Beste vrienden/verwanten,
Na een periode van afwezigheid wil ik de draad weer oppakken en jullie, abonnees en belangstellenden, wat ‘bijpraten’ over de belevenissen van de afgelopen periode.
Zoals reeds vermeld ging ik met mijn buscamper op stap om het innerlijke gevoel van vrijheid en innerlijke stilte te toetsen aan de wereld, of liever gezegd: gehoor te geven aan de innerlijke roep tot onafhankelijkheid, stilte en in verbinding zijn.
Het eerste fenomeen is eigenlijk al een bedenkelijk verlangen, omdat een streven naar onafhankelijkheid maar al te vaak leidt naar egoïsme. Beter is te spreken over wederzijdse afhankelijkheid, omdat geen enkel individu volledig onafhankelijk kan zijn omdat het onherroepelijk ingebed is in een geheel van samenwerkende en samenlevende mensen. Nog uitgebreid met de krachten en schoonheid van de natuur en een ons omringende geesteswereld. Dat bewustzijn creëert een houding van dankbaarheid en verantwoordelijkheid. Door de klimaatverandering, de uitbuiting van de aarde heeft zijn grens bereikt en slaat nu op vele fronten hard terug, wordt de mens daar in deze tijd uitdrukkelijk mee geconfronteerd. Daarom is in verbinding zijn, bewust in verbinding zijn een grote stap in de ontwikkeling van de individuele mens.
Wat ik in mijzelf bemerkte was een grote behoefte aan stilte, een onrustig zoeken naar zo’n ideale plek. Soms vond ik opeens zo’n unieke plek waar het nog stil was, maar ze zijn echt zeldzaam, omdat er bijna altijd wel een drukke weg hoorbaar is, laag overvliegende vliegtuigen, grasmaaiers, bladblazers, of een boer die een enorme akker gaat ploegen, of tot laat heen en weer aan het rijden is om het hooi nog net voor de regen binnen ter halen.
Zoals in alle buurten herkenbaar: de feestjes die in de aaneengesloten tuintjes gegeven worden, met muziek op de achtergrond, en de luide gesprekken die tot diep in de nacht doorgaan, omdat zij daar recht op menen te hebben als echte onafhankelijke mensen. Dit is op de camping niet anders: hoed je voor campers en caravans die dicht bij elkaar gezet worden omdat het gezellig is, en voor groepen die volkomen in zichzelf gekeerd zijn rond een idyllisch kampvuur of barbecue, voor overspannen ouders die zich verheugd hebben op een ontspannen en vredige tijd.
Bij menig camping teleurgesteld weggereden, omdat het lawaai ook in de nacht onverstoorbaar doorging. Eigenlijk is er geen bedroevender oord dan een camping waar mensen in een rondje op een grasveld staan met een trampoline in het midden als de ‘heilige graal’ van het vermaak. Dan zijn er ook de vijftig plus campings waar de kinderen het liefst geweerd worden, het is rustig maar o zo bejaard… van wij oudjes onder elkaar.
Zelf koos ik voor de natuurcampings uit het zogenaamde groene boekje die veelal meer ruimte bieden en minder gecultiveerd zijn, zoals de campings van staatsbosbeheer, bij de boswachter. In feite ben ik geen mens voor het campingleven, omdat ik geen talent heb voor gezelligheid en graag met rust wil worden gelaten. Het is zo’n wonderlijk verschijnsel dat als ik mijn plekje ergens in een uiterste stille hoek gevonden heb er binnen no time een caravan of camper pal naast mij gezet wordt.
Doordat ik de luxe heb om in het voor en naseizoen op stap te kunnen gaan lukt het soms om een stille plek te kunnen vinden tot het weekend, want dan stroomt het weer vol met de weekend kampeerders.
Je kunt ook naar Frankrijk, Spanje of andere bestemmingen reizen, maar dat is aan mij niet besteed, omdat grote afstanden overbruggen op drukke snelwegen voor mij ondoenlijk is.
Weet je wat ook een echt probleem van geestelijke ontwikkeling is: dat je steeds gevoeliger wordt, meer doorlaatbaar als het ware, je huid wordt dunner. Waar jij lawaai hoort, hoort een ander wat geroezemoes, wat jij druk en overspannen vindt, is voor de ander gezellig, als jij drukke steden begint te vermijden organiseert de ander een stedentrip, waar jij problemen krijgt met de spijsvertering en goed op je voeding moet letten, kent de ander geen enkele beperking, waar jij je druk maakt over de ons omringende straling is dat voor de ander de weg naar onbegrensde mogelijkheden, etc.,etc.. Voor de ander zijn de zogenaamde spirituele mensen vaak zeurkousen die niet met beide benen op de aarde staan
Het was bovenal een ontmoeting met mijzelf: een vermoeide man op leeftijd die iets zocht wat hij weer even buiten zichzelf geplaatst had. Oud worden hoort eigenlijk gepaard te gaan met wijsheid; een leven lang ervaringen opgedaan en dan komt de tijd van het verdiepende inzicht dat de zoektocht voorbij is en het-zelf gevonden. Een onverstoorbare stilte en zelf-vertrouwen in het verbonden zijn.
Als het bewustzijn zich verdiept kunnen er tijdens de slaap beelden komen die als een soort leidraad het dagbewustzijn beïnvloeden. Wat in het nachtbewustzijn in heldere beelden tot je komt moet meestal nog tijden lang sluimeren in het dagbewustzijn voordat het ten volle begrepen wordt. Het moet als het ware door de ervaringen heen gedragen worden, tot het in een wakker bewustzijn tot een blijvend inzicht wordt.
Dat doet mij altijd weer denken aan een helder droombeeld dat ik vele jaren geleden beeldend voor mij zag:
Ik woonde in een prachtig huis; warme kleuren en overal lagen de schatten voor het grijpen. Een overvloed aan (innerlijke)rijkdom.
De klok in huis gaf vier uur aan. Waar ik al in leefde en wat er al aanwezig was zag ik als in een soort mist.
Ik kon daar niet blijven en moest op reis, op zoek naar de verborgen schatten in de wereld. Ik beklom hoge bergen, werd bij regelmaat verwond, stapelde teleurstelling op teleurstelling, verwachtingen eindigden in desillusies, ervaringen volgden elkaar op, tot op het moment dat ik het verzet opgaf en mij overgaf aan het idee het nooit te kunnen vinden.
Toen stond ik opeens weer voor het huis dat ik verlaten had: alle schatten waren nog aanwezig en de klok stond onveranderlijk op vier uur. De verloren zoon kwam weer thuis in het vaderhuis.
De mens blijft zoeken buiten zichzelf tot hij ervaring genoeg heeft opgedaan om te beseffen dat al wat hij zoekt in zichzelf kan vinden.
De nu volgende ervaring wil ik je in dit kader niet onthouden:
Op een avond in het voorjaar zat ik op een wat desolate camping in mijn bus, de gordijntjes gesloten en wist even niet wat ik met mijzelf aan moest. Er was geen enkel ongelezen boek meer voorhanden waar ik mij even in kon verliezen, ook werkte de Wifi niet en was ik digitaal afgesneden van de wereld, ook geen zin om naar wat muziek te luisteren. Toch nog even een wandeling kon ook niet, omdat het begonnen was te regenen. Even overviel mij het, mij bekende, claustrofobische gevoel van niet weg te kunnen en opgesloten te zijn. Er bleef mij niets anders over dan mijn ogen te sluiten en mij over te geven aan de leegte van het moment.
Er daalde spontaan een soort wonderlijke rust over mij heen en ik voelde mij steeds dieper in mijzelf wegzinken. Ik ging door lagen van bewustzijn en eindigde in een staat van leegte en tegelijkertijd stilte en overgave. Het was een thuiskomen als in het vorige droombeeld. Leegte is een staat van niet-doen en niet-denken.
Keer je om en volg de weg naar binnen die jezelf al bent, dan hoef je nergens meer heen, nergens meer naar op zoek.
Ook geplaatst in de FB Pagina vanDE VERWANTEN
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
