Doordat ik het steeds weer zie bij anderen en bij mijzelf, ben ik langzamerhand gaan geloven dat de mens zich alleen werkelijk ontwikkelt door van crisis naar crisis te gaan. Een crises doet alles schudden op zijn grondvesten en kondigt een nieuw tijdperk aan, zoals Feniks die uit zijn eigen as herrijst en opnieuw geboren wordt. Een crisis heeft ook altijd te maken met verlies, met oude waarden achter ons laten, met de moed om oude banden te verbreken en alleen onze weg te vervolgen. Loslaten en verdergaan is dan het devies, als we alsmaar in het verleden blijven hangen en er aan gehecht blijven zullen we geen stap meer kunnen zetten in de geestelijke vooruitgang. Blijft staan dat we natuurlijk ook kunnen kiezen voor veiligheid en zekerheid en proberen langs alle stormen heen te laveren, zodat onze levensboot geen enkele averij oploopt en precies blijft zoals hij is.
Een groot probleem van onze tijd is dat heel veel mensen bevangen worden door onverklaarbare angsten en daardoor totaal verlamd worden, tot niets meer komen en amper nog de deur uit durven. Die angstmomenten kunnen zo heftig zijn dat daarna er een nieuwe angst bijkomt en dat is: de angst voor de angst. Angsten kunnen ontstaan door vele oorzaken uit het verleden en het heden en zijn ook best wel begrijpelijk gezien de staat van de wereld. Ik wil mij in het bijzonder richten op een oerangst van de mens: het sterven van het lichaam, het sterven van het ego.
Steeds meer mensen in onze tijd krijgen onbewust of bewust kundalini-ervaringen die een reinigende werking hebben op de ziel en een bewustzijnsverruimende werking op de staat van Zijn. Door een groeiend bewustzijn gaan we steeds meer ondervinden dat we helemaal niet blijken te zijn hoe we onszelf voorspiegelen naar en in de wereld. Dat er diep in ons een min of meer verwaarloosd wezen vraagt om aandacht, en in de mate dat we daar gehoor aan gaan geven zal dat ten koste gaan van ons opgebouwde ego. De angsten die hier ontstaan kunnen tweeërlei van aard zijn: 1. Het egodenken is nergens banger voor dan het verlies van zijn zwaarbevochten bestaan. 2. Het verwaarloosde wezen in ons begint zich benauwd en opgesloten te voelen en wil uitbreken.(I Want To Break Free)
Op het diepst van de crisis 
verliest de persoonlijkheid zijn greep op het bestaan en kijkt de dood in de ogen. De dood is ons laatste taboe waar we maar liever niet over praten en die we het liefst blijven ontkennen. Toch is de dood onze enige zekerheid waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen. We kunnen echter ook een andere dood sterven dan de puur fysieke, en door die ervaring weten we dat er geen dood bestaat, maar een voortdurende beweging van leven. De seizoenswisselingen laten ons ook steeds weer zien hoe het werkt.
Wakker worden tijdens het leven doe je door te sterven terwijl je leeft!
Het is een proces van voortdurend loslaten: Het verlies van materiële zekerheid is voor ons een grote zorg, maar dat is nog niets vergeleken bij het verlies van al onze verwachtingen, verlangens, idealen en dromen die we, door ervaring wijzer geworden, steeds meer achter ons laten, tot voorbij het laatste verlangen…. de leegte wacht. Het alledaagse denken verliest zichzelf in de leegte en wordt stil….doodstil.
Ik schrijf uit eigen ervaring en heb geleerd dat onze doorleefde ervaringen altijd door velen herkend worden als hun ervaring, wellicht in een andere vorm en setting maar toch herkenbaar. Daarom is het goed om ervaringen met elkaar te delen, omdat de weg dan minder eenzaam wordt en weer anderen hun ervaringen sneller zullen herkennen als die op hun pad komen en er dan beter mee om kunnen gaan.
Mijn grote crisis kwam nadat ik mijn idealen verloor en daardoor min of meer verweesd verder moest. Daar ik het ene ideaal na het andere moest loslaten, verloor ik tevens mijn enthousiasme voor het leven. De torenhoge verwachtingen over een ‘ideale’ maatschappij, de ideale relatie etc. waren voor mij een soort overlevingsmechanisme geworden om mij staande te houden temidden van de werkelijkheid. Het zijn eigenlijk ook laatste strohalmen die we angstvallig vast willen houden om niet in een lege afgrond te vallen, zoals bij mensen die doodgaan zien als een groot zwart gat, waar alles ophoudt te bestaan en dat is doodeng.
—Geloof, Hoop en Liefde, maar de grootste van deze is de Liefde. Die liefde is de grootste, want God zelf is liefde—
Geloof verzet bergen: als je echt ergens in gelooft is alles mogelijk. Hoop doet leven: zolang de mens hoopt op een beter leven en betere wereld is die mens doortrokken van leven. Deze twee grootmachten was ik nu kwijtgeraakt en de grootste van de drie voelde ik niet meer. Mijn zoektocht naar de broederschap op aarde was op een dood spoor beland. Ik viel in een diep gat, in een onvoorspelbare leegte waar ik geen raad mee wist. Zoals ik daarvoor om vijf uur opstond om enthousiast de dag te beginnen, zo bleef ik nu diep verscholen onder de dekens liggen. De wereld was toch blijkbaar niet veel anders dan die Jean-Paul Sartre vol walging beschreven had.
Op de een of andere manier voelde ik mijzelf niet meer en kon mij niet meer beleven door de hogere organen maar alleen nog door de zintuigen. Ik moest mij laten masseren om nog enigszins weet te hebben dat ik bestond. Grote stukken ging ik wandelen om de natuur weer te beleven als voorheen, maar ook die had zich teruggetrokken. Het deed mij niets meer en ik beleefde alleen maar een groot ongrijpbaar gemis.
Langzamerhand verloor ik volledig het contact met alles om mij heen, zelfs de Geest had zich teruggetrokken. Er kwamen geen heldere dromen meer en ik voelde de energie niet meer stromen. In de wereld verloor ik mijn broeders en vrienden omdat wij niets meer gemeen hadden. Er waren altijd veel mensen om mij heen omdat ik enthousiast was en vol plannen, maar nu verloren ze hun belangstelling omdat ik niets meer te vertellen had. Van het ene op het andere moment was ik een niet-weter geworden, waar ik mij terdege van bewust was. Ik wist niets meer voor mijzelf en ook niet meer voor anderen, laat staan voor de wereld. Mijn denken liet het ook afweten en ik kon uren zitten zonder dat er ook maar één gedachte omhoog kwam; in ieder geval ervoer ik dat zo. Je zou denken dat het een mooi gegeven was, dat we in de meditatie graag zouden willen bereiken, maar ook het mediteren zag ik nu als een zinloze bezigheid; leger dan leeg kun je immers niet worden!
Ik was altijd zeer betrokken bij de wereldproblematiek en probeerde op mijn manier door mijn werk en levenshouding mijn steentje bij te dragen. Ik las veel kranten en informatieve tijdschriften, maar toen, wat ik ook las, het raakte mij niet; de grootste gruwelen en voortgaande ellende in de wereld raakten mijn ziel niet meer aan. In de avond voor de tv met de welbekende zak chips; ik liet alles over mij heen komen en verveelde mij wezenloos, geen film of wat dan ook maakten ook maar enige indruk. Wel zag ik de ongelooflijke domheid van al die spelletjes en die gewelddadige films en al die zinloze praatprogramma’s. 
Ik bleef gewoon zitten en maakte mijn tijd vol en was blij als ik om half elf met goed fatsoen naar bed kon. Ik probeerde nog wel eens naar muziek te luisteren of een goed boek te lezen, maar het haalde niets uit. Het bleven klanken en woorden die niets met mij van doen hadden.
Als mensen mij belden voor hulp stelde ik het zo lang mogelijk uit om hen te ontmoedigen, als het doorzetters waren luisterde ik naar hun verhaal en vond het allemaal zo klein en dacht: “Waar zijn ze in Godsnaam mee bezig, die arme sloebers, wat een treurnis en zinloos bestaan.” Toch kwam ik dan even uit mijn hol en voelde weer medelijden en kon ze toch weer even verder helpen.
Het enige waar ik nog echt door ontroerd kon worden waren mijn kinderen en alle kinderen van de wereld. Als een baby of klein kind mij aankeek voelde ik tranen opwellen van ontroering. Kleine kinderen waren werkelijk nog het enige wat ik als waar en echt kon ervaren en ze appelleerden blijkbaar aan iets dat nog diep in mijn ziel verborgen lag. Alle volwassenen, inclusief mijzelf, vond ik onwaar, toneelspelers die hun rol ook nog erbarmelijk slecht speelden. In de bioscoop of tijdens een concert viel ik in slaap, na heel lang geprobeerd te hebben mijn ogen open te houden. Ik had best wel het een en ander gelezen over het Niets, maar dat het zo afschuwelijk kon zijn was ik mij toen nog niet bewust.
Nu ik het bereikt had voelde ik mij een zombie, zonder handen en voeten en zonder enig houvast. In bed smeekte ik om hulp en riep alle engelen en Goden aan, maar ook zij bestonden niet meer voor mij, er was alleen maar leegte en dodelijke stilte, door niets te vullen. Ik begon te geloven dat mijn hele leven een grote illusie was, niet alleen mijn leven, maar alle leven.
Ik heb tijdens mijn leven dagboeken vol geschreven waar ik wel een paar boeken mee zou kunnen vullen. Als ik nu ging zitten en wat opschreef bleef ik bij de tweede zin steken; het waren nietszeggende, betekenisloze lege woorden. Wanhopig eindigde ik met de woorden: Niets –Leegte, maar zelfs deze woorden verdwenen en losten op in hun eigen niet-zijn.
Een gedichtje uit die tijd:
NIETS
Niet meer zijn
Te zijn in het niets
Des te meer te zijn in mij
Tot ook ik ben
In het Niets
Zal er toch nog
Iets blijvends zijn ?
De basis van ons bestaan is een wankele basis, omdat hij opgebouwd is uit angst. Angst voor de dood, angst voor het onbekende, angst voor de grote leegte, angst voor het kwetsbare lichaam; al met al zijn we verschrikkelijk bang om ons ego te verliezen. Ons leven lang hebben we gebouwd aan een idee over onszelf en daar houden we ons angstvallig aan vast. Johannes zei het al: “Hij moet groeien maar ik moet afnemen.” Afnemen doen we door onszelf minder serieus te nemen en bewustzijn te ontwikkelen voor wie we echt zijn. De ervaringen in het leven bouwen eerst aan een sterk ego en als dat zijn hoogtepunt bereikt heeft, helpt het leven ook weer mee om het af te breken. Het probleem is dan echter dat we ons al zo met het ego vereenzelvigd hebben, dat we het met geen mogelijkheid meer los willen laten. Halsstarrig blijven we volharden in ons harnas en vallen iedereen aan die ons bouwwerk eventueel zou kunnen aantasten. In iedereen zien we potentiële vijanden, we verharden en denken over alles wat we doen lang na en wikken en wegen de risico’s. We worden tot gevangenen van ons eigen denken en alle spontaniteit bannen we uit ons leven.
Spontaniteit is eerst handelen en dan de gevolgen aanvaarden en ervan leren. Daar is moed voor nodig, maar bovenal een soort blindelings vertrouwen in het leven zelf. Dan gaan we leven en handelen vanuit intuïtie i.p.v. uit het starre denken. Het bijzondere is dat we bijna allemaal houden van, en ontroerd worden door, spontane en enthousiaste mensen en zeker niet door de berekende denker. De denker staat langs de kant en die zegt: “Ik zei het je toch en waarom doe je het dan?” Dat heb ik vaak gehoord van mensen die mij dachten te kennen, maar die mijn weg niet konden volgen. Dat je los van het verstand, dat alles al denkt te weten, toch de weg blijft volgen van het hart en steeds weer nieuwe ervaring, heeft iets absurds en ik moet toegeven…… het is dodelijk vermoeiend.
Ik werd ziek, kreeg koorts en vreselijke hoofdpijnen. Na een bepaalde periode ging ik iedere dag een paar uur werken om de verbinding niet te verliezen, maar de ziekte week niet. Eten kon ik bijna niet en werd min of meer gedwongen tot vasten, met als mogelijk resultaat dat ik allerlei heldere en inzichtgevende dromen kreeg. Ook beleefde ik een enorme strijd in en om mij heen en er werd vreselijk aan mijn ziel getrokken. Ik nam deze strijd waar en voelde mij geen deelnemer maar een soort willoos slachtoffer. In het nachtbewustzijn werd ik steeds meer wakker en zelf deelnemer aan het proces.
Ik sliep in met de vraag of ik op de goede weg was en of ik het ook wel goed begreep.
—–Na sluitingstijd ging ik een soort dierentuin in. Ik moest eerst langs een angstaanjagende poortwachter die mij zeer kil benaderde, ik voelde zijn koude uitstraling. Ik ging langs hem heen en voelde dat hij niet van plan was mij er weer uit te laten. Ik liep door een donkere gang en ging door een deur naar buiten. Het was daar heel duister en het krioelde er van de varkensachtige wezens; vette, logge dieren die op en over elkaar heen hingen. Ze likten aan mijn voeten en wilden mij bespringen. Het was enkel en alleen dierlijk en zintuiglijk. Ik voelde mij zeer onbehaaglijk en liep snel verder de tuin in en wist dat ik heel goed moest opletten.
Daarna draaide ik mij abrupt om, daar ik voelde dat ik hier niets meer te zoeken had.
Ik liep naar de uitgang en zag daar allerlei dode dieren liggen tussen de andere gedrochten. Ik deed boos mijn beklag bij de oppasser omdat hij ze daar liet liggen. Hij werd zeer kwaad en lachte mij daarna hatelijk uit. Ik liep snel door naar de hoofduitgang waar de poortwachter mij tegenhield. Hij kwam dreigend op mij af, hij was ongeveer twee maal zo groot als ik en toch voelde ik geen angst.
Maar wel een grote woede, ik voelde mij verraden! Ik tilde de poortwachter op en slingerde hem in een hoek en zei hem, dat ik zijn verraad en bedrog doorzien had.
Ik liep weg het licht tegemoet.——
Hier komt ook de zogenaamde- Wachter op de drempel- naar voren. De zelf geschapen gestalte van alle wandaden uit onze levens. We kunnen hem pas onder ogen komen als hij als het ware buiten ons getreden is. Hij was altijd onbewust, maar nu kan hij bewust worden en zien we een zelf geschapen geestelijk wezen ontstaan uit het verleden.
Daarachter de zintuiglijke fysieke wereld in de vorm van varkens en gedrochten. We kunnen pas over de drempel als we voldoende moed en kracht hebben verzameld om hem(onszelf) onder ogen te komen. In de beelden zien we mijn boosheid, omdat ik opeens bewust de zintuiglijke wereld doorschouwde en mij bedrogen voelde voor het levenslange geloof in het fysieke, zintuiglijke bestaan. Daarna keerde ik mij om…. terugverwezen naar de wereld om een nieuwe verhouding te vinden met het aardse bestaan.
We zijn al zolang gevangen in die kringloop van leven en dood, en lopen zelfs nu het gevaar tot een soort totale dood: de dood van het lichaam én de geest!
Maar door zo’n ontmoeting kunnen we deze gestalte bewust veranderen en zijn daar dan zelf volledig verantwoordelijk voor. De aarde is daarvoor het werkterrein en vluchten kan niet meer. We zien, voelen en weten in het vervolg direct wanneer er iets verkeerd gaat in woorden en daden en kunnen het dan, bij voldoende bewustzijn, direct herstellen. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat we allemaal een dergelijke ervaring bewust meegenomen hebben uit de nacht, wil niet zeggen dat het niet plaatsgevonden heeft. Dat kunnen we ervaren aan de mate waarin we steeds beter in staat zijn ons in te leven in de anderen, ons empatisch vermogen steeds sterker ontwikkelen, en dat we in het vervolg bijna direct in onszelf voelen en weten dat we het wezen nog lelijker of…. mooier hebben gemaakt. In feite worden we daardoor onze eigen verlossers.
Deze beelden en het daaruit ontstane inzicht gaven mij mijn levensmoed langzamerhand weer terug. Ik begreep dat we de wereld vanaf de buitenkant slechts in zeer geringe mate kunnen beïnvloeden en dat de wereld alleen verandert in die mate dat het individu aan zichzelf werkt. Het belangrijkste is dat we de muur afbreken die we rond ons ware zelf hebben opgebouwd. Ruimte geven aan wie we werkelijk zijn en het denken terugverwijzen naar zijn plaats….we zijn niet het denken! Buiten het denken is geen angstaanjagende leegte maar een stromende bron. Broederschap is dan ook vooral een innerlijk proces, een groeiend bewustzijn dat we allen verbonden zijn en voortkomen uit dezelfde bron, niets en niemand uitgezonderd.
I Want To Break Free
Zie ook: Kracht en vertrouwen versus Angst het innerlijk gebed. //
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
11 februari 2015 om 14:36
De leegte is treffend in beeld gebracht door de schrijver Michael Ende. In het boek ” het oneindige verhaal” schetst hij een leegte die zich als een zwarte vlek of nog beter gezegd als een niets verspreid en daarbij alle fantasie doodt. Het merkwaardige is dat niet alle mensen er bang voor zijn en er voor vluchten,maar dat er ook mensen zijn die dansend als lemmingen zich zelf in dit niets in deze leegte willen werpen als het ware om zichzelf op te lossen. Dit boek is nog steeds een echte aanrader met zeer rijke beelden.
13 februari 2015 om 17:16
//Het merkwaardige is dat niet alle mensen er bang voor zijn en er voor vluchten,maar dat er ook mensen zijn die dansend als lemmingen zich zelf in dit niets in deze leegte willen werpen als het ware om zichzelf op te lossen.//
Waar staat dit beeld voor jou voor??
Dank!
Jan
13 februari 2015 om 17:40
Jan, dat beeld staat voor mij voor nihilisme, zelfvernietigingsdrang. De beschrijving is dan ook nog zo, dat ze in colonne en met stuiptrekkende bewegingen (dus dans is nog een te mooi woord) , pathologisch geobsedeerd als in een roes zich hieraan overgeven.
13 februari 2015 om 20:23
Ik heb het boek ook al een paar keer gelezen maar dit zag ik even niet meer zo duidelijk voor mij, of zag het over het hoofd omdat het beeld niet zo duidelijk tot mij doordrong. Bedankt dit is een mooie uitleg!
Groet!
Jan.
10 februari 2015 om 16:39
Even ter versterking voor de zielen die zich gevangen voelen in niemandsland :
Een stukje uit een verhandeling van Rudolfs Steiner over de Christelijke Inwijdingsweg:
Onderweg naar deze geboorte kan het gebeuren dat de inwijdeling op dwaalwegen terechtkomt. Dit is onderdeel van de inwijding en haar risico’s. Het kan gebeuren, zo beschrijft Steiner het, dat de ziel haar ankerpunten in de zintuiglijk waarneembare wereld al heeft losgelaten, maar zich nog niet in de wereld van het geestelijke heeft verankerd. Dan komt de mens in een soort niemandsland terecht. ‘Hij lijkt dan in een leegte te zweven. Hij komt zichzelf als gestorven voor. De oude waarden zijn verdwe- nen en er zijn nog geen nieuwe voor in de plaats gekomen. De wereld en de mens zijn voor hem niet meer voorhanden.’
10 februari 2015 om 08:55
Zo herkenbaar dank je voor het delen juist op dit moment.
Een mijmering van mij over dit proces wat ik in woord probeerde vorm te geven.
Sterven en leven
Elke dag sterf je in je leven een beetje door het loslaten van gehechtheid aan persoonlijkheid, vorm, angst enz.
Uiteindelijk wanneer de gehechtheid steeds meer oplost door het vele sterven, besef je dat je leven het sterven bleek te zijn, waardoor angst om te leven of sterven oplost .
Door het sterven komt de ware betekenis van het leven bloot te liggen.
Het eeuwige leven /aanwezig zijn.
Warme groet Sparkle.
10 februari 2015 om 23:41
Sparkle……Mooi zoals jij dit verwoord.
Het is ook een geruststelling dat je weet dat velen eerst die weg van de leegte ondergaan en dat je door zo een citaat toch weer op de been geholpen kan worden en blijkt vorderingen te maken op het geestelijk pad.
11 februari 2015 om 21:08
Hai Leone
Het mooie van delen van ervaringen is dat we naast elkaar kunnen lopen .
Als we dit kunnen doen zonder oordeel en in openheid door vertrouwen van dat wat er is. Waarin onze focus/handelingen niet is Hoe iets moet gaan . Vanuit een weten niets gebeurt voor niets. Soort van overgave van het moment.
Ik vind het erg bijzonder deze site ook door de herkenning en de openheid en eigenheid waarmee het geschreven is. Kan hier echt iets van leren.
Warme groet Hen.
10 februari 2015 om 18:46
Hi Sparkle,
Mooi! Wellicht een idee om het op het prikbord te plaatsen?
10 februari 2015 om 20:06
Hai Jan
Ik weet niet precies wat je met prikbord bedoeld. Hier of op N.S?
Jouw schrijven raakte me wel. 🙂
Stel dat het niets en het alles een illusie is van wat de mind ons voor houd. Met de bij behoorde angst in het duale? Wat is dan die leegte en wie ervaart die leegte?
Dat na het passeren /overgave aan van deze staat een versmelting met alles overblijft (kan niet het juiste woord vinden wat die staat beschrijft)
W. Gr Hen
10 februari 2015 om 23:25
Beste Sparkle, Hen,
Ik bedoelde hier op het prikbord.
Ik had een vriend die altijd zei: “stel dat alles een illusie is, alles waar we over praten…..dat was zijn voortdurende angst dat waar hij in geloofde en blij van werd ook niet waar zou zijn.
Hij kreeg alles wat hij las ook niet uit zijn denken, en het denken kan niet begrijpen wat jij versmelting noemt. Het probleem is dat het eigenlijk niet te verwoorden is.
Groet!
Jan.
11 februari 2015 om 12:26
P.s zag nu pas het prikbord hier
11 februari 2015 om 12:25
Smile alle dingen die onvergankelijk zijn zijn niet te vatten in woorden.
Alle woorden die we daar voor gebruiken zijn slechts een uiting van de mind om het te begrijpen. Soort van controle over. Toch kunnen we dit gebruiken in ons voordeel als mens zodat we een balans kunnen creëren .
Gr. Hen
10 februari 2015 om 08:16
Het depressiegevoel van dat niets je meer interesseert wat er buiten je gebeurt is moeilijk te omschrijven. Het is een gevoel van totale leegte., maar ook een gevoel van zinloosheid , van waar doe ik het allemaal nog voor. Alles loslaten om op een punt van totale depressie te komen. Alles wat mij negatief beinvloedde verdween, maar ook alles wat mij positief beinvloedde. Gewoon overal ergens naar kijken zonder dat er iets gebeurde of losmaakte in mijzelf. Het onbegrip van de buitenwereld. Het gevoel van in de wereld staan zonder er nog langer deelnemer in te zijn.Dat was echter nodig om ruimte te maken voor dat wat we werkelijk zijn. De werkelijke liefde die zich openbaart via het lege zijn en waarin we ineens ons zomaar gelukkig kunnen voelen zonder aanwijsbare reden. Het thuis zijn ervaren. Ware liefde en eenheid die zichzelf alleen via deze totale leegte kan openbaren. Als we bereidt zijn om onszelf totaal weg te cijferen en alleen ons nog richten op de bron in onszelf, waar we niet langer tegen de mens praten wat slechts het omhulsel is, maar praten tegen de zuivere liefdesbron, waarin we leven en die tegenover ons staat in de ander
De ander hoewel het lijkt of deze tegen ons praat ,maar slechts spreekt tot zijn eigen spiegelbeeld opgeroepen door zijn eigen Goddelijke kracht. Langzaam vervuld Het Goddelijk licht mijn leegte waarin de blijheid en vreugde langzaam zichtbaar wordt aan anderen. Het licht dat we allemaal zijn en uitstralen naar alles en iedereen. Toch aanwezig in de wereld, maar nu stralend vanuit onze werkelijke bron en we stralen dit licht en deze vreugde uit naar alles in onze omgeving. We vragen ons niet langer af of iemand het waard is, want we kennen nu onszelf en daarmee de ander. Aanwezig zijn in de bron van liefde en het laten gebeuren is het enige nog waar we ons mee bezig houden. Het is God mijn Vader die zich door mij openbaart, ik ben zijn instrument, Zijn volmaakte liefde die door mij heen de wereld in stroomt. U bent mijn blijheid en vreugde U bent voor mij wat ik voor de wereld mag zijn.
14 februari 2015 om 10:22
Bedankt Richard voor mooie uitleg en eigen ervaring. Dat geeft hoop voor de zoekenden zoals ik.
8 februari 2015 om 08:42
Beste Catana……..Zie ook het onderstaande artikel, dat zal je denk ik aanspreken en kunnen helpen:
https://deverwanten.nl/kracht-en-vertrouwen-versus-angst-het-innerlijke-gebed/
6 februari 2015 om 11:55
Zeer herkenbaar proces! In het eerste gedeelte lijkt het net of er iemand mijn ervaringen heeft opgeschreven. Alleen de beleving en de reacties op de doorgemaakte ervaringen en het lot zijn anders. Dat komt natuurlijk omdat iedereen zijn eigen unieke (positief en negatief) persoonlijkheid heeft.
Het tijden vertoeven in de zinloosheid en het niets zijn zeer herkenbaar.
Bij mij begon het met zware depressies waarin al het in het leven opgebouwde kennis en kunde oplosten in het niets (ook mijn reputaties). Hoewel ik buiten slechte periodes om bleef werken kon ik het niet meer, had er geen belangstelling en goede motivatie meer voor. Het voelde alsof ik helemaal werd weggevaagd.
Ik was voortdurend depressief. Het leek of ik totaal werd opgeslokt door het duister. Daarop volgend kwam ik in de leegte (dagen met en zonder depressie). Maar depressie = pijn en kan alleen ontstaan als men ook perioden van welbevinden kent (principe van dat de nacht niet zonder de dag kan bestaan). Het gevoel van leegte werd door mij ervaren als nog erger als de depressies. En dat is het ego wat dat doet, want dat is weggevaagd en “het nieuwe” is nog niet. Zodat men het gevoel krijgt een drenkeling in de oceaan te zijn die tijden rond dobbert zonder een vaste wal te zien. Ja ik had regelmatig het beangstigende gevoel te zullen sterven, niet levensvatbaar te zijn. Er was geen toekomst! En toch waren er regelmatig tekenen, ingevingen, om weer een weg te vinden.
Hé, er is iets! Kan ik daar op vertrouwen? Maar dat is toch niet de weg van het ik?
Buiten mijn wil om (die ik niet volledig had beheerst met mijn controle zucht!) gebeurden er dingen die mij weer wat hoop gaven en mij weer iets perspectief gaven ook al kon dat de dag daarop totaal weer anders zijn. Vaak ging het via ingevingen in gedachten. Zoals die keer dat ik op de bodem van een depressieve bui ineens op dat door jou (Jan) aangehaalde 1 Korinthe 13 over de liefde kwam. En toen ging mij een licht op! Die tekst is glashelder…al ben ik weet ik niet wat of kan ik weet ik niet wat, maar heb de liefde niet. Het heeft geen waarde, ik ben niets! (vrije vertaling van de tekst door mij). In een goede periode dacht ik dat ik door wat wilskracht mij zo blijvend uit mijn benarde situatie kon bevrijden. Maar dat was niet zo. Pas nu werd het echt menens en werd ik mij bewust van mijn onhebbelijkheden, mijn schaduwzijde. Die als een loden last op mij neerdrukte en waaruit ik mij niet kon bevrijden (het leek of ik in een moeras zat, hoe harder ik trappelde om er uit te komen, hoe dieper ik vast kwam te zitten). Want dit was ik toch ook, daar kon ik niet meer om heen!
Hoe pijnlijk ook, het stelde mij steeds beter in staat objectief (mogelijkheden en onmogelijkheden) naar mijzelf te kijken en mijn plaats te zoeken in de mensengemeenschap. Mijn taak zal dienend zijn. Het niveau (of het nu eenvoudig handwerk is of een maatschappelijk verantwoorde leidinggevende baan) waarop dat gebeurd maakt niet uit, het gaat om de eigen innerlijke houding waar op men de dingen doet!
Pas recentelijk ben ik in een soort flow (niet manisch) gekomen. Daartoe moet ik inzicht in de dingen krijgen en daar zelf vorm aan geven, dus een zgn vrije weg via het ik! Ik hoef niet meer, zoals de afgelopen jaren, via mijn eigen nuchtere denken mijn plannen vorm te geven (die toen ook vaak mislukten of tot niets lijden en tevens inspiratieloos waren). Die inspiratieloosheid horen inderdaad bij die “periode van het niets”. Maar het lijkt er nu sterk op dat ik meer inzicht krijg in de dingen achter de gebeurtenissen en daardoor meer sturing kan geven in de gewenste richting, mensen kan enthousiasmeren en tot praktische oplossingen (in samenspraak en -werking met anderen) kan komen bij problemen. Hoewel men hier altijd bedachtzaam mee om moet gaan natuurlijk).
8 februari 2015 om 08:39
Bijlage:
Dank je Catana
Doordat ik het steeds weer zie bij anderen en bij mijzelf, ben ik langzamerhand gaan geloven dat de mens zich alleen werkelijk ontwikkelt door van crisis naar crisis te gaan. Ook bij jou zie je wat een innerlijke omwenteling en verandering het teweeg brengt, het is enorm zwaar maar blijkbaar de moeite waard gezien vanuit geestelijk oogpunt. Je beschrijft mooi dat je door inzicht nu meer sturing kan geven en daar gaat het denk ik om…dan neemt langzamerhand het bewuste Ik het over.
De leegte is zwaarder dan de depressie….zo heb ik dat ook ervaren, dat moet je echt meegemaakt hebben om te begrijpen.
Ik wens je veel kracht en energie toe en enthousiasme betekent niet voor niets
‘In God zijn’. Ook een goede oefening is de Ik Ben oefening..innerlijk herhalen.
Hartelijke groet!
Jan.
6 februari 2015 om 14:14
Dank Catana voor dit verhaal Het is herkenbaar. In het niets te vertoeven is een weg die we allemaal eerst moeten gaan om verder te kunnen komen.
Hartelijk groet,
Leonie
6 februari 2015 om 17:03
Sluit aan bij de keuze van beste spirituele boek : http://www.cpnb.nl/extranet/2015/mvds/nieuwsbrieven/publiek-03.html?utm_source=MailingLijst&utm_medium=e-mail&utm_campaign=06-02-2015
Alhans qua titel, de inhoud heb ik niet gelezen. Liefdesbang- overwin verlatingsangst en bindingsangst.
5 februari 2015 om 15:02
Dag Jan
Het deed mij denken aan een prachtig lied van Stef Bos.
Bedankt voor het inzichtgevende artikel…..ga het nog wel even rustig opnieuw lezen.
6 februari 2015 om 08:43
Elisabeth…echt willen leven is inderdaad een levens-kunst!
Peter….bedankt voor de mooie muziek..ik zal het ook in de muziekbibliotheek plaatsen.
Groet!
Jan
6 februari 2015 om 15:33
idealen (en ego) versus angst? Je noemde je in een reactie aan mij, zelf nog onlangs ‘meer een idealist’ Ik zie zelf idealen als tijdelijke richtsnoeren, waar niets mis mee hoeft te zijn. Ja die crisis beschrijf je duidelijk. Het gekke is dat ik me zelf bedrogen voelde door de huichelachtigheid van velen met een ‘geestelijk’ bestaan. Daar bedoel ik niet jou mee, maar ik wil alleen maar zeggen, dat jouw verhaal, niet ons verhaal en niet ook automatisch mijn verhaal is. Omdat jij spreekt over: ‘ons opgebouwde ego’ enzo. Jij komt mij over als iemand die (te) lang in idealen en ‘ego’ heeft geloofd. (Angst voor de dood, angst voor het onbekende, angst voor de grote leegte, angst voor het kwetsbare lichaam)
De zelf geschapen gestalte van de wandaden in ons leven. Ja daar heb ik ook wel eens last van. Die heeft voor mij meer te maken met een ‘opgelegd keurslijf van geestelijk leven’
In ‘iedereen’ potentiële vijanden zien’, ja dat heb ik zelf nu ook wel gehad. Ja de muur afgebroken, geen zondebok meer. Uitgebroken. Heb meer het gevoel niet meer ‘vrij’ te hoeven zijn. (ben het ook wel) Ja dood gaan accepteer ik nu wel. In feite ga je niet dood, omdat dat bij het leven hoort. Het hoort er bij, m.i.. Door het leven zelf, ben je dus al zeker van de dood. Als het zover is, is het zover. Het is fijn als je in vrede kunt gaan rusten en hoe dan ook klaar bent als de dood je gebeurd. In ieder geval bedankt voor het delen. Het gaf mij weer aanleiding om te ‘denken’ De leegte, het doorschouwen van het leven enzo. Uiteindelijk is het je neerleggen bij alles en iedereen. En zo je eigen ‘bijdrage’ leveren of de schakel zijn. En dood gaan we toch als onderdeel van dit leven. En we gaan niet dood als we ook niet geboren zijn. Dat is rustgevend. 😉 Toch wil ik nog wat in dit leven. Iets achterlaten? Voor wie? Voor mezelf? Ik ga vandaag maar weer gewoon verder met het leven, als God het zo wil 😉
Ik merk nu dat ik zelf toch best wel graag een soort wandelende tekstjes schrijf. Sta op, neem je bed op en wandel? hoe was het ook al weer ? ;-))
6 februari 2015 om 15:37
Bedankt voor je reactie..
Dat van die idealen had je goed onthouden…
Ik heb ook niet willen beweren dat idealen niet goed zijn, maar meer dat ikzelf er zo in leefde dat ik de werkelijkheid uit het oog verloor.
Maar ondanks dat hoort het wel bij mij om de wereld wat mooier te willen maken dan die is.
Overigens beschrijf ik wel iets van al weer lang geleden, ik beschreef het omdat nogal veel mensen mij schrijven over hun angsten. Je kunt dan raad geven, maar nog beter is om jouw eigen ervaring er tegenover te stellen omdat we allemaal mensen zijn en vaak min of meer de zelfde dingen tegenkomen op ons pad.
Groet!
Jan
5 februari 2015 om 14:56
Een weer heel mooi en ook intiem portret , het is inderdaad zo herkenbaar!
Het hoort bij ons leven om werkelijk te willen leven, toch? We krijgen niets zomaar aangereikt op een goudschaaltje. Bijzonder beeld van het verwaarloosde wezen dat wil uitbreken….en de muziek van Queen. De andere ook goed gevonden van de gedrilde kinderen in het denken, steeds verder af van wie ze zelf zijn.