoor ook de gemeenschappelijke levensopdracht. Dat kan hartverscheurend zijn, ook omdat je de ander niet kan overtuigen van de dwaalweg, omdat het ook zou kunnen zijn dat hij of zij gekozen heeft om toch een andere weg te gaan en je iemand nooit mag aantasten in zijn of haar vrijheid.
Het enige dat dan overblijft is wachten en proberen zelf op de afgesproken weg te blijven, ook al moet je hem alleen begaan.

 Tweelingzielen deel 2  Aards en kosmisch huwelijk

  Tweelingzielen deel 3   De illusie van de tweelingziel

Als je wil abonneren op de nieuwe publicaties vergeet dan aub niet de mail te bevestigen, komt nog wel eens in ongewenste post!!

(Totaal aantal bezoeken: 4.492, 1 bezoekers vandaag)
  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief van De Verwanten!

Comments are closed.

(39 Reacties)

  1. Heel mooi geschreven, maar toch schrijf ook jij vanuit je eigen ervaring. Jouw kijk op het concept van Tweelingzielen is gebaseerd op jouw eigen ervaring, maar dat wil nog niet...
    Lees meer

    Heel mooi geschreven, maar toch schrijf ook jij vanuit je eigen ervaring. Jouw kijk op het concept van Tweelingzielen is gebaseerd op jouw eigen ervaring, maar dat wil nog niet zeggen dat dit is zoals jij dat zegt. Maar je beweert ook zeker niet dat jouw waarheid De Waarheid is.
    Ik vind de naam Tweelingzielen niet eens het goede woord en daarom is er ook zoveel verwarring over het concept.
    Wat je schrijft over het feit dat je heel bent in jezelf en jij jij bent (IK BEN) ook zonder de ander, klopt helemaal. Een relatie van tweelingzielsverwantschap is ook nooit een relatie uit behoeftigheid, want dan is het niet je tweelingziel.

  2. Een karmische ontmoeting herken je doordat de ander je eigenlijk onmiddellijk bekend of vertrouwd voorkomt. Vaak is er ook een wederzijdse aantrekkingskracht, iets dwingends ‘in de lucht’ waardoor je bij...
    Lees meer

    Een karmische ontmoeting herken je doordat de ander je eigenlijk onmiddellijk bekend of vertrouwd voorkomt.

    Vaak is er ook een wederzijdse aantrekkingskracht, iets dwingends ‘in de lucht’ waardoor je bij elkaar wilt zijn en elkaar wilt ontdekken.
    Als de gelegenheid er is, kan deze sterke aantrekkingskracht uitgroeien tot een liefdesrelatie of tot een heftige verliefdheid.
    De gevoelens kunnen zo heftig zijn dat je denkt de grote liefde of je tweelingziel te hebben ontmoet.

    Er zit echter een addertje onder het gras. Er zijn ook altijd problemen in zo’n relatie, die vroeger of later de kop opsteken. Vaak raken de partners met elkaar in een strijd verwikkeld, die de ingrediënten macht en afhankelijkheid in zich draagt. Zij herhalen hiermee een drama dat zij uit een vorig leven herkennen. Zij kunnen in een vorig leven liefdespartners zijn geweest, ouder en kind, baas en onderdaan, of een andersoortige relatie. Maar altijd is er sprake geweest van een pijn die zij in elkaar hebben aangeraakt, door ontrouw, machtsmisbruik, of juist te sterke aanhankelijkheid. Er is een diepgaande emotionele ontmoeting geweest die onuitgewiste littekens en emotionele schade heeft veroorzaakt.
    Zij kennen elkaar dus op een diep niveau. Daarom kunnen de aantrekkingskracht en ook de negatieve emoties zo heftig zijn wanneer zij elkaar in een nieuwe incarnatie weer ontmoeten.
    In de meeste gevallen is het – spiritueel gezien – de bedoeling dat zielen die op deze wijze energetisch met elkaar verstrengeld zijn geraakt, elkaar loslaten en ‘éénheden-op-zich’ worden. In concrete woorden: karmische relaties in de zin waarin wij het hier bespreken zijn meestal geen langdurige, stabiele, liefdevolle relaties. Het zijn vaker destructieve relaties dan helende relaties. Vaak is het gewoon de bedoeling van de ontmoeting dat je erin slaagt elkaar nu in liefde los te laten. Dat is iets wat niet is gelukt in een (of meerdere) vorige leven(s), maar nu is er een nieuwe kans om elkaar in liefde los te laten.
    Als jijzelf je bevindt in een relatie die wordt gekenmerkt door intense emoties, een relatie die veel verdriet en pijn in je naar boven haalt maar waarvan je maar niet kan loskomen, realiseer je dan dat niets jou verplicht bij die ander te zijn. Realiseer je ook dat intense emoties vaker wijzen op diepe pijn dan op wederzijdse liefde. De energie van liefde is wezenlijk kalm en rustig, licht en stimulerend. Het is niet zwaar, uitputtend en dramatisch. Als een relatie deze karaktertrekken krijgt, is het tijd om los te laten en niet om er nog eens “aan te werken”.
    Soms denken jullie dat je bij elkaar moet blijven, omdat je “iets uit te werken hebt samen”.
    Juist het bestaan van karma voeren jullie aan om alsnog bij elkaar te blijven. Jullie verdraaien hier het begrip karma. Karma werk je niet samen uit, karma is iets individueels.
    Het karma wat er is, vraagt er juist om dat jij het loslaat, dat je je terugtrekt uit zo’n relatie om de heelheid in jezelf te gaan ervaren. Karma oplossen doe je alleen, in en met jezelf. De ander kan iets in jou raken. Maar het zijn je eigen wonden en kwetsuren die je in jezelf ontmoet terwijl je in relatie staat met een ander. Jij hebt alleen de verantwoordelijkheid voor jezelf.
    Het is heel belangrijk je dit te realiseren, omdat het een van de voornaamste valkuilen is in relaties. Jij bent niet verantwoordelijk voor de ander, de ander is niet verantwoordelijk voor jou en de oplossing voor jullie problemen ligt niet in het gedrag van de ander.
    Soms staan jullie zo in verbinding met het innerlijk kind van de ander, het emotioneel verwonde stuk in de ander, dat je denkt de verantwoordelijkheid te moeten nemen voor het kind in de ander. De andere persoon doet dat bij jou ook, maar dit is een doodlopende weg. Je gaat dan emoties van onmacht en angst in een ander honoreren, terwijl hij/zij er meer bij gebaat is dat jij duidelijk grenzen stelt en voor jezelf opkomt. Het is jouw bestemming om heel en alleen te kunnen zijn, helemaal in jezelf. Dat is de voorwaarde voor een werkelijk gelukkige relatie.

    (Pamela Knibbe)

    • Als ik het goed gelezen heb dan bedoeld deze auteur dat tweelingzielen ook heel leuk en fijn kan zijn?
      Dan is mijn vraag ………
      Met wie kneuter je verder als deze persoon er niet meer is om te kneuteren?
      Tweelingziel zijn kent verschillen van geluk naar alles daar tussen in.
      Vooral gaat het over bewustwording .
      Kneuteren kan ook hoor wat mij betreft ,maar met het besef dat ik niet eeuwig in dat gekneuter wil blijven hangen.
      Dat maakt inwendig lui:)

  3. Hoi allemaal , Ik heb veel gelezen over tweeling zielen en ik denk als je je aan de grote richtlijnen houd samen met je eigen ervaring je het dichtste bij...
    Lees meer

    Hoi allemaal ,
    Ik heb veel gelezen over tweeling zielen en ik denk als je je aan de grote richtlijnen houd samen met je eigen ervaring je het dichtste bij de waarheid blijft .
    In 2012 heb ik contact gezocht (via internet) met iemand die ik van de lagere school ken en die altijd bij mij in mijn gedachte is gebleven . (ik had toen nog nooit van tweelingzielen gehoord)
    Zij is getrouwd met 2 kinderen en ik heb een relatie en woon in het buitenland .
    Na een aantal maanden moest ik haar toch over mijn gevoelens vertellen voor haar die ik altijd bij me gedragen heb , ook al had ik haar alleen in mijn kindertijd fisiek gezien .(en natuurlijk wel later op internet fotos)
    Maar goed, toen ik haar vertelde dat ik altijd verliefd op haar was , ontplofte de bom en voelde ik een gevoel alsof ze bij me was en aan haar kant waarschijnlijk ook Ik droomde van haar , we schreven bijna elke dag en belde af en toe , het was een gevoel dat ik nog nooit heb gevoeld …. (en heb aardig wat meiden versleten maar dit nog nooit !!)
    Wat ook heel raar was ik dat ik heel snel gewicht verloor en zij vertelde me precies hetzelfde , dat ze wakker werd en mijn naam uitsprak ..
    Na een half jaar ongeveer kwam mijn relatie erachter , door gesprekken op internet te hebben gezien en ik was bereid om alles op te geven .
    Haar relatie kwam er ook achter en dreigde haar kinderen bij haar weg te halen
    Aan haar kant was het dus moeilijker met 2 kinderen , ik zou naar haar toekomen maar dat is later nooit gebeurd omdat ze dat niet wilde vanwege sterke gevoelens denk ik en de represailles van haar man .

    Nu is het 2015 en de laatste keer dat we contact hadden was half 2014 , ik heb mijn oude relatie nog (waar ik natuurlijk ook van hou maar anders) en zij heeft haar relatie ook nog …
    Wat nu ?? was dit mijn tweelingziel ??
    Ik mis haar zooo …

    Ik zou het leuk vinden om met iemand hierover te praten want het is iets zo ver weg en ook zo dichtbij …

    Dank jullie wel om naar mijn ervaring te hebben gelezen !

    als je met me wilt mailen :

    foodexpress2015@hotmail.com

    • Beste….
      Tweelingziel is voor velen onder ons een diepe hunkering. Ik denk dat die diepe hunkering vooral een enorm verlangen is naar de eenheid in onszelf. Het gevaar is dat we dat verlangen projecteren op een ander en vergis je niet dat doen we voortdurend. Ook kan het een vlucht uit de werkelijkheid van alledag zijn, een verlangen naar vrijheid en het opgaan in iets bovenmenselijke, iets zo speciaals, iets zo unieks dat het wel een wonder moet zijn.
      Ik heb in het bovenstaande artikel ook beschreven dat als je zo iemand ontmoet dat het karmisch bepaald is en niet om in de zevende hemel op te gaan maar om iets af te maken of iets in te lossen bij elkaar. Sommige mogen dan echt het geluk meemaken van zo’n ontmoeting maar de meeste mensen die in een bepaalde fase van ontwikkeling zijn hebben dan juist de opdracht om elkaar te bevrijden van de levenslange kluisters. We vinden uiteindelijk de vrijheid in onszelf en niet in de ander…we kunnen elkaar hooguit helpen om het in onszelf te verwezenlijken.

      Het is geweldig om een verwante ziel te ontmoeten daar niet van. Ik waarschuw alleen voor het idealiseren daarvan en denken dat zo iemand gezocht moet worden.
      Misschien ben je wel getrouwd of heb je een relatie met je tweelingziel, maar omdat het onvolmaakt is geloof je dat niet. Het meeste leren we van onze tegenpolen en zeker niet van iemand die hetzelfde is. We houden zoveel van onszelf dat we iemand zoeken die op ons lijkt…..dat is op den duur wel saai hoor en geen uitdaging.
      Ik weet niets van de situatie waar je inzit, ik begrijp wel dat er kinderen zijn. Ga eerst eens bij jezelf te raden wat je wel hebt samen en niet wat jullie scheidt.

      Zo’n internet contact is een virtuele liefde of vriendschap. Ik geloof wel dat je met deze vrouw verbonden bent, maar het is niet zomaar denk ik dat jullie beiden aan de andere kant van de wereld wonen.
      In dit leven hebben jullie voor een andere weg gekozen…die wellicht pas veel later
      voortgezet kan worden.
      Dus kijk om je heen en onderzoek wat je echt mist in je leven zoals het nu is en verwacht niet dat de vrouw aan de andere kant van de wereld al je eenzaamheid zal kunnen oplossen.
      Hartelijke groet! En geniet van je leven daar in Australië ………..
      Jan.

  4. Al surfend kwam ik uw mooie verhaal tegen…ik ben partner wiens partner z’n tweelingziel/zielsverwant onlangs heeft ontmoet. Komt echt als een klap in mijn gezicht… Mijn partner is al enige...
    Lees meer

    Al surfend kwam ik uw mooie verhaal tegen…ik ben partner wiens partner z’n tweelingziel/zielsverwant onlangs heeft ontmoet.
    Komt echt als een klap in mijn gezicht… Mijn partner is al enige tijd zich spiritueel aan het ontwikkelen, ik stond er maar net in met topje van mijn grote teen, en geeft aan dat zij hem helpt dichter bij hemzelf te komen.
    Feit is dat ik mij echt in de steek gelaten voel.. Hoe openlijk we met elkaar spraken is er niet meer, lijkt of mijn partner totaal is getransformeerd.
    Uit liefde heb ik vrij gelaten zijn pad te bewandelen, maar doch enigszins respect naar mij toe.
    Ik vind dit heel zwaar…is er iemand die dit ook heeft mee gemaakt?
    Ik hoor het graag.

    • Misschien heb je er iets aan om mijn artikel te lezen over de vrouw in relatie. Je kan niemand vastleggen in een relatie en of dat nou zijn tweelingziel is of niet doet er niet toe. Jij staat nu voor de realiteit waar velen met jou al in zijn voorgegaan. Ik weet hoeveel pijn en leed dit veroorzaakt en een diepe miskenning voor jou wezenlijk kan zijn. Ik ken dat gevoel ten diepste, maar je komt er doorheen heus….. het heeft tijd nodig!
      Mocht ik op enigerlei wijze je daarbij kunnen ondersteunen dan wil ik je graag ten dienste staan. Sterkte en blijf goed bij jezelf!!
      Leonie
      https://deverwanten.nl/de-vrouwelijke-ontwikkeling-in-relatie/

      • Lieve Leonie,
        Dankjewel ten eerste voor je reactie.
        Ik begrijp en voel uw woorden helemaal.
        Inderdaad…een partner is niet een bezit, maar die omschakeling te maken in mijn hoofd, mijzelf, mijn hart is zo lastig en dat is nog licht uitgedrukt.
        Voel me inderdaad gepasseerd in mijn wezen, in de steek gelaten.
        Zou het heel fijn vinden, hoewel ik weet dat ik het zelf moet doen en de antwoorden bij mijzelf zal vinden, steun hierbij te krijgen.
        Ik hoor u graag.
        Lieve groetjes

  5. Dank je wel voor je openheid en delen. Vol van herkenning heb ik je schrijven gelezen. Juist het concept soulmate is een samen komst van tegenstellingen die samen de eenheid...
    Lees meer

    Dank je wel voor je openheid en delen. Vol van herkenning heb ik je schrijven gelezen.
    Juist het concept soulmate is een samen komst van tegenstellingen die samen de eenheid vormen vanuit een diepe ervaring van de al bestaande eenheid tussen deze zielsdelen. Daarbij komt ook dat het zielstrauma veroorzaakt door de zielssplitsing geheeld mag worden. Dít gaat gepaard met een diepe verscheurende pijn om uiteindelijk te ervaren dat deze verbinding blijft bestaan. Los van vorm, tijd, afstand. Dít is vaak ook de les in de aardse verbreking van het contact.

    Dank je wel.
    Liefs Hen.

    • Jan

      10 januari 2015 om 19:29

      Hallo Sparkle, Hen……..Bedankt voor je enthousiaste reactie. Het is fijn om ervaringen te kunnen delen die dan ook nog herkend worden.
      Dat kan ook bijna niet anders, als we echt vanuit ons hart schrijven zijn we immers deel van de eenheid waar we zoals je schrijft allen deel van uitmaken.
      Zo te lezen heb je zelf op dit gebied ook de nodige ervaring ondervonden.
      Hartelijke groet!
      Jan.
      PS. Kon je ook nog wat met het vervolg, dat weer iets anders belichtte?

      • Hai Jan
        Ik ben bij deel 1 begonnen en zal zeker deel 2 gaan lezen☺
        Ben nieuwsgierig.
        Fijne avond.

    • Bedoel je dat er in wezen in het begin al twee mensen vanaf de beginne Een waren en daarna werden uiteen gescheurd? Dat ze elkaar weer vinden uiteindelijk en weer een zullen zijn?

      • Nee zo zwart wit bedoelde ik het dus niet .:) De vorm als mens en gehechtheid eraan zorgt juist voor verwarring . Ook woorden(vorm) kunnen voor verwarring zorgen.
        Als je over twee mensen spreekt sla je het belangrijkste deel waar het uiteindelijk om gaat over en dat ligt namelijk buiten de vorm. En waar wij als mens allen een deel van zijn.

  6. Mijn moeder is mijn naam vergeten Mijn moeder is mijn naam vergeten. Mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn...
    Lees meer

    Mijn moeder is mijn naam vergeten

    Mijn moeder is mijn naam vergeten.
    Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
    Hoe moet ik mij geborgen weten?

    Noem mij, bevestig mijn bestaan,
    Laat mijn naam zijn als een keten.
    Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
    o, noem mij bij mijn diepste naam.

    Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

    Neeltje Maria Min

  7. Steiner had inderdaad innige banden als laatste met Ita Wegman! De banden die Steiner had waren Geestelijk en vrij van astrale begeerten! Het boek” brieven van Steiner” leer je vooral...
    Lees meer

    Steiner had inderdaad innige banden als laatste met Ita Wegman! De banden die Steiner had waren Geestelijk en vrij van astrale begeerten! Het boek” brieven van Steiner” leer je vooral een zeer betrokken en liefdevol mens kennen in de mens Rudolf Steiner.
    Zoals met alle grote geesten werd hij vereerd door veel vrouwen en zag hij zich genoodzaakt met Marie een wettelijk huwelijk te sluiten.Daarbij bleef zijn geest ongebonden en had hij lief die hij herkende als een broeder of zuster! De vrouwen daarentegen hadden best moeite met elkaar te accepteren.

  8. Goed stuk Jan! Want ik heb het een keer mee gemaakt dat een stel elkaar leerden kennen. Elkaar beschouwden als tweelingzielen en dachten dat toen “de hemel op aarde was...
    Lees meer

    Goed stuk Jan!
    Want ik heb het een keer mee gemaakt dat een stel elkaar leerden kennen. Elkaar beschouwden als tweelingzielen en dachten dat toen “de hemel op aarde was gekomen”. Binnen zeer korte tijd met elkaar trouwden en ook al gauw zeer heftige ruzies kregen (“van de hemel in de hel kwamen!”) en weer heel snel gingen scheiden.

    • Jan

      1 januari 2015 om 01:34

      Bedankt voor je reactie Catana! Ja, het is voor veel mensen herkenbaar.
      Zo’n verliefdheid draagt de illusie al in zich, ook al zijn het echte herkenningen met betekenis en bedoeling.
      Dat is wel verwarrend, maar het zal steeds meer blijken dat de echte vrede en liefde heel dicht bij is…..namelijk in onszelf. Zo eenvoudig en daardoor zo moeilijk voor ons denkende mensen.
      Heel bijzonder en warm nieuwjaar voor jou…..ik hoor de laatste knallen nog klinken en heb net mijn kleinkind in bed gelegd. Geweldig om de verbazing en verwondering van een kind van twee en half mee te mogen maken, weer een ervaring om dankbaar voor te zijn.
      Groet!

  9. Dag Lieven, Na het boeiende en voor velen herkenbare verhaal van Jan, is dit wel een bijzondere uitleg waar ik wel even mee bezig ben geweest. Je noemde even Steiner...
    Lees meer

    Dag Lieven,

    Na het boeiende en voor velen herkenbare verhaal van Jan, is dit wel een bijzondere uitleg waar ik wel even mee bezig ben geweest. Je noemde even Steiner maar die had ook minimaal drie zusterzielen waar hij heel intiem mee was.
    Je uitleg is fascinerend en het zou zo kunnen zijn, dat het vooral met ontbrandende eigenliefde te maken heeft. Daar zorgt die ander dan voor en als die daar genoeg van heeft slaat het om in haat, omdat je de ander nodig hebt om jezelf te zien.
    ====Een ontmoeting met een ‘zusterziel’ is als een herinnering aan het paradijs, maar eindigt onvermijdelijk ook in een ‘zondeval’.===
    Dichterlijk uitgedrukt ……….Volgens Jan is dat onvermijdelijk omdat we hoe dan ook op onszelf moeten gaan staan.

    • Lieven Debrouwere

      2 januari 2015 om 14:02

      Zo’n relatie met een ‘zusterziel’ is heel leerrijk en vruchtbaar zolang je ze kunt verdragen, dat wil zeggen zolang je ze op zuiver geestelijk niveau kunt beleven, als broer en zus zeg maar. Het probleem is echter dat we (anders dan Rudolf Steiner) die geestelijke intensiteit niet aankunnen, waardoor ze in het fysieke ‘valt’ en daar brokken maakt.

  10. Lieven Debrouwere

    30 december 2014 om 19:14

    Je verhaal is heel herkenbaar en waarschijnlijk ook exemplarisch. Ik heb zelf zo’n relatie met een ‘zusterziel’ gehad en ik kan maar één ding zeggen: ik ben blij dat ik...
    Lees meer

    Je verhaal is heel herkenbaar en waarschijnlijk ook exemplarisch. Ik heb zelf zo’n relatie met een ‘zusterziel’ gehad en ik kan maar één ding zeggen: ik ben blij dat ik het overleefd heb. Het is volgens mij een ontmoeting met Lucifer. De ander is je zo vertrouwd dat hij of zij fungeert als een spiegel: je ontbrandt (bijna letterlijk) in eigenliefde. Je houdt niet van de ander, je houdt van jezelf. Daar is op zichzelf niks mis mee, maar het is een blinde en verblindende liefde die je de realiteit (onder meer van de ander als zelfstandig wezen) uit het oog doet verliezen. En als die realiteit dan zijn rechten komt opeisen, toont Lucifer zijn ware gezicht: hij wil niks anders zien dan zichzelf, en zijn liefde slaat gemakkelijk om in haat als de ander ophoudt met spiegelen. Lucifer herinnert een mens aan wie hij in (geestelijk) wezen is, maar sluit hem tegelijk op in zichzelf. Je beleeft dat als een oase in een woestijn van materialisme -- een hemel op aarde -- maar je kunt niet blijven want je moet verder. Een ontmoeting met een ‘zusterziel’ is als een herinnering aan het paradijs, maar eindigt onvermijdelijk ook in een ‘zondeval’.
    Rudolf Steiner veroordeelde dit soort relaties niet, maar hij zag er geen toekomst in.
    Je herkent de ‘zusterziel’ ook in de legende van Tristan en Isolde: ze is Isolde-met-de-rode-haren. Een relatie met haar loopt niet goed af. De toekomst ligt in de ‘realistischer’ relatie met een Isolde-met-de-blanke-handen. Veel minder intens en vurig, maar wel blijvend en vruchtbaar.

  11. Bevor das Auge Shehen kann ,,mus es der tränen zich entwöhen Bevor das Ohr vermag zu hören,mus die Empfinlichkeit ihm schinden. Eh vor den Meistern kann die Stimme sprechen,mus das...
    Lees meer

    Bevor das Auge Shehen kann ,,mus es der tränen zich entwöhen
    Bevor das Ohr vermag zu hören,mus die Empfinlichkeit ihm schinden.
    Eh vor den Meistern kann die Stimme sprechen,mus das Verwunden sie verlernen,
    Und eh vor ihnen stehen kann die Sele
    ihres Herzens Blut die füse netzen.

  12. Jan

    30 december 2014 om 12:25

    Vanochtend aan het strand gemaakt…………… De zon komt op temidden van het duister. Steeds weer opnieuw wijkt het duister voor dit licht.
    Lees meer

    Bijlage:

    Vanochtend aan het strand gemaakt…………… De zon komt op temidden van het duister.
    Steeds weer opnieuw wijkt het duister voor dit licht.

  13. de spreuk past hier ook goed bij , zoals bij de tekst van ‘Zichzelf genoeg Zijn’ 29 december – 4 januari In overgave aan de openbaring van de geest verwerf...
    Lees meer

    de spreuk past hier ook goed bij , zoals bij de tekst van ‘Zichzelf genoeg Zijn’

    29 december – 4 januari

    In overgave aan de openbaring van de geest
    verwerf ik licht van het wereldwezen.
    De kracht van het denken groeit in mij
    om dan steeds klaarder wordend mij MIJ MIJZELF te schenken,
    en wekkend maakt zich in mij los,
    uit macht van ‘t denken, het ZELFGEVOEL

    http://spirituelekerst.nl/weekspreuken-van-rudolf-steiner-voor-advent-kerst-jaarwisseling-en-epifanie-voor-bezinning-en-beleving-in-de-kersttijd/#more-332

  14. Alie Vermaelen

    30 december 2014 om 12:01

    Ik herken de verhalen over ziels en geestverwanten heel goed. Ik heb al jaren lang naast de relatie een paar vrienden die ik beschouw als geestverwanten. Het kan er zijn...
    Lees meer

    Ik herken de verhalen over ziels en geestverwanten heel goed.
    Ik heb al jaren lang naast de relatie een paar vrienden die ik beschouw als geestverwanten. Het kan er zijn naast de meer fysieke relatie. Het heeft wel voor verwarring, jaloezie en onbegrip gezorgd maar we zijn er doorheen gekomen.
    Het vergt bewustzijn om zo’n verwantschap een plaats te kunnen geven, maar dan is er veel ruimte en vrijheid op een ander niveau en daarbij komt het de relatie ten goede. Ik geloof zelfs dat het veel scheidingen zou kunnen voorkomen als we bewustzijn zouden ontwikkelen voor…. dat we in de geest vrij zijn.

  15. Een boeiend levensverhaal Jan, had dit reeds gelezen in je boek , en ook het vervolg is boeiend al weet ik het niet meer zo goed …doch ik geloof niet...
    Lees meer

    Een boeiend levensverhaal Jan, had dit reeds gelezen in je boek , en ook het vervolg is boeiend al weet ik het niet meer zo goed …doch ik geloof niet in de tweelingszielen in de letterlijke zin , zoals het hier in het begin naar voren gebracht wordt , denk dat daar ook ergens meer sexappeal in bijspeelt of verlangen (onbewust) naar iets ‘nieuws’ in het leven . En ik denk dat het ook anders had kunnen lopen overigens .

    Een mens handeldt door zijn wil ook heel wat onbewust in het leven, daarover heeft Steiner het ook vaak , dat onze wil ‘duister’ is voor het bewuste (handelen dus ) in ons of de drijfveer naar waar wij heen geleid worden .

    Ben wel heel zeker van die verwanten in verschillende levens die je steeds weer tegenkomt, om wederzijdse hulp aan elkaar te bieden en te leren uit elkaar .
    En ook een grote waarheid die je naar voren brengt is dat twee gelijken ,al is het nog zo mooi in het begin dat zoiets tot het tegendeel gaat leiden, de strijd en afscheid , hoe mooi het ook nog was .
    Jij hebt alleszins een goede kijk gekregen op wat dit allemaal inhoudt .
    Eigenlijk is het wel erg dat een mens ook zo moet lijden om dit allemaal te beseffen , maar dat is weer een ander onderwerp …

  16. Na een lange weg van ontmoetingen en relaties op ieder niveau: Zichzelf genoeg Zijn Al wat op eigen kracht beweegt, wordt als goddelijker beschouwd, dan dat wat door een andere...
    Lees meer

    Na een lange weg van ontmoetingen en relaties op ieder niveau:

    Zichzelf genoeg Zijn

    Al wat op eigen kracht beweegt, wordt als goddelijker beschouwd, dan dat wat door een andere kracht in gang wordt gezet. Zichzelf genoeg Zijn betekent, dat de Zijnde geheel zelfstandig kan functioneren en op zichzelf kan teruggrijpen, en het is deze Zelfstandigheid die men in plaats van de slavernij wilde stellen. Zelfstandigheid duidt erop, dat de Identiteit Zelf te Zijn op Zichzelf staat, zich in Zichzelf kan handhaven en niet bevredigd hoeft te worden door impulsen van buitenaf (bijvoorbeeld begeerte). De mens kan dan rechtstreeks en onbeperkt putten uit de Zijnsbron, die hijzelf is. In deze Bron vindt men alles wat nodig is: het Leven Zelf, de Creativiteit, en de Vitaliteit. Binnen dit bewust Zijn is de Identiteit (ook wel het Zelf of de Ziel genoemd) van niets en niemand afhankelijk. Dezelfde eigenschappen vinden we terug bij de God en zijn Zoon !

  17. Er was een mens in mijn leven, waarbij ik van te voren wist dat er een eerste fysieke ontmoeting zou komen en evenzo wist ik precies wanneer onze laatste ontmoeting...
    Lees meer

    Er was een mens in mijn leven, waarbij ik van te voren wist dat er een eerste fysieke ontmoeting zou komen en evenzo wist ik precies wanneer onze laatste ontmoeting in dit leven was. De eerste virtuele kennismaking in dit leven verliep via mail. Het ware vermoedelijk zo gebleven als ik niet gevoeld had dat de kanker die ze had en over schreef spoedig tot haar dood zou leiden. Dus er werd toegeleefd naar een eerste fysieke ontmoeting op 700 km afstand. Deze ontmoetingen zijn doorgegaan tot die allerlaatste ontmoeting vlak voor haar sterven. Ik schreef hier eerder over datgene wat mij tot dichter maakte. Hoe vaakt komt het voor dat je allereerste en je allerlaatste ontmoeting met iemand (beide) volkomen bewust zijn? Of ze een tweelingziel was weet ik niet,maar in ieder geval wel een ziel waar ik in meerdere incarnaties steeds weermee te maken heb en wil hebben, dat is ingeschreven in ons karma. Daarbij de dood scheidt wel fysiek, maar niet op dat andere nivo.

    • Jan

      30 december 2014 om 12:34

      Dank voor het ontroerende verhaal!
      Tweelingziel of niet …….laten we iedere ont-moeting op diep menselijk niveau koesteren. Bij een echte ontmoeting krijg je het gevoel van de eeuwigheid, het dualistisch aardebestaan zwijgt voor even.
      Het is alsof twee mensen opgetild worden naar het Licht……….
      Henri schreef zojuist: /In overgave aan de openbaring van de geest
      verwerf ik licht van het wereldwezen./

  18. Ademloos gelezen; ik zat “in” je verhaal, al had ik het al eens eerder gelezen. De tweelingziel: ook ik heb dat eens meegemaakt. Wat een overdonderende ervaring, hoe intens in...
    Lees meer

    Ademloos gelezen; ik zat “in” je verhaal, al had ik het al eens eerder gelezen.
    De tweelingziel: ook ik heb dat eens meegemaakt.
    Wat een overdonderende ervaring, hoe intens in alle opzichten.
    Tot een relatie is het niet gekomen, daar waren de omstandigheden niet naar, maar de herkenning in elkaar, de bevestiging naar elkaar toe, het was ongekend.
    Het is nog niet zo heel lang geleden, hij stond aan de wieg van mijn “nieuwe ik”.
    Wat een indruk maakte hij en “het” op mij, wat was ik van slag door wat ik meemaakte.
    Heel lang heeft het niet geduurd, het eindigde plots door de omstandigheden.
    Ik was er kapot van, dacht toch echt dat we voor elkaar waren bestemd, vroeg of laat.
    Het liep anders, ons contact mocht er niet meer zijn.
    Ik kwam in een rouwproces dat wel drie jaar heeft geduurd.
    Daarna kwam ik hem nog eens tegen, per toeval?
    Ik wilde hem ook tegenkomen, en dan gebeurt mij dat ook meestal.
    De ontmoeting was liefdevol en neutraal.
    Ik wist dat ik zonder hem verder moest en dat ook kon.

    Het is goed zo.
    Ik ben nu onafhankelijker in mijn gevoel, kan mij sneller losmaken.
    Iemand die je helemaal “bezit”, zodat je jezelf niet meer voelt en bent, dat lijkt zo mooi en is het ook voor een poos, maar dat kan niet voortduren.

    Dat “de ander” geen “kopie” van je “moet” zijn, maar eerder een aanvulling: ja.
    Aanvullen kan op verschillende manieren, welke aanvulling je “past” weet je pas als je het meemaakt.
    In de relatie die ik nu heb vul ik heel veel aan, in een lange relatie hiervoor van bijna 30 jaar, was het andersom.
    De twee kanten van de spiegel heb ik nu beide gezien….

    • Wat een herkenbaar verhaal Mayke!
      ——Wat een indruk maakte hij en “het” op mij, wat was ik van slag door wat ik meemaakte. Heel lang heeft het niet geduurd, het eindigde plots door de omstandigheden. Ik was er kapot van, dacht toch echt dat we voor elkaar waren bestemd, vroeg of laat. Het liep anders, ons contact mocht er niet meer zijn.
      Ik kwam in een rouwproces dat wel drie jaar heeft geduurd.——-

      Daarom heb ik nu veel gehad aan het verhaal van Jan en vooral: —-Er is echter ook een probleem op dat gebied en dat is: dat de ander jou niet herkent en door de aardse problemen zijn of haar herkomst min of meer vergeten is en daardoor ook de gemeenschappelijke levensopdracht. Dat kan hartverscheurend zijn,————-

      Dus een zielsverwant herkennen hoeft niet wederzijds te zijn en dat was ook in mijn leven hartverscheurend, een troost dat ik het niet alleen meemaak.

      Groeten en voor iedereen een gezegend nieuw jaar!

  19. Weer een echt mooi en interessant verhaal Jan, bedankt ook voor het delen van de ervaringen. Dat is inderdaad een broederlijke steun te noemen. Er is enige verwarring in het...
    Lees meer

    Weer een echt mooi en interessant verhaal Jan, bedankt ook voor het delen van de ervaringen. Dat is inderdaad een broederlijke steun te noemen.
    Er is enige verwarring in het begrip ziels en geestverwanten.
    Concilie van Constantinopel werd de geest afgeschaft en voorbehouden aan de kerk.

    Zal het verschil kunnen zijn dat de ‘ziel’ een optelsom van alle ervaringen, kennis en kunde die een mens in zijn leven opdoet is. En de ‘geest’ is dan het gemeenschappelijke – de goddelijke kern – in elk mens; de ‘ziel’ onderscheidt ons van andere individuen?

    • Jan

      29 december 2014 om 20:26

      Hallo Adriaan……..Dat is een interessante vraag waar we niet zomaar uitzijn. Veelal wordt het in een adem genoemd, ziels en geestverwant, in romans kom je deze uitdrukking regelmatig tegen: zij is mijn ziel en geestverwant, dat iets heel bijzonders uitdrukt.
      Voor mij staat de ziel dichter bij dit leven, de emoties en hartstochten. Hoewel er veelal hetzelfde mee bedoeld wordt zie ik zielsverwanten meer in de relatiesfeer en geestverwanten meer in het egoloze- zijn. Een verbinding die losstaat, als dat überhaupt mogelijk is, van de zielenroerselen en daar als het ware bovenuit stijgt.
      Een broederlijke verbinding die het aardse overstijgt en ook altijd zal zijn.
      Dat schrijvende besef ik ook dat we in feite allemaal geestverwanten zijn en voortkomen uit dezelfde bron.
      Dan blijft over dat het te maken heeft met bewustzijn, een geestverwantschap die bewust wordt ervaren, een soort van thuiskomen in de Geest.
      Tot zover……………..

  20. Mooi verhaal Jan, en met name dat deel waarin je je persoonlijke ervaringen mbt het onderwerp deelt. Ik heb mijn tweeling ontmoet toen ik eind twintig was. Qua romantiek was...
    Lees meer

    Mooi verhaal Jan, en met name dat deel waarin je je persoonlijke ervaringen mbt het onderwerp deelt.
    Ik heb mijn tweeling ontmoet toen ik eind twintig was. Qua romantiek was dat ongekend intens en in zekere zin het sprookje waar iedereen op hoopt. Maar de onderliggende thematiek, de problematische issue waren er ook. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gescheurd en hebben we elkaar verscheurd. Ze was niet zoals ik. Ja op bepaalde punten voelen en begrijpen we elkaar beter dan wie ook. Dat is duidelijk, maar het ging niet en die constatering en de daaropvolgende breuk slaat wonden die niet snel helen. Misschien wel nooit. Ze is kunstenaar geworden en hoewel we lange tijd geen contact hadden bleef ik r wel volgen. Als ze ergens exposeerde ging ik kijken. Natuurlijk. Volgens goede vrienden kwelde ik mezelf teveel en misschien was dat ook wel zo, maar ik moest toch zien wat ze maakte. Ik wist ook dat wat anderen ook van dat werk zouden kunnen vinden, ik het zou zien voor wat het was. (Ik was sowieso al verkocht misschien.) Inmiddels hebben zij en ik weer een voorzichtig contact via de mail. Alles is veranderd inmiddels. Maar wij zijn er nog en tussen ons is het eigenlijk zoals altijd. Soms is zij of ik een beetje bang dat we weer in allerlei stormachtigs terecht komen, wat gewoon niet gaat vanwege allerlei omstandigheden die nu spelen, maar aan de andere kant zijn wij ook gewoon in iets samen en hoewel we wat ouder en misschien verstandiger geworden zijn valt daar ook niet echt aan te ontkomen.
    Steiner moet ik nog eens een keertje goed lezen by the way. Heb natuurlijk wel eens kennis gemaakt met dat werk. Maar het is me niet van nature eigen. Geeft niet. Iedereen heeft zijn eigen ingangen, maar ik wil nog wel eens een poging doen.
    Wens jou ook een fantastisch 2015

    • Jan

      29 december 2014 om 20:57

      Beste Pepijn , bedankt voor je openhartig schrijven!
      //Ze was niet zoals ik. Ja op bepaalde punten voelen en begrijpen we elkaar beter dan wie ook. Dat is duidelijk, maar het ging niet en die constatering en de daaropvolgende breuk slaat wonden die niet snel helen. Misschien wel nooit.//

      Wat een ingrijpende gebeurtenis is dat waar we alleen maar van kunnen dromen dat het eens komt en wat blijkt: dat het helemaal geen sprookje is maar een gevecht tussen de ego’s. Je schrijft…ze was niet zoals ik, maar ze zal je wel een spiegel voorgehouden hebben, verwacht ik, en andersom uiteraard ook.
      Een diepe verwantschap die blijkbaar in dit leven los moet komen, een bevrijding van elkaar, als het ware, en dat is pijnlijk en kan diepe wonden slaan die dan weer niet bevrijdend zijn. Jullie waren ook nog zo jong.
      Wat geweldig dat jullie elkaar soms nog ontmoeten, want die band is er en zal altijd blijven, niet meer beklemmend maar vrij.
      Overgaand in een vrije geestverwantschap, wellicht?
      Wens jou ook een goed jaar en ben blij dat je er bent!

  21. Ontroerend verhaal…dank dat we dit met je mogen delen, dat je ons deelgenoot hebt gemaakt. Zo gaat het in het leven; er zijn krachten die je leiden. Het is mooi...
    Lees meer

    Ontroerend verhaal…dank dat we dit met je mogen delen, dat je ons deelgenoot hebt gemaakt. Zo gaat het in het leven; er zijn krachten die je leiden.
    Het is mooi om de kracht te vinden om je aan die leiding over te geven, hoewel het met pijn gepaard gaat vaak (gezien in jouw verhaal en ook zelf heb ik dit meegemaakt tijdens mijn scheiding 30 jaar terug)

© 2024 De Verwanten

Website door DunicoBoven ↑

Translate »