De Verwanten

Hemelvaart en Pinksteren zijn twee feesten in het jaar waarvan men nog amper de betekenis weet. Voor veel jongeren heeft het te maken met massale muziekfestivals zoals o.a. Pinkpop waar duizenden mensen samenkomen. Het heeft ook te maken met gemeenschapsvorming en het lijkt erop dat de diepere betekenis opgeofferd is aan de uiterlijke en aardse manier van feestvieren. De onwetendheid over de betekenis van de christelijke feestdagen is erger dan het op het eerste gezicht lijkt, omdat mensen vervreemd raken van iets heel wezenlijks: namelijk van de Geest die ze zelf zijn. Een loskoppeling van het Hoger-Ik; een geslaagde bewustzijnsverduistering. Toch is er alle reden om het pinksterfeest ook echt te vieren, omdat het een enorme voortgang inluidde op de menselijke ontwikkelingsweg.

Hemelvaart is vanuit geestelijk perspectief een oprijzen naar een hoger niveau, een innerlijke hereniging met het hogere zelf. In de bijbel staat dat een wolk Jezus aan het gezicht van zijn leerlingen onttrok. Wanneer er een wolk komt voor de zon, dan zou je kunnen denken dat de zon is weggegaan. En als de wolk weer verder gedreven is en de zon weer tevoorschijn komt, dat de zon is teruggekeerd. Maar in werkelijkheid is de zon helemaal niet weggeweest. Alleen een wolk verduisterde het licht.
De wolk van niet -weten is in de middeleeuwen geschreven en wordt als hoogtepunt van de mystieke literatuur beschouwd, de schrijver is onbekend. In welke wolk de ziel wordt verenigd met God en het staat ook symbool voor de menselijke onwetendheid. Jezus zal terugkeren op een wolk: de belofte dat de mens eens zo ver zal zijn in de ontwikkeling dat hij of zij wèl bewust kan schouwen in de tot dan toe ontoegankelijke geestelijke wereld. De discipelen namen waarschijnlijk het opstijgen van Jezus helderziend waar. Door de hemelvaart worden alle mensen vanaf dat moment ontvankelijk voor de Christusimpuls, die dicht bij de aarde zal blijven tot het eind der tijden.

Steiner trachtte dit als volgt uit te leggen: Tot aan het Mysterie van Golgotha was de woning van Christus op de zon. Vandaar dat het etherlichaam van de mens ernaar streeft naar de zon op te stijgen. Het streeft naar de Christus. Stelt u zich nu het beeld van de Hemelvaart voor de geest. In een geestelijk schouwen zien de discipelen Christus zelf opstijgen naar de hemel. In een visioen wordt hen getoond hoe de Christuskracht zich verenigt met de etherische natuur van de mens; hoe op het tijdstip van het Mysterie van Golgotha de mens het gevaar liep dat zijn etherlichaam als een wolk naar de zon werd getrokken, maar hoe het nu in dit stromen naar de zon bijeen werd gehouden door Christus. Dit beeld moet worden begrepen, want het is in waarheid een waarschuwing. Christus is verwant aan die krachten in de mens, die van nature naar de zon streven, weg van de aarde, en dat altijd zullen doen. Maar Christus blijft verenigd met de aarde. Zo houdt de Christusimpuls de mens veilig op de aarde.

Christus verenigt zich door die daad met de etherische natuur van de mens, daar is hij ons dus altijd zeer nabij. De Christusimpuls is er niet om ons weg te trekken van de aarde maar om ons de individuele kracht te geven de aarde met de geest te verbinden en in onszelf deze impuls te verwerkelijken, tot uitdrukking te brengen. Niet als een geestelijk visioen maar in werkelijkheid het in onszelf herkennen, jezelf als het ware hervinden in de Geest en daardoor de aarde naar een hoger plan brengen. Dit kan alleen als je stevig geworteld bent in de aarde en de omhoogstrevende kracht van de ziel de blik gericht houdt op de zon. Eens kreeg ik een helder beeld dat het bovenstaande kan verduidelijken.
Ik vroeg mij af waarom de individuele ontwikkeling en het bewustzijn zo tergend langzaam gaat, dan wel volgens menselijke maatstaven. Daarbij speelde mijn aangeboren ongeduld mij ook nog parten.
—–Ik ben vol idealen, vol vuur en wil ik mijn boodschap verkondigen. Een wezen nodigt mij uit het zelf te ervaren en hoog in de boom te gaan om mijn vuur aan de wereld te schenken. Beneden mij is een groot korenarenveld dat er oppervlakkig gezien gezond en rijp uitziet. Ik werp mijn vuur in het veld en het vlamt op in prachtige heldere kleuren, ik voel mij oeverloos gelukkig en ben dankbaar verbonden.
Dan opeens… een kleine windvlaag en bijna alle korenaren vallen om en blijken verdorde wortels te hebben. Dan hoor ik een stem: “het ontbreekt hen aan kracht en wil om hun eigen vuur brandende te houden.”——
Er wordt van ons onderscheidingsvermogen gevraagd om niet ons vuur te verspillen. We kunnen hooguit de ander stimuleren om sterker te worden, te wortelen in de aarde en zelf de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Het vuur echter is ook nog eigen wil, Uw Wil is het vuur dat zich offert aan het licht.
Aan de aarde ontwikkelen we, door alle beproevingen waaraan we blootgesteld worden, bepaalde kwaliteiten die nodig zijn om in onszelf langzamerhand ruimte te scheppen voor de indaling van de Geest. Na een ziekteperiode bijvoorbeeld kan je soms ook een soort opstanding en vernieuwing beleven, alsof er een schoonmaak heeft plaatsgevonden.

Tijdens het pinksterfeest werd door vele eeuwen heen een jong ongehuwd meisje tot pinksterblom gekozen. Zij was de pinksterbruid met een bloemenkrans gevlochten in haar haren. Zij zat  onder een soort van een hemelboog met een mandje waaruit zij zelfgemaakte papieren bloemen strooide. Zelfgemaakte bloemen strooien is symbolisch voor het gegeven dat de mens in staat is om zelf te scheppen, te creëren. Hij/zij geeft hiermee iets eigens, het puurste, het zuiverste vanuit zichzelf. Dat is de innerlijke kern en het wezen daarvan wordt zichtbaar in de bloem.
Dat schenken vanuit jezelf komt voort  vanuit een levende verbinding met de Geest: de beker loopt voortdurend over

De pinksterbeleving staat voor de verbinding met het hoger-ik en ook voor gemeenschapsvorming. Dat laatste zocht ik bijvoorbeeld in de grote zoektocht naar broederschap, maar uiteindelijk gaat het om de gemeenschap van de hogere zelven(ikken); een vrijwillig samengaan van individueel bewustzijn in het al-bewustzijn. Aan dat proces ligt het pinstergebeuren ten grondslag; het feest van de vrije individualiteit, inspiratie en enthousiasme. Inspiratie betekent o.a.: inademing, inblazing, ingeving en bezieling. Enthousiasme: in Theos…in God zijn.

De Geest werd de apostelen als het ware ingeblazen en wat eerst iets van buiten was kwam daardoor nu binnen. De Geest krijgen staat voor de roep tot omvorming en vernieuwing en de opdracht om in onszelf de Goddelijke krachten te zoeken, God in onze eigen ziel op te nemen. Ook geeft de Geest richting aan het leven zoals de apostelen toen opeens duidelijk hun taak voor ogen zagen. Ze konden spreken in alle talen omdat zij vanaf toen de taal van het hart spraken en die verstaat iedereen die er open voor staat.
Als het vuur van enthousiasme ons van binnenuit vervuld gaan we een andere taal spreken en worden we geïnspireerd vanuit de Geest. Niet het denkende woord wordt dan verkondigd maar het bezielde woord!
Er is geen groter geluksgevoel mogelijk dan de beleving van het samengaan van lichaam, ziel en de Geest, vervult van toekomstkracht, al is het maar voor een moment.

(geloof,liefde,hoop)

Leren opnemen wat ons vanuit hogere sferen tegemoet komt, daar is in de eerste plaats ruimte voor nodig. Die ruimte is in onszelf te vinden: precies in het midden tussen het duister en licht. Een open lege ruimte die met hart en ziel verdedigd en verzorgd moet worden. Daar bouwen we aan de tempel waarin we de heilige Geest kunnen ontvangen die eens zal komen, dat is immers de belofte van het pinksterfeest. De drie krachtwoorden… Geloof, Hoop en Liefde zijn hier zo toepasselijk: Het Geloof (niet als een slaafs volger!!) als een Innerlijk Weten. De Hoop dat het eens goed komt en zal gebeuren; een anker van standvastigheid. De Liefde als machtig gegeven werktuig en verbindende factor.

De neerdalende witte duif is het oersymbool van de Heilige Geest, de Geest daalt neer gelijk een duif. Opstijgend staat het symbool voor de gereinigde ziel. De duif is ook de belangrijkste bode in het graalverhaal. Het huwelijk wordt ook gesymboliseerd door twee witte duiven als vorm van trouw en zorgzaamheid. En de vredesduif met olijftak als de vredebrenger. Laten we deze uiteenzetting besluiten met een beeldend sprookje van Grim:

De witte Duif

Voor het paleis van een koning stond een prachtige perenboom die ieder jaar de schoonste vruchten droeg, maar wanneer de vruchten rijp waren, werden ze er in één nacht allemaal af gehaald, en geen mens wist wie dat gedaan had. Nu had de koning drie zonen, maar de jongste werd voor dom gehouden, en men noemde hem ‘Domoor’. De koning beval de oudste zoon om een jaar lang elke nacht onder de perenboom te waken zodat de dief ontdekt zou worden. Dat deed de oudste zoon en hij waakte elke nacht. De boom bloeide, en zat vol vruchten, en toen ze rijp begonnen te worden, waakte hij nog ijveriger, en eindelijk waren ze helemaal rijp, en zouden ze de volgende dag geplukt worden. In die laatste nacht werd hij echter door slaap overmand, en sliep in. En toen hij ontwaakte, waren alle vruchten weg en alleen de bladeren nog over.

Toen beval de koning de tweede zoon een jaar lang te waken, maar hem ging het niet beter dan de eerste zoon. In de laatste nacht kon ook hij de slaap niet overwinnen en de volgende morgen waren alle peren er af geplukt. Ten slotte beval de koning Domoor een jaar te waken. En allen die aan het hof van de koning waren, lachten erom. Domoor echter waakte, en in de laatste nacht wist hij zijn slaap te overwinnen. Hij zag hoe een witte duif aangevlogen kwam, de ene peer na de andere afplukte en wegdroeg. Toen de duif met de laatste peer wegvloog stond Domoor op en ging de witte duif achterna. De duif echter vloog op een hoge berg en verdween opeens in een rotsspleet. Domoor keek om zich heen, en zag een klein grauw mannetje naast zich staan, tot wie hij sprak: ‘God zegen je’. ‘God heeft me gezegend op dit ogenblik door deze woorden van jou’, antwoordde het mannetje ‘Want jouw woorden hebben mij verlost. Daal af in de rots, daar zul je je geluk vinden’.

Domoor ging de rots binnen, vele treden voerden hem naar beneden, en toen hij onder in aan kwam zag hij daar de witte duif door spinnenwebben omwonden en verstrikt. Toen de witte duif Domoor zag, lukte het haar om los te komen en toen zij de laatste draden kapot getrokken had, stond daar een schone koningsdochter voor hem, die hij verlost had. Zij werd zijn gemalin en nam hem mee naar haar rijk. Hij werd koning over een machtig rijk en regeerde met wijsheid.

Zie ook de nieuwe pagina:  LEVENSLOOPVRAAGSTUKKEN EN BEGELEIDING

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin