De Verwanten

Ik heb al een poosje niet meer geschreven op dit blog omdat ik mij op dit moment meer een ontvanger voel dan een gever. Het is advent-tijd, de stille tijd voor kerstmis.

In de tijd dat ik nog een drukke zaak had was het juist in die tijd ongelooflijk druk en verre van stil. 
Het was dan heel moeilijk om ook maar iets van een kerstgevoel toe te laten, en op de dagen zelf kwam de vermoeidheid los. Daar lag voor mij de uitdaging, om mijn evenwicht te bewaren temidden van al die drukte.
Ik zag de opgejaagde blik in de ogen van de mensen die vooral bezig waren met zich ‘voorbereiden’ op het kerstfeest. Zij liepen rond met boodschappenlijsten en beklaagden zich ondertussen over al het werk dat zij weer op hun hals haalden. Blijkbaar was het onmogelijk om het anders te doen. Je wilt toch juist met het kerstfeest aan de hoge verwachtingen van jezelf en de anderen voldoen. En toch blijf je ieder jaar weer met een zekere teleurstelling achter. Een onbestemd gevoel van iets gemist te hebben.
Daarom probeer ik juist in deze tijd leeg te worden zodat er stilte in kan stromen.
Bedenk dat het een bijna onmogelijke opgave is als je gezegend bent met zoveel kinderen en kleinkinderen als ik. Toch durf ik de vraag aan de orde te stellen of het nu echt noodzakelijk is om de kerstdagen al etend en drinkend door te brengen. Moeten al die verschillende karakters nu echt ieder jaar weer op komen draven bij hun (overspannen) ouders en grootouders.
Het is vaak zo’n dwingende vorm van gezelligheid die zich af dient te spelen rond de kerstboom.
We vergeten ook dat ouders en hun kinderen in een andere tijd leven en dat het een illusie is dat we elkaar kunnen blijven vermaken en opvullen.
In de grond van de zaak is de kans groot dat we elkaar aan het vervelen zijn, maar dat vooral niet laten merken.
Wanneer heeft iemand de moed om de kinderen te verlossen van zo’n plichtpleging, en daarmee zichzelf te bevrijden van de kerststress. Toe te komen aan een kerstbeleving die past bij de leeftijd en het bewustzijn. Dat kan zeker ook een samenkomen van mensen zijn die dat in de geest van een ware kerstbeleving willen doen.
Het kan allemaal wat kil en verstandelijk overkomen maar dat is niet mijn bedoeling. Ik gun iedereen zijn of haar kerstbeleving op de manier die past bij de verwachting die men er van heeft.
Dan is het ook mogelijk om respect op te brengen voor de manier hoe iemand dat wil inrichten, hoe wezensvreemd dan wellicht ook, en elkaar te vertellen over de beleving. Dan kunnen we van elkaar leren, i.p.v. dat we elkaar iets ontnemen.
Bij het ouder worden groeit, als het goed is, het bewustzijn dat er iets in onze ziel geboren wil worden.
Het vraagt van ons een zekere voorbereiding om alles klaar te maken om het nieuwe te ontvangen. 
Zo’n proces vraagt leegte, stilte en inkeer. 
Hoe wonderlijk dat dit totaal tegengesteld is aan het kerstfeest zoals wij dat gewoontegetrouw nu al zo lang volhouden. Het is alsof er alles aan gedaan wordt om nu juist die stilte en ontvankelijkheid te verdrijven.
Daarom vraag ik om begrip voor mijn schijnbaar egoïstische gedachten. Maar ik ben mij bewust dat ik in een levensfase ben aangeland waarin ik mag opkomen voor de behoefte van de ziel, en niet grenzeloos nodig ben om de leegte van de ander op te vullen.
Vanuit de wetenschap: hoe meer je innerlijk vervuld bent, hoe minder afhankelijk van de buitenwereld. Dat gun ik iedereen en is daarom mijn kerstwens. De vervulling komt van binnenuit, het is de geboorte van het licht in een donkere nacht. Wil niet zeggen dat met de familie bij elkaar zijn op kerstavond of met kerst niet heel goed en mooi kan zijn. Maar wellicht kan het wat eenvoudiger, wat meer ontspannen, zonder al te hoge verwachtingen.

Onlangs kwam mij een parabel onder ogen van Epictetus (Romeinse filosoof uit de tweede eeuw na Christus)  over onthechting. Het staat los van het bovenstaande maar is toch mooi genoeg om te vermelden:

Wanneer een schip tijdens een zeereis voor anker gaat, ga dan aan wal om water te halen en om wat wortelen en schelpen te verzamelen. Maar je moet wel altijd het schip in de gaten blijven houden en voortdurend om je heen kijken, want zodra de kapitein roept, dan moet je daar gehoor aan geven en alles achterlaten, wil je niet als schaap worden behandeld en vastgebonden in het scheepsruim worden gegooid.
Zo is het ook in het menselijk leven. En als je er, in plaats van schelpen en wortelen, vrouw en kinderen vindt, laat dan niets je weerhouden om die te nemen. Maar als de meester roept, ren dan naar het schip en laat alles achter, zonder om te kijken.
En als je op leeftijd bent, blijf dan te allen tijde in de buurt van het schip, want stel je voor dat de meester roept en je bent niet klaar.

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin