De Verwanten

All that you have is your soul, zong Tracy Chapman ooit. Dit mooie lied zette mij weer aan het denken over onze ziel. Niet op een ingewikkelde geesteswetenschappelijke manier maar gewoon heel dicht bij. De vraag: Wie ben ik nu eigenlijk helemaal?
Vraag het aan anderen en die weten het wel!:
Voor hen ben ik de auteur van deze blogberichten, voor anderen ben ik een raadgever, een soort healer, een voormalig natuurvoedingsondernemer, voor mijn vrienden ben ik een vriend, voor mijn familie ben ik een partner, een ex, broer, vader en opa. In feite is het een groot rollenspel en iedereen verwacht dat ik mijn rol goed speel. Al die mensen hebben ook een mening over mij; ze denken mij te kennen vanuit hun gezichtspunt, vanuit hun oordelingsvermogen en bewustzijn. Het oordeel, mild of hard, is gevormd door de ervaringen die ze met mij ondervonden of van anderen gehoord hebben. Als ze elkaar ontmoeten en ik ter sprake kom vertellen ze over hun ervaringen met mij, hun meningen en gedachten. En al pratend ontstaat er een soort vaststaand beeld wie ik zou zijn. Dat is hoe ze mij zien of graag willen zien, ze menen mij te kennen.
Hoe een mens zich ook ontwikkelt, voor de oude leefomgeving blijven we wie we waren, omdat het vaste beeld dat men bij zich draagt onaantastbaar is. Het is hun houvast, hun zekerheid. In feite is dat een groot onrecht tegen de vrije ontplooiing van het individu, een beeld van verstarring. Er ligt maar al te vaak onzekerheid, jaloezie en ongeloof aan ten grondslag.

Er schiet mij nu een bijbelverhaal te binnen, ongeveer als volgt:… Jezus had buiten zijn geboortedorp al velen wonderen verricht en was door velen herkend als de verlosser. Toen hij echter in Nazareth zijn boodschap wilde verkondigen geloofden de mensen hem niet en zeiden: “dat is toch de zoon van Jozef”, om aan te geven dat zo’n timmermanszoon niet te hoog van de toren moest blazen, wat dacht de timmermansleerling wel niet. Een enkeling slechts werd genezen, niet omdat Hij zijn kracht verspeeld had, maar door een gebrek aan vertrouwen. Jezus zei: “Een profeet wordt overal geëerd, behalve in zijn eigen vaderstad, bij zijn eigen familie en in zijn eigen huis.” Hij schudde het stof van zijn voeten en verliet zijn geboortedorp.

Hij had genoeg zelfkennis om zijn werk voort te zetten, en wist wie hij was.
Maar voor ons stervelingen is het allemaal nog niet zo eenvoudig, omdat we sterk de neiging hebben om te gaan leven, te geloven en te beantwoorden aan het beeld wat anderen van ons hebben. Vooral opgroeiende kinderen zijn daar zeer afhankelijk van: wat voor beeld dragen hun ouders en opvoeders bij zich over hen. Het is van het grootste belang om er alles aan te doen het zelf-vertrouwen van kinderen niet te ondermijnen. Ze alle mogelijkheden voor te spiegelen en niet de onmogelijkheden. Geen vaststaande beelden vormen, maar open blijven staan voor verrassende ontwikkelingen en voor de weg die de ander gaat, hoe anders en vreemd dan ook.

Zo kijken we nog amper om ons heen, omdat we alles immers al eens gezien hebben. We zien niet het kind, die boom, vogel, dier of plant; in werkelijkheid zien we het beeld dat we in een vroeger stadium gevormd hebben. We zijn de kinderlijke verbazing en verwondering verloren.
Daarom reizen we de hele wereld rond om mensen, dingen en zeldzame vogels te zien, opdat we ons weer kunnen verbazen. Dat zien we voor het eerst, we hadden nog geen beeld van verstarring in ons opgeslagen.
De oefening zou nu kunnen zijn, om iedere dag opnieuw te proberen naar alles om je heen te kijken alsof je het voor het eerst ziet. Kijk naar de kleine kinderen hoe zij dat nog kunnen. Dan doen we weer recht aan die of datgene die voor ons staat, die voelt zich eindelijk weer eens echt gezien! Een naast familielid van mij heeft de afschuwelijke ziekte van Alzheimer, maar één voordeel heeft ze, omdat ze steeds alles voor het eerst ziet, er is geen enkele herinnering of vaststaand beeld, steeds de vreugdevolle uitroep “Hallo Jan ben je er ook, wat fijn!”

Een van de moeilijkste opgaven voor de mens is om bij zichzelf te blijven, zichzelf te zijn. Het is toch eigenlijk wel verwonderlijk, dat wat het dichtste bij is, dat wat we werkelijk zijn, het minst zichtbaar is.
Vanaf onze vroegste jeugd proberen we anderen te behagen en te voldoen aan hun verwachtingen. We maken ons druk over wat de anderen van ons denken en werken aan het leggen van een rookgordijn over wie we werkelijk zijn, al doende meebouwend aan de beeldvorming.
Een niet te onderschatten grote verworvenheid is het, als we op een gegeven moment durven zeggen: het kan mij niets meer schelen wat anderen over mij denken, ik ben niet de gedachte in mijn hoofd, laat staan de gedachte in het hoofd van een ander, ik ben vrij van het beeld dat zij over mij in zich dragen!

We willen ons allemaal in de wereld manifesteren, ons er thuis gaan voelen, al onze kwaliteiten ontwikkelen en succesvol zijn. We trekken ons op aan stralende voorbeelden en willen worden als zij. Verwachtingen en verlangens drijven ons voort, van de ene ervaring naar de andere. Het is een doordenderende trein die nooit stopt. Voordat we het weten zijn er velen jaren verstreken en staan we opeens stil door een scheiding die niet meer terug te draaien is, door een noodlottig ongeval in de directe omgeving, of een slecht bericht van de dokter over de gezondheid, etc. Een vaste baan blijkt opeens niet zo vast te zijn dan voorzien en/of de kinderen en echtgenoot zijn gevlogen.
Daar sta je dan opeens met lege handen en weet niet wat je nog verder met het leven aan moet.
Op zo’n moment kan er een andere beweging ontstaan, een beweging naar binnen en de vraag der vragen wordt dan gesteld: Wie ben ik? Wie ben ik en wat blijft er van mij over als die uiterlijke zekerheden zoals: een vanzelfsprekende gezondheid, spaargeld op de bank, aanzien, een stevig sociaal netwerk en de mooie baan wegvallen? Blijkbaar is het een vaststaand feit dat alleen het lijden ons dichter bij onszelf kan brengen, dat op zich wel een bizarre gedachte is. Blijkbaar alleen in die ogenblikken schrikken we wakker uit de verdoving en staan even stil. Eens las ik hierover: Zoals het oog door het licht, het oor door het geluid werden gevormd, zo scheppen leed en pijn geestelijke organen.

We vragen ons af wat nu toch de zin van alles geweest is en wie we zijn zonder al die schijnzekerheden. We hebben in de loop der jaren vele boeken gelezen en veel wijsheid verzameld. Maar zijn we echt wijs als we nog niet eens onszelf kennen, niet weten hoe we onze eigen ziel moeten verzorgen?
Vanaf onze derde jaar zeggen we alsmaar ik: “ik wil dat, ik wil zo, ik wil niet, etc.” Maar wie is die -ik- dan met die grote mond, ben je dat echt zelf?
We hebben ons geïdentificeerd met dat ik, omdat we daar een beeld van hebben gevormd dat ook nog eens gevoed werd door onze omgeving.
Toch is het woord -Ik- iets unieks, iets heel eigens, niemand buiten jezelf kan tegen jou -ik- zeggen.
Laten we het woord ego gebruiken voor het kleine ik, dat nodig is om ons te handhaven en te sterken in de wereld, maar dat eens plaats dient te maken voor een hoger IK, en in dat hoger IK zijn we verbonden met alle ikken, daar is geen afgescheidenheid maar eenheid.
Dat Ik wordt gevoed door al onze inzichten die we verkregen hebben door onze doorleefde ervaringen en die wij als het ware opdragen aan het hogere IK, dat we in feite zelf zijn.

Het wonderlijke doet zich nu voor dat we alles in feite buiten onszelf zoeken. Geluk, liefde, vrede en stilte, het is een eeuwigdurende zoektocht. We verwachten dat de eerste twee hun vervulling zullen vinden in een nieuwe partner, en de vrede en stilte in de alsmaar kleiner wordende natuur. Er is blijkbaar niets zo moeilijk dan bij onszelf te blijven en er vanuit te gaan dat de bevrediging van al die verlangens in onszelf besloten ligt. Ik heb het al vaak beschreven: hoe we voortdurend op de vlucht zijn voor de grote leegte die we zelf zijn. In ieder geval ervaren we dat zo, omdat het alledaagse denken daar niets te zoeken heeft en ophoudt te bestaan.
Door onze identificatie met dat denken zijn we dus doodsbang, omdat die stilte en leegte bijna onverdraaglijk is.
Hoe ver we ook gekomen zijn door oefening in meditatief leven, door ons te voeden met mooie beelden, hoogstaande gedachten, en vooral dienstbaarheid aan de wereld, dreigen we toch steeds weer te bezwijken onder de roep van buiten en het eeuwige verlangen om daar de vervulling te zoeken.
Er wordt dan een enorm appèl gedaan op ons geloof en vertrouwen over wie we zijn en tevens op ons doorzettingsvermogen. Het is een echte queeste.
Dan ook nog te bedenken dat het bovenal een geschenk is en niet afhankelijk van de eigen wil.

Je kunt denken dat je het weet en begrijpt, maar dan begrijp je het juist niet, omdat het een zielekwestie is en geen denkkwestie. Het ligt veel dichter bij het gevoel, doorvoelen. We kunnen het wel doorvorsen met ons denken, maar alleen ervaring, enkel eigen ondervinding doen de ogen openen en scheppen de geestelijke organen.
Het is ook niet makkelijk om dichter bij de ziel te komen, omdat maskers en oude zekerheden daar wegvallen en je steeds kwetsbaarder en gevoeliger wordt, daar de bescherming van het ego aan het oplossen is. Je kunt ook niet meer met droge ogen het wereldleed aan je voorbij laten trekken, omdat je de verbondenheid met die zelfde wereld steeds sterker bewust wordt.
Het is als het ware een gevoel, dat wat de ander wordt aangedaan jou persoonlijk wordt aangedaan. Met steeds meer mededogen doorleef je de zinderende kwetsbaarheid van alles wat leeft.
De grote uitdaging in die fase is om ondanks de hooggevoeligheid te blijven aarden. Als het proces goed verloopt gaat een groeiende innerlijke kracht gelijk op met de eveneens groeiende sensitiviteit.
Die innerlijke kracht heeft kunnen groeien door de uiteenzetting met de wereld en niet door zich van die wereld terug te trekken. Je gaat steeds meer beseffen dat je de wereld zelf bent en dat dit innerlijke proces dus ook ten goede komt aan die zelfde wereld; er is geen betere manier om de wereld te dienen.

Ik kreeg in dit kader een mooie droom, toen ik ook weer even de weg kwijt was en mij als het ware afkeerde van mijzelf, mijn ziel. Het bracht ten eerste in het dagbewustzijn een enorme vermoeidheid teweeg, alsof ik iets deed wat ik al eeuwig op dezelfde manier aan het invullen was.
En vervolgens kreeg ik de nu volgende droombeelden:

——Ik liep over water dat oppervlakkig gezien troebel was door al de voeding dat aan de oppervlakte dreef. Direct daaronder was het echter kraakhelder en kon ik mooi gekleurde vissen zien zwemmen. Ik was onderweg naar mijn vogels, omdat ik dacht dat ze dood zouden zijn, omdat ik ze domweg vergeten was.
Met zorg maakte ik de kooi open en zag een mooie schone laag stro met daarop drie kleine hongerige vogels. O God ze zijn dood, dacht ik, maar ze sliepen en opende hun oogjes. Kwetsbare wezens die mijn zorg nodig hadden, totdat ze konden uitvliegen…..
Deze beelden zijn zo sprekend op zich, dat anderen het waarschijnlijk ook zullen kunnen herkennen, en begrijpen dat we soms weerstand moeten bieden aan de lokroep van de wereld, om niet te vergeten wie we werkelijk zijn. Toch is er ook hulp om onze ziel te beschermen tot we zelf bewust genoeg zijn geworden om de verantwoordelijkheid voor de eigen ziel op ons te nemen. Het over water lopen, is het beeld van de ziel waar de storm is gaan liggen, en van zelfvertrouwen en je thuis voelen in de wateren van de ziel. En het bewust-zijn  juist daardoor nog meer verantwoordelijk geworden te zijn voor de verzorging van de ziel, want:
  ————————ALL THAT YOU HAVE IS YOUR SOUL   //( klik op de link)
Door hongerig te zijn voor rechtvaardigheid, wees hongerig voor een wereld van waarheid.(T.Chapman)

Doorgeplaatst naar FB Groep De Verwanten

————————————–

Deel dit artikel

Twitter

Google

Email

Facebook

Linkedin