Ada stuurde mij het onderstaande bericht en korte gedicht. Wij mensen willen graag plannen en vast leggen, maar durven we ook het leven te laten stromen, en blij zijn met dat wat is?
Je weg volgen
zonder doel
als beperking
is leven
en langzaam
geboren worden
Ada
—————————–
Ik heb mijn leven lang met het bovenstaande geworsteld en ben er nog niet vrij van geloof ik. Vanaf mijn pubertijd begon ik mij zonder ophouden af te vragen of het leven ook maar enige zin had.
Na een sterfgeval van iemand uit mijn directe nabijheid werd deze vraag nog dwingender.
Op een gegeven moment kon ik echt nergens meer de zin in ontdekken en raakte al op vrij jonge leeftijd in een diepe crises verzeild. Het boek ‘Walging’ van Jean Paul Sartre was mijn lijfboek, de titel zegt al genoeg.Ik was niet meer in staat om ook maar iets van het wereldnieuws te kunnen verwerken. In feite begreep ik niets van de wereld en wat de mensheid bezielde.
Ik ben geboren net na de tweede wereldoorlog, in een tijd van vrijheid en wederopbouw, en begreep niet dat de mens er blijkbaar niets van geleerd had. Als ik er met mijn oude vader over wilde praten zei hij steeds weer: ” Dat is altijd al zo geweest en zal ook altijd wel zo blijven, accepteer dat nu eens een keer!”
Steeds weer laaide de strijd op, dichtbij of ver weg. Tel daarbij op het grenzeloze egoïsme en de hebzucht van de mensen en een samenleving die alleen kan functioneren als die gegrondvest is in de twee bovenstaande fenomenen. Dan begrijp je mijn ontreddering en mijn wanhoop om mij staande te houden in deze wereld.
Ja, wat is de zin?….dat is de zin die je er zelf aan wil geven, zei mijn helper.
Dus wat ben ik vervolgens gaan doen: doelen stellen, plannen maken, om de wereld min of meer naar mijn hand te zetten zodat ik er in kon functioneren; dat begreep ik uiteraard pas later.
Ik heb mijn steentje bijgedragen in allerlei vernieuwende initiatieven, en behoorde tot de pioniers van de biologisch-dynamische land en tuinbouw en de natuurvoedingswinkels.
Mijn echte diepe drijfveer door alles heen was het zoeken naar broederschap, naar oprechte samenwerking. Maar overal, ook in het alternatieve circuit, kwam je de totale onmacht tegen om het belang van de ander voorop te stellen. We kunnen onszelf blijkbaar alleen motiveren als ons eigen belang voorop staat.Dat was ook het failliet van het socialistische systeem.
Onlangs heb ik het laatste reisboek gelezen van Paul Theroux die weer terugging naar Afrika omdat hij hoopte dat daar iets echt veranderd was door al ons ontwikkelingsgeld.
Dat geld was echter verdwenen in de zakken van een paar machthebbers en verder was er niets veranderd, alleen zijn nu de Chinezen de nieuwe kolonisators die de landen leegroven.
In Angola, een van de rijkste nieuwe landen van de wereld wegens enorme bodemschatten, leven een handjevol mensen in een enorme overvloed en sluizen miljarden door naar buitenlandse rekeningen, de rest van de oorspronkelijke bevolking leeft in diepe armoede, opeengedreven in de townships. Daarnaast kopen ze enorme landerijen op(o.a. zo groot als Nederland), verjagen de kleine boeren en vervolgens verschepen ze de opbrengst naar hun thuisland..China.
Wat moeten wij er van zeggen…..we hebben zelf niets anders gedaan en nog erger… we hebben de oorspronkelijke bevolking verhandeld als koopwaar.
Laten we terugkeren bij het gedicht van Ada die stelt dat we ons geen doelen moeten stellen en geen plannen moeten maken. Maar hoe kunnen we ook maar iets veranderen als we ons geen doelen stellen en/of plannen maken? Daar is toch wilskracht voor nodig? Of heeft alles z’n tijd nodig en volgt alles al een bepaald hoger plan?
Is het mogelijk om in de hele aarde ontwikkeling een hogere wil te bespeuren? Of hebben we hier te maken met een God die aan handen en voeten gebonden is omdat Hij niet kan ingrijpen in de vrije wil van de mens?
Ik ga vooralsnog voor de laatste vraag en begin te geloven dat het allemaal heel langzaam zal veranderen omdat de mens alles zelf moet ervaren.
Alles wat hij nu door zijn egoïsme en hebzucht aanricht, zal hij uiteindelijk zelf de wrange vruchten van gaan plukken, omdat hij eens al die pijn en ellende ook zelf aan den lijve zal moeten ervaren. Dus we kunnen boeken schrijven, verkondigen, prediken, maar alleen doorleefde ervaring zal de mens leren om langzamerhand de goede keuzes te gaan maken.
Voor een ongeduldig mens zoals ik is zo’n soort conclusie een gruwel te noemen.
Al weer enige tijd geleden kreeg ik het nu volgende droombeeld:
//Ik zie een prachtige beek met stromend water. Onderaan probeert een hond met de moed der wanhoop tegen de stroom op te zwemmen. Steeds weer wordt hij teruggeworpen en tegen de kant opgegooid, en steeds opnieuw gaat hij het weer proberen, tot hij uiteindelijk totaal uitgeput raakt. Dan kijk ik langs de stroom omhoog en zie een mens in totale vrede onder een parasol aan de kant van het water genieten van de schoonheid van de natuur.//
Hier hoefde ik niet lang over na te denken en begreep dat je ook gewoon kan genieten van alle schoonheid die er wel is. Tegen de stroom op zwemmen is uitputtend en blijkbaar zinloos. Rustig meedrijven met de stroom is de juiste handeling. Onderweg, steeds weer in het heden, kom je dan nog genoeg tegen om op te ruimen omdat het de stroom belemmerd. In feite komt het er op neer om niet tegen de stroom van het eigen innerlijk geweten in te gaan.
Moeten we de anderen dan maar aan hun eigen lot overlaten, of zal het zo zijn dat we in onze stroom juist datgene tegenkomen wat wij echt kunnen helpen en bijstaan?
Niet om alle obstakels van de ander op te ruimen, maar ze even liefdevol bij de hand te nemen opdat ook zij weer in hun stroom komen en…… langzaam geboren worden.
DE VERWANTEN POSTBUS:
WELKOM om lid te worden van een van onze FB groepen.
18 februari 2014 om 23:35
Heel mooi Jan,<br /><br />Ik ben ervan overtuigd dat het hele leven niets meer is dan de uitwerking van afspraken die je met jezelf gemaakt hebt voordat je geboren werd.<br /><br />Gebeurtenissen hebben dan ook een tweeledig karakter. De ene soort is bedoeld om je te herinneren aan je missie. De andere soort is er om je verder te helpen op je pad zodra je je persoonlijke missie hebt onderkend en
16 februari 2014 om 17:08
Bedankt voor jullie reacties!<br />Mijn kanttekening zou zijn..<br />.Ik zie het leven als een levende stroom waar we nu juist datgene tegenkomen wat we nodig hebben voor onze ontwikkeling.<br />Als we onze eigen stroom, zonder verzet, maar met steeds meer bewustzijn volgen voelen we ons als een vis in het water en leren onderweg alles wat nodig is zonder een verlammende innerlijke strijd. We
16 februari 2014 om 17:05
als ik in mijn leven (ben geboren voor de oorlog) niet vaak tegen de stroom gezwommen ben, was ik niet wie en waar en wat ik nu ben !<br /><br />Nu laat ik mij drijven…. het is goed
16 februari 2014 om 16:33
Ik moest even denken aan dit gezegde: Dode vissen drijven met de stroom mee. Levende vissen zwemmen tegen de stroom in.<br /><br />‘Go with the flow’ oftewel: ‘Ga met de stroom mee’ is een Engelstalige uitspraak en betekent voor mij: meebewegen en daardoor geen weerstand ondervinden. Alles gaat gemakkelijk en moeiteloos als je met de stroom meegaat.<br />Met de stroom meegaan, kan zelfs
15 februari 2014 om 17:26
Wellicht is het volgende artikel over dankbaarheid een antwoord Maria?!
15 februari 2014 om 11:24
Soms word ik zo lamgeslagen en weet niet meer raad met de wereld om mij heen. Het is of alles als een sneltrein mijn bewustzijn voorbij flitst. Ik kan er niet meer in mee. Ik verwerk de dingen nog maar met hele kleine stukjes en dan nog, kan ik het echt niet verwerken, nog op nemen. Mijn innerlijk voelt zich aan deze ontwikkelingen wezensvreemd. Ik bedoel hier mee het digitale tijdperk, de
8 februari 2014 om 11:28
Ada en Jan, ook ik wil jullie graag bedanken voor het plaatsen van bovenstaande bericht.<br />Wat kan het leven toch een worsteling zijn. Ook ik ervaar dat.<br />Maar………..die worsteling is toch wel nodig. <br />We kunnen en mogen genieten van al het moois dat om ons heen is, waarbij het denk ik wel de bedoeling is de ander, voor zover dat in onze macht ligt, te helpen.<br /><br />Hedvig
8 februari 2014 om 09:23
mooi gedicht….met weinig woorden, veel diepgang.<br />Ben jaloers op zo.n droombeeld en het is algemeen geldend, mooi!
7 februari 2014 om 22:45
Waarheid<br /><br />durf ik te kijken naar mijn eigen waarheid<br />hem te zien te herkennen en te erkennen<br />zo ja<br />durf ik te kijken naar mijn onwaarheid<br />mijn mooi-gemaakte niet waarheid<br />mijn niet echtheid zien<br />kijken naar de politicus die in mij schuilt<br />zo ja,<br />durf ik hem buiten de deur te zetten<br />of geef ik hem daar stiekem nog wat eten en drinken.<br />Ada
7 februari 2014 om 21:04
Ja, dit is inderdaad heel mooi en ook waar. Maar o zo moeilijk, ook al lijkt meestromen de makkelijkste weg.<br />Hier kunnen we weer een poosje mee verder. <br />Bedankt Ada en Jan!<br />Mooie beelden…..