ZORGBOERDERIJ....VERVOLG

Tijdens een gesprek over ambulante begeleiding, waarin ik mijn zorg uitsprak over het vinden van een goede woon en werkplek voor mijn dochter, kwam ook eventjes het George Morris huis ter sprake. Die naam knoopte ik goed in mijn oren en thuis gekomen zocht ik het direct op via Google. Een kleinschalig initiatief waarin binnen een soort gezinsverband wordt gewoond en gewerkt.
De initiatiefnemers hebben een heilpedagogische opleiding gevolgd bij de Camphill beweging in Engeland.
Later hebben ze daar een huis geleid waar ook een zekere Georg Morris woonde. Een jongen met een zware ontwikkelingsstoornis die ondanks zijn beperking een enthousiaste en liefdevolle jongen was. Die door het gemeenschappelijke leven de kans kreeg zichzelf te zijn, te ontwikkelen en volwaardig deel te nemen aan het leven met elkaar. Hij was een voorbeeld voor velen.
Onverwacht en plotseling stierf hij aan nierfalen. Uit respect voor deze moedige mens hebben zij later hun eigen initiatief vernoemd naar deze George.
—-De Camphill beweging is een heilpedagogishe beweging, opgericht in 1939, op basis van de antroposofische wereldbeschouwing. Er zijn nog zo’n 90 gemeenschappen wereldwijd werkzaam.
Uitgangspunt is dat de gemeenschap voor zowel de bewoners met lichamelijk of verstandelijke beperking en medewerkers, een voor ieder geschikte ontwikkeling mogelijk maakt. Een huis in de gemeenschap wordt bewoond door een familie ( huismoeder en-vader met event. kinderen) die tezamen met de hulpbehoevenden een groot gezin vormen.
In en rondom het huis zijn mogelijkheden voor dagelijks werk en kunstzinnige activiteiten. Verder is er scholing mogelijk en/of het leren van een ambacht.
Zowel de families, als de andere inwonende medewerkers doen dit vrijwillig. Er tegenover staat voor hen: woonruimte, de dagelijkse behoeften (eten, drinken),
een opleiding, het leven in de gemeenschap, kansen tot zelfontplooiing, en een kleine vergoeding in de vorm van zakgeld. Dat vraagt, zul je begrijpen, heel wat idealisme en geloof in het Goede. Voor onze tijd een bijna te grote uitdaging. In diverse landen zijn ze dan ook al overgestapt op betaalde medewerkers, ook omdat wetgeving voltijds vrijwilligerswerk ingewikkeld of onmogelijk maakt.——
Het Georg Morris huis staat op zichzelf en maakt geen deel uit van een grotere gemeenschap. Wel wordt er getracht om de beginselen van de Camphill beweging levend te houden.
Wij dus op weg naar Wieringerwerf, midden in de polder, en onze dochter achterin zuchtend van: “Hier wil je toch nog niet dood gevonden worden, wat een gehucht zeg!
Denk maar niet dat ik hier ooit ga wonen, wat een treurnis.”
We werden hartelijk ontvangen door Annemiek en Ceri Sait en de andere bewoners. Rondgeleid in het huis en over het erf. Buiten een houtbewerkings-werkplaats, een stal plus paard, een hangbuikzwijn, vogels, een vijver met vissen, etc. Binnen is het ruim en licht en boven zijn de kamers waar iedereen zich naar behoefte kan terugtrekken en/of slapen. De slaapkamer van, laten we ze huismoeder en -vader noemen, is op dezelfde gang als de anderen, alleen hun twee kinderen hebben een privé vertrek.
Een belangrijk uitgangspunt is: dat er zorgvuldig wordt gekeken wat de behoeften en ontwikkelingsmogelijkheden zijn van de zorgvrager.
De meeste activiteiten die plaatsvinden in en om het huis zijn rechtstreeks voortgekomen uit de behoeften en vragen van de bewoners.

Het stinkt behoorlijk in de stal

Na de rondleiding hebben we informatie uitgewisseld onder het genot van een kop thee/koffie. Het was een warme samenkomst met over en weer veel herkenning.
Vervolgens bij het wegrijden uitgezwaaid door alle bewoners.
In tegenstelling tot de heenreis was het doodstil achter in de auto. Wij verstoorden die stilte niet en hielden ons zogezegd op de vlakte. Dan opeens de vraag:
“wat denken jullie, zullen ze mij aardig vinden, zal ik daar mogen komen?”
Uit ervaring weten we dat we niet te enthousiast moeten doen omdat het vooral uit haarzelf naar boven moet komen. Met verwondering hebben we ervaren hoe er bij haar geen enkele twijfel meer was. De volgende dag zei ze direct haar huidige werk maar vast op, en wilde nog wel eventjes blijven totdat ze ging verhuizen.
De verontruste boerin belde ons om dit te verifiëren, als het waar was zou ze dat heel jammer vinden.
Er was ook een gevoel van blijdschap en trots dat onze dochter het heft in eigen hand ging nemen, en blijkbaar luisterde naar een innerlijk weten over haar toekomst.
Dan besef je weer eens des te meer dat ieder wezen geleid wordt en zijn of haar bestemming heeft.
Ook bij alle huidige bewoners was er een gevoel van,
laten we zeggen,…verwantschap. S’avonds was er al een druk digitaal verkeer, zoals past bij deze tijd.
Al met al weer een hoopvolle stap in de toekomst.