IMG-20131017-WA0007In mijn boek en andere schrijverij tracht ik open en kwetsbaar mijn ervaringen en inzichten te delen. Er zijn ook mensen die een dusdanige openheid afkeuren en het esoterisch onjuist vinden om jezelf zo bloot te geven. Het neigt naar ijdelheid en/of vragen om aandacht voor het ego.
Dat is niet mijn bedoeling.(maar wie is zonder ego?) 
Mijn uitgangspunt is: dat wij mensen allemaal op elkaar lijken, een zelfde soort weg bewandelen. Dat we elkaar alleen maar kunnen helpen en begrijpen als we ervan uit gaan dat er in feite tussen ons wezenlijk geen verschil is.
Door openheid, kwetsbaarheid en vertrouwen kunnen we elkaar verlossen uit het isolement van afgescheidenheid.
Niets kan in onze tijd blijkbaar nog in het verborgene plaatsvinden, al het wereldduister komt aan de oppervlakte. 
Daarom nu de oproep om ook het licht, een gemeenschappelijk licht, aan de oppervlakte te laten komen, een licht verankerd in de Geest.

Momenteel ben ik weer eens een kleine maand ergens geheel alleen. 

Regelmatig voel ik de behoefte om mij even uit de wereld terug te trekken. Dit moet toch zeker een oud gevoel in mij zijn van de monnik die ik zeker geweest ben.
Dat zal ook wel verklaren waarom ik graag kerken en kloosters bezoek. Vroeger mocht ik ook zo nu en dan het gezin en mijn zaak verlaten voor een korte retraite ergens in een klooster.
In andere culturen mocht de man op leeftijd die zijn taken naar behoren vervuld had, kinderen goed opgevoed, de vrouw verzorgd, de materiële wereld verlaten om zich terug te trekken in het woud en of klooster, met medeneming van alleen een rugzakje met de eerste levensbehoeften.
Ik vind dat een mooi idee omdat we in onze tijd zo hopeloos gevangen kunnen blijven in al die dagelijkse verplichtingen, zorgen, en het idee dat je zo ontzettend nodig bent en blijft voor je omgeving,..onvervangbaar.
We vergeten zo makkelijk dat we gewoon passanten zijn,
die hier tijdelijk komen leren om mens te worden.
Die met hun individuele ontwikkeling bezig mogen zijn, door middel van alle mogelijkheden die de aarde te bieden heeft. We krijgen enorm veel aangereikt en hopelijk lukt het ook een beetje om zelf een periode gevend te kunnen zijn. Op een gegeven moment echter is het ook van groot belang om de tijd te krijgen en te nemen om je weer voor te bereiden op je terugkeer naar huis. Er zijn hier echter krachten werkzaam die er alles aan zullen doen om ons onze herkomst te doen vergeten.
Als men in de kracht van zijn leven staat is het prima om je volop te richten op de wereld, je daarin naar behoren uit te leven. Een soort Parsifal te zijn…een onbeschreven blad die alles nog moet leren en vol moed en enthousiasme de weg gaat van ervaring en inzicht. Echter wel met een moreel kompas, een geweten dat diep in hem verankerd ligt. Het is zeker in onze tijd niet eenvoudig om dat te behoeden.
Terug naar mijn behoefte aan alleen-zijn: Naast een soort basisbehoefte heb ik het ook vaak moeilijk gevonden.
In eenzaamheid en alleen- zijn, hoe moeilijk ogenschijnlijk dan ook, ligt ook een grote kracht verborgen. Helemaal alleen zijn zonder vrienden of verwanten is overigens anders alleen-zijn dan wat ik doe: tijdelijk alleen, om daarna weer terug te keren naar mijn verwanten.
Het is een bijzonder proces: Eerst moet je soort afkicken van de achtergelaten drukte en verantwoordelijkheden,
dat meestal gepaard gaat met een grote vermoeidheid die langzaam loslaat.
Daarna komt er een zekere ruimte om jezelf te herbeleven. Ik probeer dan te mediteren en zoveel mogelijk in de innerlijke stilte te blijven. Mijn grote behoefte is uiteindelijk om mij blijvend te kunnen verbinden met de geest.
Maar wat bemerk ik nu steeds weer in dit soort processen: dat er iets heel kwetsbaars in mij ligt, iets waar ik maar moeilijk greep op kan houden.
Naast het ook krachtige en blijvende gevoel van in de geest zijn, waar ik veilig ben, is er de ziel die blijkbaar toegankelijk is voor andere krachten.
Die op de geest geen invloed kunnen uitoefenen maar min of meer vrij spel hebben in onze ziel.
Als ik in staat ben er afstand van te nemen en er als het ware meditatief naar te blijven kijken, is het alsof ik aangevallen word en verduisterd.
Door cynisme: “wie denk je wel dat je bent, in feite ben je tot niets duurzaams in staat, je gaat ook gewoon dood.
Het is nu echt te laat, je hebt je leven verprutst, niet toegekomen aan je taak, je staat er volkomen alleen voor, waar zijn dan nu je geestverwanten?” 
Langzamerhand komt er een soort somberheid over mij, een duistere wolk, een stil verdriet van verlatenheid. 
Ik ben ook een bevoorrecht mens met geestelijke ervaringen die mij vast verankerd hebben in mijn herkomst, en toch overkomt mij dit, zo nu en dan.
Ook om mij heen zie ik zoveel onverklaarbare depressiviteit. We hebben alles en toch die als maar op de loer liggende depressies.
Door eigen ervaring bemerk ik hoe wij kwetsbaar zijn in de ziel. De ziel is een soort slagveld waar wij aangevallen en aangezet worden tot dingen die we in de grond van ons wezen niet willen. Daarom oordeel ik niet meer over de daden van anderen omdat ik weet hoe moeilijk het is weerstand te bieden aan de verleidingen en verduistering van de ziel.
Er kan ook zo’n onverklaarbare vermoeidheid ontstaan, alsof je ether(energie)lichaam leeggezogen wordt.

IMG-20140528-WA0001
Dat is weer een andere aanval vanuit een ander niveau.     *Mij helpt om er even aan toe te geven, de tijd te nemen om de kracht te vinden om er weer vanaf een afstandje naar te kunnen kijken. Wat overkomt mij…ben ik dat werkelijk? Tegelijkertijd hulp in te roepen, vanuit de wetenschap dat die wacht op onze aanroep, om het duister uit de ziel te verdrijven.

*Die uitputting treed ik tegemoet door een poos te gaan liggen en mijn lichaam bewust te beleven van onder naar boven. Dan kan zomaar de energie weer gaan stromen.
Verder is een wandeling in de natuur een grootse heelmeester van ons energielichaam..de natuur is energie, net als wij overigens.
    *Mijzelf weer bewust te verbinden met mijn medemensen. In bewuste, liefdevolle verbinding ligt het geheim van de genezing van de ziel verborgen.
 

Wij staan als mens temidden van een groot en onvoorstelbaar krachtenveld, ons daarin te handhaven is op zich al een grootse opdracht en uitdaging.
Dan doemt voor mij het Christusbeeld op, de mensheidsrepresentant, de kracht van Liefde, die zowel de aardse als de geestelijke tegenstrevers in toom houdt. De kracht van het midden.

                                               IK-BEN

 

                                       Unknown-3










(Totaal aantal bezoeken: 124, 1 bezoekers vandaag)
  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief van De Verwanten!